18-07-2008
[ REËEL ] - [ sodade @ 07:26:32 ] - QOLASJKIF
Vader Grijp onrein onrein de handen zondig de ogen... voorwaar ik zeg je: de zonde bestaat niet, je handen dringen in mijn neus, ik snuif partikels van je geur, de scherpte van je wijsvinger die met ogen letters volgt door een ge(i)le rand. Het varken nu vervangt de teef en zingt met roze lijf, wijl het in de modder baadt... we weten al te goed dat achter het ene het andere schuilt, en kijken naar de huid dringt dieper dan het oog vermag dat binnenin wordt teruggekaatst. En stelt de vraag: kijk je nog naar mij? Ik die als de Krakatau, de regen aan de evenaar, de wervelwind, de woestijn, de droogte van het droogste jaar, de wijde zee, de oceaan, die monden openzet en lippen likt en wijde ogen trekt, met grote oren luistert. Mijn neus dringt in je handen, mijn borsten, mijn vel en in de put van mijn navel verzamelt zich het zout, de laatste dagen. Gemis laat zich meten op een weegschaal langs de weg, netto, tarra enzomeer. Vertrouwen houdt balans met Klootzak aan de andere kant. Vader Grijp me straffeloos dan.
19-07-2008
[ THE PERVERT'... ] - [ sodade @ 22:51:41 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst
...s guide to cinema.
Slavoj Žižek
(In subcategorie: Hidden Message)
21-07-2008
[ EERSTE SIGARET ] - [ sodade @ 00:32:12 ] -
Een hommel kan niet meer de lucht in. Te zwaar van stuifmeel. Het lijkt wel eeuwig, dat spel op de muur... als ze met haar middelste paar poten de korrels onder haar buik tot een bol verzamelt. Kogelgewrichten, denk ik, die nijvere ledematen, die elke plek van haar lijf kunnen raken.
Hoe zou het voor mensen zijn... een derde paar? En wat zouden ze ermee doen?
(Zou je minder moe worden van het slagwerk? vraag ik me af, want...'oech, je arme armen'.)
(Bijvoorbeeld)
(bijvoorbeeld)
Fourageren dus.
Aan een rijke tafel schoof ik aan en voor het eerst in een jaar of tien at ik kip, zalm, heilbot, scampi, rosbief... pfff.
Ik was nooit vergeten hoe goed het smaakt.
En ik die nimmer rookte, dacht na het maal: Een sigaret zou nu lekker kunnen zijn.
23-07-2008
[ ONBELAST - ONTGOOCHELEND IS HET ] - [ sodade @ 00:56:09 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst
De geur van solfer uit mijn buik, wuiven naar de rode vrucht op een bedje van wc-papier. Nog verder nu dan toen. Nog vers…
Het mes tussen de benen in het zachte vlees… En in het andere beeld heeft ze het beest gekeeld. Bloedige castratie kruidig gecauteriseerd.
Een roze droom versneden en aan banden gesculpteerd. Ik – naar het schijnt – pseudohallucineer.
Naarmate juli vordert: Geluk te koop aan halve prijs…
Dadaniddahdidada-dada-niddah
24-07-2008
[ VLEES VOOR VLEES ] - [ sodade @ 00:19:48 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst
[…]ij heeft me de baarmoeder niet afgestroopt, ik duw nog steeds tegen de wand van die zak. Met natte lippen graas ik langs de kaalte van je landschap, verheven, en rust - slik de melk van vaders en mannen uit de uier van de gemzenbok. Geweld slaapt in mijn gewanden - Flash back: Vreemd: in je handen kom ik mijn eigen geur weer tegen, terwijl ik naar de jouwe tevergeefs zoek - en het leven van mijn hoofd dat schuurt met millimeternaalden in de naaktheid van je flank, het stroeve verzet van mijn schedel. Of het om woorden zou moeten gaan en gedachten of puur om dit als ik me presenteer. Me ‘overlever aan’.
