embracing the demonic

encore... (bambi enzo)

Het hele-koekjes-eten

Het onge-loof,
de kruin van een boom, ontdaan in de herfst en
zie het hert en zie het kalf, zie het anderhalf.
Zie haar staren, zie hem maren,
zie ze paren in het rot, het zot in de blaren
op de grond. Zie ze, hij vocht,
zij vochtiger, wie het hartst?

En als vocht een vorm van vechten is,
hoe is rot dan een soort van humeur?
Is er humide, fluide, dulide, timide, soliede,
oliede zij hem of hij haar? Verbiede...
Stupide. Spreken over de liefde. Het barbaarse
geweld tussen de achtste en de zesentwintigste.
Letterlijk. We houden van de barbaren.
Klootzak werd een erenaam.
En hoewel van het Hebreeuwse ijle ook,
moest Abel eraan. Geloven.

Eraan geloven. Ja. Zijn blanco is was,
was zijn manco. Was waar niets in ingeschreven staat.
Stond. Slide of time. De stonden, de uren,
de dagen, het dagen van de zon.
De zonde, de zondaar. Kaïn.
Kaïn, daarentegen!
Kaïnjer, ja. De eerste en de elfde.
Hoe gelijk, hoe ongelijk.

Geen broeders meer, het verschil
geslecht met de achtste na de twaalfde te leen
de tiende en de vijfde,,,,,,,,,,,,,,,,
enzorookt, enzoademt, enzodoort.
Een mug crasht in de rode wond, alwaar
de textuur van pijn. Het kunstmatige van twee.
Er is een geval... het gevallen stuk.

Het gezicht verschijnt. Hoe lang-geleden-angel-eden?
En ik lees. De grimas. Ze neemt inhoud en leegte
tegelijk, draagt en verhult, de tijd, de wijzere.
Het sleutelbeen op scherp in de deur van het lijf.
Huid aan huid was zij, een huis.
Ik doe mijn ogen dicht.
I like it, I lick it, illicit. Mokerslag. Genoeg
Bedrukt en kwaad.
Verloren in het rille. De tijd.

Als ik de zon kon stoppen en de maan
ik kon alles zijn, er is maar één iets dat ik wou
mmmmm
de mmorgen, de mmiddag en de mnacht

En receptakel verschijnt en net daarna
Aloekah.
Maar haar linkerborst is geamputeerd
Het ene kind dood, het andere leeft
en dat het niet om zonen gaat
Er zit méér reliëf op een Kaïn dan op
het witte blad, het rookgordijn dat Abel heet
Kaïn is het leed en het leven
Abel het koor, het streven
Gaat het om goed of kwaad?
Of simpeler: brrrààààffff & ssstoûtttt?
stop met polariseren.

Bij een passage van een uithuiszetting door oorlogsveteranen ben ik behoorlijk in elkaar gegaan, woest ook op de schrijfster, dat het zo niet was, niet toen ik daar was en de wacht kreeg aangezegd. De woede zakte wel, maar slapen lukte niet meer die nacht. De machetes, de bijlen en de geweren waren net iets te levendig. En geen officieel document dat de actie ondersteunde. Bruut was het. Wel. Niet elke verdrijving is / was gerechtvaardigd. Geen enkele had zo gewelddadig moeten verlopen als ze deden. Pfff. Hier kan ik niet over praten. Met niemand.

Het is geen kwestie van een kant kiezen. F*ck. Daar gaat het niet om. En toch wordt het gepolariseerd. Blank/zwart, goed/kwaad, brrrrraaaafff /sToûtttt. Grrrrmmbl.

Op een bord ligt een koekje
het is een boudoir
het is ingericht als een .. .........................................................................boudoir natuurlijk
en binnenin wordt .. ...............................................................................filosofie
bedreven.

neem
en eet



hoofdstuk 7 - 13
hfdst. 13, § 9 & 10, p (1)29 - (2)07

*rant*

afb. via google-afbeeldingen

I. - Constantinopel is een mooie stad

itaque earum rerum hic tenetur a sapiente delectus, ut aut reiciendis voluptatibus maiores alias consequatur aut perferendis doloribus asperiores repellat. [34] Hanc ego cum teneam sententiam, quid est cur verear, ne ad eam non possim accommodare Torquatos nostros? quos tu paulo ante cum memoriter, tum etiam erga nos amice et benivole collegisti, nec me tamen laudandis maioribus meis corrupisti nec segniorem 

