een brief

gewist II

De àndere tijd. Bedrieglijk drijfzand, de valkuil van de trechterspin
Horige aan je lippen, Sekuru, die bossen aanlegt, bomen velt en bladeren verstopt. Begrijpe wie begrijpe kan.
Gehandboeid in een vrijwillig geheugen van weelde en voelen, gekniehalsterd door zinnen, herinneringen als gecondenseerd lichaamsvocht in het moor van mijn navel. Ik hoed ganzen aan de kraterrand uit Krijt, de afgrond roept als een sirene. Geëxarticuleerd de gewrichten door het rijten van de wereld en het Reële. Verlangen en dat kleine ding dat steeds verder glijdt.

Uitdoven met in het verlengde (of in het verlengde van) verstommen. Nu weet ik waarvandaan de kou. Verder gaat alles goed met mij. De amputatie is ongepland. Je zal het niet zien, voor jou bestaat het niet. Of wel?
Ze werken niet met tijd.
Neen, pijn zal het niet doen. Ze gebruiken volledige verdoving.
Daarna, alleen als je het toevallig raakt, zolang het niet dicht is, niet genezen. Het risico door jou geraakt te worden...?
Het zal wel gaan. Ik ben een kei in het kweken van eelt. Uiteindelijk.