Ik hang uit te bloeden aan de haak, de kont met één messenstreek gesneden. Ergens brandt een vuur en geurt de middag en de avond, gekruid met rozemarijn. De kok kwijt zich blindelings van zijn taak, justitia gelijk, maar lichtelijk ánders bekeken.
Mijn andere lichaam, ongeschaad, glijdt door vensters en bomen. Geslagen, verkracht, gewurgd, gevild… maar niet kapot te krijgen. Mijn handen strelen de golven, de huid. Man noch vrouw, slechts lichaam.
26-07-2008
[ ZWIJGEN ] - [ sodade @ 03:19:17 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst
De barst in mijn schedel zal nooit meer sluiten. Eeuwig gaapt de scheur tussen het Reële en de boeien die je legt, de toegang die je je hebt verzekerd en waarbij een schurftig beest de wacht houdt, dat weliswaar de maden eet, maar ervoor zorg blijft dragen dat niets heelt… Mijn nagels zoeken er houvast langs de randen van het gebroken bot. De lijnen van mijn vingertoppen gooien lussen… maar je komt niet meer. Alsof het je genoegen was niet meer dan dit te krijgen: een kapotte kop, onbetwiste toegang en mijn pijn.
Voorbij de pijn, oh ja… jenseits… vaneigens.
Het verbaast me telkens weer hoe snel het gaat van hemelhoog naar hellediep en omgekeerd. En dat ik je (niet) haat. En roepen wil. Die schreeuw uit mijn geslacht, mijn bekken als klankkast. Uit die plek, dat hij zwelt en groeit als een kind, als een beest, als een monster in mijn buik. De eruptie langs mijn lippen. Ik haat je niet, ich liebe nicht… ik wil je gewoon en denk aan de tekst: « J’ai le droit de jouir de ton corps, dirai-je à qui me plaît, et ce droit, je l’exercerai, sans qu’aucune limite m’arrête dans le caprice des exactions que j’aie le goût d’y assouvir ». Vloekend ja, want j’ouis ! Du kannst den du sollst. Ik laat een ‘klootzak’ rollen, je weet hoe ik je eer hiermee.
Wat moet ik nu met de leegte? Met die twee kalveren achter de weerhaak in mijn vel? Met het bordeel, de warmte, de lege maag die wacht op je spijzen, de huid die je verwelkomen wil. Ik schraap mijn hoofd langs teksten en vertaal letter per letter. Eén maal, tien maal, honderd maal per dag dring ik in je leven. Je zegt nooit stop, maar praten doe je evenmin. En dat alles open blijft:
De barst in mijn schedel zal niet genezen. Er gaapt een scheur tussen het Reële en de bakens die je eenzijdig verzet, een toegang waarbij een schurftig beest de wacht houdt, dat weliswaar de maden eet. Het vertrouwen laat het leven.
(De Wet... van het genot van de Andere?)
[ SMEEKBEDE? ] - [ sodade @ 00:34:15 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst
klik op afb.
28-07-2008
[ GEWELD(IG) ] - [ sodade @ 00:38:33 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst
de regen vannacht
het slaan
stilstand
3 puntjes
bijvoorbeeld
geweld
bijvoorbeeld
bijvoorbeeld dus
29-07-2008
[ ELLE IPSIS ] - [ sodade @ 14:37:57 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst
[...] Het lichaam was (in) zichzelf, alsof het ontkoppeld was van het denken, alsof daar wel een proces in het denken op zichzelf verder liep, want dat was niet stopgezet, maar dat beiden in de mate die levend mogelijk is los van elkaar waren. Alsof dat dan ook in zover mogelijk een doorbreken van het reële - een overweldigend Reële - in de werkelijkheid was.
Lichaam dus. En dat verdroeg. En ik weet dat als ik me niet zou overgeven aan wat daar gebeurde, ik het niet verdragen kon. [...]
30-07-2008
[ MONOLOOG ] - [ sodade @ 22:43:15 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst
En waarom ben ik nu..?