Wat is de basis van goede saus
Langzinnig zwemmende anatomie, een gezonken bad van ijle klank die echaoot, hoorbaar slechts voor walvissen en olifanten, op afstand gehouden door de dikte van huid, tot hij betekend wordt, misschien, in de ongehoorzame, het kleine oor, zakelijk of zijnnelijk getrieerd. Hij, de tovenaar, rookt sax waarmee hij vrouwen lokt en teven, hun weerstand bespeelt, met zekere dwang, gewaagd en gewogen. De ether is bedwelmend vol van leegte. En daar is hij die de pistache vindt.
De chemie van niets dat alles vult is de opheffing van een vlakte, een veld als sneeuw met dan geweld-dadigheid die creëert, het scheppen van handenvol en graaien, tekenen op een lijf, met huid worden ingeschreven tot radieusiteit. Istanboel wordt een geile kreet, blijkbaar is (er) geen rede(n).
De saus is een soep geworden.




hoofdstuk 7, § 11, p.11
hoofdstuk 12, § 2, p.4

22.55 - Loplop-amfibool

Over your body the clouds go

High, high and icily

And a little flat, as if they

Floated on a glass that was invisible.

Unlike swans,

Having no reflection

Unlike you,

With no strings attached.

All cool, all blue. Unlike you.

Sylvia Plath

hoofdstuk 6, § 9, p. 5

hoofdstuk 7-10

hoofdstuk 11, § 9, p. 14

XIV - encore idéalement...

sed id neque feci adhuc nec mihi tamen, ne faciam, interdictum puto. locos quidem quosdam, si videbitur, transferam, et maxime ab iis, quos modo nominavi, cum inciderit, ut id apte fieri possit, ut ab Homero Ennius, Afranius a Menandro solet. Nec vero, ut noster Lucilius, recusabo, quo minus omnes mea legant. utinam esset ille Persius, Scipio vero et Rutilius multo etiam magis

Schrikreacties modificeren door een uitgebreidere kennis van kippenvlees bleek een mogelijk pad waar hazen niet terug van hadden. Professionele standaarden voor de beroepspraktijk van haanhouderij zullen algemene misvattingen daaromtrent kunnen vermijden evenals een angstwekkende spelbepalende openingszet. De shah is mat. Een uitgebreid rundgenologisch onderzoek van chaoslijnen is aan de orde teneinde het voeren van effectieve biopolitiek. Vlees en niets dan vlees zal Sade garen, heroïsch vormgegeven door het herrijzen van onverwoestbare lichamen, in hun totale vervangbaarheid. Haken en ogen geserveerd op een bed van messen temidden van de kookgeur van buren. Raadplegen we de slachtersgids voor welopgevoed vlees en zijn beste onderdelen om door correct gebruik van catalytische methodes tot een aanvaardbaar resultaat te komen voor een genormaliseerde integrale tafel. (afdeling droge kost, in de grote schappen der nonsensicaliteraria want de schrijver is een dief).
Achter de grijze stadsgordel klokt het geluid van een trein als een anale parelketting tevoorschijn. Ik lees rouwbetuigingen vol ongeloof vol ongeloof. De Marxist kondigt aan zwevend aanwezig te zijn, in geest. Niets is nog wat het lijkt. In het publieke belang dient de dood gekaderd, hij schrijdt op de loper en met sleutelbenen. En jij staat met ontbloot bovenlichaam - kwijl - te kijk. Het water spat waar het gesneden wordt. De jaren dertig, lang voorbij, een andere eeuw, ook door de zon belicht. De staat waarin we waren identiek. Ver zijn drie let-ters met een ongewone maat. Een mariachi-band marcheert voor tranen uit. Mechanische vlinders en experimentele benaderingen ten spijt... mis ik je. Eenzame jager met een spoor van wild, zelf sauf-age, vaart een dodenscheepje van schaamluis af in kielzog van creatief gebaar. De zandwallen persen de dijk af, ontzijpelen doet niets meer



hoofdstuk 7-10
hoofdstuk 11, § 7, p. 5-7
in everything's not allright

de naaste

hoofdstuk 7-11
24/7

352

windstil
middenin blijft een venster open
hopen
boeken op het e-kozijn

hoeveel antidoot nog steeds
als verdoolde vogel
op hoge poot
aan komt lopen

en vliegen
boze, wilde, blije
en machteloze woorden
door elkaar 
bijeen
gehouden door...

hoe (on)doorkruisbaar
een woestijn
ik veeg het zand af van mijn dijen
adem diep
- daar is de zon -
en kijk

hoofdstuk 7

hoofdstuk 10, pag. 12

n'aître

Complainte du verbe Être

Je serai je ne serai plus je serai ce caillou
toi tu seras moi je serai je ne serai plus
quand tu ne seras plus tu seras
ce caillou

Quand tu seras ce caillou c’est déjà
comme si tu étais n’étais plus
j’aurai perdu tu as perdu j’ai perdu
d’avance. Je suis déjà déjà
cette pierre trouée qui n’entend pas
qui ne voit pas ne bouge plus.