Getfer, ja.
En omdat ik denk dat… ?
Getfer ja.
En dat…
En dat…
En dat…
Ik het me niet moet aantrekken.
Zelfs al snap ik er de ballen van.
En als andere mensen het wel begrijpen: fijn voor hen.
En dat je…
En dat je…
En dat je…
Of wat je er mee bedoelt.
Ik ga me nog maar eens kaal scheren
En wat bloed drinken
En kinderlijkjes opgraven.
Een specialiteit van me.
Vooral het eerste.
En het tweede.
En het derde.
Vooruit!
("Oké, nadat je dat kind uit je buik hebt geperst. En die wrong uit je bekken gedanst. En het monster uit je maag. Nadat je zelf weer een skandalon was.
Vooruit nu.
Vooruit").
NuNuNuNuNuNu.
Nu dus.
Vooruit.
(Met dat niet aflatende effect op me dat me doet uitslaan naar alle kanten van het ene op het andere moment. Rustig maar. Je zit je zelf weer wat op te jagen. En dat niemand consequenter kan zijn dan door inconsequent te zijn. Anders volg je de Wet. En die moet je niet. Toch?
Enzovoort. Eindeloos tot ik kan slapen.)
30-07-2008
[ ONDER VUUR ] - [ sodade @ 23:35:54 ] - utterly confused
Het was het mooiste kamp in een gebied van half België. De omgeving buitengewoon. Met een veranda die uitzicht gaf op een stuk savanne, een verblijf met meer luxe dan zelfs op het thuisfront aanwezig.
En de verfijnde keuken...
Zo begon de dag...
Zo vorderde dag dag...
Zo eindigde de dag...
En op die hele dag werd in het wildste gebied van de olifanten slechts dung gespied. De nijlganzen lachten.
Het avondmaal van crumbed mushrooms, crocodile tail met thermidor sauce, sweet potato and so on, werd gebombardeerd door knikkergrote gele kevers die als projectielen de borden binnenvielen.
Een gedenkwaardig verblijf.
Het was de beste plek hier in het rond. Uitzicht op een kastanjeboom en berken. Een rijk vogelbestand en sluipende katachtigen navenant.
Zo begon de dag...
Zo vorderde dag dag...
Zo eindigde de dag...
En op die hele dag werd in die oneindige rust van de olifanten niet eens dung gespied. De duiven lachten.
Het avondmaal van jonge sla en raket met sinaasappelstukjes, gesneden champignon en kerstomaten besprenkeld met fragmenten gebakken ajuin en een smaak van balsamico in het einde van de vork werd gebombardeerd door kevers als een boon die als projectielen de borden binnenvielen.
Een gedenkwaardige dag thuis op het terras.
Gevolgd door het immer weerkerende gekrijs der copulerende katachtigen.
Wat later zit er ééntje te schijten op het platte dak.
Een ware wildernis hier ten huize.
De nacht was koel de maan was... er niet.
Shit, waar is het hemels paradijs?
Lezend en zoekend in boeken en eindelijk begrijpen wat je zeggen wou?
Verlangen, transgressie... Jouissance.
Het veldbed steekt in mijn schouderbladen.
Afijn. Wat wijn verzacht die onnozele pijn.
Rook, waar ben je?
Verdomme dan.
31-07-2008
[ WARM ] - [ sodade @ 12:30:31 ] - herinneringen aan afrika
[...]
De natuur heeft hier iets onherbergzaams, iets onbestemds. Ik weet niet of ik het mooi moet noemen. De vegetatie bestaat vooral uit kleinere boompjes, struiken. Termietenheuvels boorden de kronkelweg af. De baobab is een opvallende verschijning in het landschap. Heuvels strekken zich uit voor en achter ons. Het lijkt uitermate droog.