Bientôt hier demain tout de suite
déjà je suis j’étais je serai
cet objet trouvé inerte oublié
sous les décombres ou dans le feu ou l’herbe froide
ou dans la flaque d’eau, pierre poreuse
qui simule un murmure ou siffle et qui se tait.

Par l’eau par l’ombre et par le soleil submergé
objet sans yeux sans lèvres noir sur blanc
(l’œil mi-clos pour faire rire
ou une seule dent pour faire peur)
j’étais je serai je suis déjà
la pierre solitaire oubliée là
le mot le seul sans fin toujours le même ressassé.

Jean Tardieu, Comme ceci comme cela, Gallimard, 1979, p. 45-46.

taal-vrijheid?

Geier: [...] Und natürlich sind die Russen, weil sie materiell ärmer sind, unabhängiger als die Deutschen. Für die Deutschen ist ein Eigenheim ein Wert, sogar für die jüngere Generation. Und die Sprache kommt dem zu Hilfe. Der Deutsche lebt dank seiner Hilfsverben. Sein und haben. Ich habe. Und wenn ich nicht habe, dann ist es nicht gut.

SPIEGEL: Und in Russland?

Geier: Auf Russisch kann ich das gar nicht sagen. Der Deutsche sagt: Ich habe ein Haus. Subjekt, Prädikat, Akkusativobjekt. Im Russischen verliert man seinen Akku­sativ, man ist dann nicht mehr Subjekt. Es heißt: Das Haus ist bei mir. Wenn ich keine Russin wäre, würde ich deshalb eine Russin werden wollen. Die Dinge halten sich bei mir nur eine begrenzte Zeit auf. Ist das nicht phantastisch! Wenn die Deut­schen das nur begreifen würden. Man ist freier. Und die ganzen armen Russen, die nichts haben, ich möchte da nicht leben mit einer Familie, weil es viel zu mühselig ist, aber die Russen sind freier.

SPIEGEL: Und das hat seine Wurzeln in der Sprache?

Geier: Sprache ist Mensch. Sie drückt nicht etwas aus, sie ist Mensch. Sie formt das Denken.


Uit: Der Spiegel, Heft 17/2010: p. 138 - SPIEGEL-GESPRÄCH - "Leben geht allmählich": Die 87-jährige Swetlana Geier, legendäre Übersetzerin aller großen Werke Dostojewskis, über ihre Jugend in Kiew unter Stalin und deutschen Besatzern, die Kunst des Übertragens und die Hilfsverben, die das Deutsche nötig hat

het eieren eten

the Real?

“La Specola” (Museo di Storia Naturale) : Florence, Italy *

What is this mysterious jouissance? Imagine (a real clinical case, though) two love partner who excite each other by verbalizing, telling to each other, their innermost sexual fantasies to such a degree that they reach full orgasm without touching, just as the effect of "mere talking." The result of such excess of intimacy is not difficult to guess: after such a radical mutual exposure, they will no longer be able to maintain their amorous link – too much was being said, or, rather, the spoken word, the big Other, was too directly flooded by jouissance, so the two are embarrassed by each other’s presence and slowly drift apart, start to avoid each other’s presence. THIS, not a full perverse orgy, is the true excess: not "practicing your innermost fantasies instead of just talking about them," but, precisely, TALKING about them, allowing them to invade the medium of the big Other to such an extent that one can literally "fuck with words," that the elementary, constitutive, barrier between language and jouissance breaks down. Measured by this standard, the most extreme "real orgy" is a poor substitute.

S. Žižek

* Wax model with human hair in rosewood and Venetian Glass case; Probably modeled by Clemente Susini (around 1790) - photo: Joanna Ebenstein

(possible effects of) lack on... ?