De lodge is ruim en vooral de veranda op de eerste verdieping is de beste plek van het huis. Daar beginnen de luie dagen. Zitten, lezen, gewoon uitkijken over het meer, zien hoe de nijlpaarden een voor een uit het water komen en als gediplomeerde grasmachines het toch al korte gras millimeteren.
Behalve de nijlpaarden zijn er heel wat vogels waaronder de Afrikaanse visarend, diverse reigersoorten, ooievaars, de geelbekwouw, wevervogels, lilac breasted roller, glossy starling enzovoort.
De dag verglijdt moeiteloos.
Met voldoende water maar ook met een biertje bivakkeren we op de veranda. We ontwaren in het licht van de volle maan tussen de lodge en het water de vage vormen van – eerst denken we dat het olifanten zouden kunnen zijn – wéér - grazende nijlpaarden. Als we ’s ochtends opstaan kabbelt alles rustig verder waar het daarstraks ogenschijnlijk pauzeerde. Het is heerlijk. Niets moet, niets hoeft.
Ik ga buiten zitten in mijn 'slaap'plunje, heb al een kop koffie gemaakt. Zitten en kijken, lezen. Luisteren. Naar vogelgeluiden, naar de diepe lach van de nijlpaarden,... (naar de ademhaling van A. die nog ligt te slapen).
Samen ontbijten in de buitenlucht met uitzicht op het meer en sloten instantkoffie. Geroosterd bruin met dikke boter. Een abrikoos, sinaasconfituur.
Lui en ontspannen. Lekker blijven zitten, genieten en praten tot je eindelijk denkt : ik ga me wat wassen en m’n kleren aantrekken.
We wandelen vervolgens een eind tussen de lodges door tot aan het einde van de weg, tot tegen het meer. Er liggen veel slakkenschelpen. Het is ook wat laveren tussen allerlei ‘droppings and dung’. In het water plonzen de obligate nijlpaarden en boven het oppervlak uit, net onder de oever, steken ogen en snuit van twee kleine krokodillen. Als ik er naar toe ga, glijden ze rimpelloos weg.
Terwijl we vervolgens even gaan toekijken hoe N. géén vis vangt, hoe drie nijlpaarden beurtelings oren en ogen boven water steken om dan weer kopje onder te gaan en de zon in de schouders bijt, verschijnt een olifant. Imposant als altijd – het blijft een machtig zicht, of je het nooit of vaak hebt meegemaakt. En dan arriveert nummer twee, die ook met gestage tred onze richting uitloopt. Ze moeten vlakbij geweest zijn toen we het pad opliepen. Nu versperren ze ons de weg terug. Ze bewegen haast geruisloos.
Als ze goed en wel gepasseerd zijn en mijn vel op een verbrand stuk vlees begint te lijken, kunnen we de terugtocht aanvangen. Even later zien we vanuit de lodge hoe de pachydermen zich vermengen met de kleinere dikhuiden die weer uit het water klauteren.
Het luie balkonleven wordt hervat. De zoom van het fototoestel doet van tijd tot tijd dienst als verrekijker. Op de veranda is het een af en aan geloop van gekko’s. Aanvliegende papierwespen landen bij hun nest en stijgen later weer op.
Avondeten bestaat uit koude pasta van de dag tevoren (veel te veel klaargemaakt), sla met tomaten, appelstukjes, komkommer en kaas. Een eekhoorn is nieuwsgierig en brutaal genoeg om ons maal te delen..
Decadent lijkt het allemaal. Of toch niet net omdat je je zo bewust bent van het uitzonderlijke, het helemaal niet als normaal beschouwt.
N. – na een dag vruchteloos met de hengel in de hand - gaat vroeg slapen en zal de dag daarna nog eens proberen iets te vangen, want hij zegt dat, net toen hij stopte daarstraks, de vissen de kleine baai begonnen binnen te zwemmen.
Wie kan de gedachten van een vis volgen en hopen dat hij de hele nacht zal liggen wachten tot de volgende dag een goedgelovige visser hem uit het water komt plukken?
[...]
.