Als je dan al keek, de boom en al zijn vruchten, de pruimen met de wormsteek naar de vaalt verwees, als je dan de teven scheidde, die met schurft uit de auto keilde, het lekke dier in zijn hardnekkigheid dat steeds je hand bekwijlde, terwijl je het niet zag, de schoften ongestreeld en kaal - ontdaan van aaibaarheid, niet afstotelijk meer, maar slechts banaal... de schorre keel tegen het univocaal gekweel van een kamer vol gezichten, als dan het mankeren...
Klink plots jij! Midden de woestijn als water. Beul van vuur.

in reeks god-dog?
en l'amour en plus?
en zoveel meer?

?

(Toon: wanhopig, verdrietig, niet-begrijpend en dood-moe)

God-in-frankrijk, praat met mij, Kerel van 'oenoemjegie?'.

Waarom zeg je niets, zodat ik tenminste - met alle onrust in me - niet kapot ga. Zodat ik de overgave die je vroeg, bestemming kan geven. Stem kan geven en een plaats. Ze te bewaren, voor 'komt-nog' en 'mettertijd', verre dagen van 'ooit, maar zeker'.

Waarom ben je zo wreed?
"Aandacht", zei je, "krijg je als teef, ik zou ze maar aannemen", wat ik deed, ongebreideld, en jij gaf, voluit, veel meer dan je aan een hond zou geven. Waarom dan plots niets meer? Ik ben toch geen huisdier dat je dumpt als je verkast?

Laten we het even niet over verstandig-zijn hebben of over normaal en gek en geschift, sublimeren, schaamteloosheid enzovoort.
Je bent de zon die me zocht en toen werd je de noorderzon. Als al de bakens open blijven is er geen vrijheid meer.

Eerste ervaringen zijn doorgaans onelegant, schreef je... Maar dit was je eerste niet.
Afwerking, alstublieft Mijnheer?

Het huis is de vrouw, de schoot is het huis. Bouwen IS wonen en een grens niet het einde maar het begin.
Hier liet je vensters en deuren openstaan waar je elders weer ging renoveren.
Verval heeft overgenomen bij mij.

Er is geen beschutting meer, sinds je...
En de zon ben je nog steeds.

Hoe verklaar je de breuk tussen gevoel en rede, tussen de daad en het oordeel van het koor?

De eerste wet van cartoon-thermodynamica

"Will the cat* above the precipice fall down?",
S. Žižek asks

Sekuru,
Er is er ten minste één van wie men met wat moeite kan zeggen dat hij bij te houden is, gewoon omdat hij aan de lopende band praat en publiceert. Ook dit weer is boeiend om lezen.
Ik zou graag hebben willen zien hoe jij dit item zou aanpakken, moest je nog schrijven. Jij herkent ongetwijfeld het onderwerp, de verbanden... denk ik. Je zou vast een tekst geschreven kunnen hebben met een gelaagdheid evenredig aan de zoveel gangen van een feestmaal of zo smakelijk als de waterzooi die je kookte. Toen.
Ik hoop ondertussen dat je hersens niet benomen zijn door stof en cement. Ach, benomen zijn... tsss.
Als je in de buurt bent, spring eens binnen?
Hartelijke groet,
s

*Cat, Duck, Wile E. Coyote...

l’angoisse

uqhoqhoqho

taferelen

Je vult het huis en stapelt stenen.
Zal ik weggaan als een lichaam dat uit een lichaam glijdt, dat samenvalt met leegte?

Drie-vier aaien van gevallen leer zijn niet subliem, als stroken slechts rode lucht verplaatsen, wel als je verder gaat, waar vallende koorden stoppen en drieviervijfzeszevenachtnegen staarten vliegen en rusten over man en vrouw en wereld, gezwollen buik van oceanen, als je slagkracht verder reikt dan het ingeblikte toeval.

Enkele druppels op de kam tellen evenmin als wreed. Jij kan het weten. Wél de mondjesmaat die je me geeft, een (...) en geen eeuw, die goutte à goutte door de trechter glijdt. Het eeuwig draaien van de machine in wederzijdse onbereikbaarheid. Meer dan een scherm als barrière. Een waakhond, een teef en een goddelijke Scheper? Of kunstmatig licht? (Usw.)

Ik kijk de leegte in. Het raam van vroeger is niet meer maar denkend te re-creëren. Slechts ruimte, tijd en beelden anders etaleren - op een einder projecteren.
Het wiel draait kant en klaar. Je hoeft het maar te spinnen, als hand die passioneel... Koffie maalt? Turbines... schreef je ooit, geloof ik. Maar waar?

Ik naakt en jij gekleed. Leeg het bord. Een spel en jij alleen die weet: het zetten van objecten over weldoordachte lijnen, de streek van je penseel.

Ik zuig aan je slaap waar eindeloos de ader uren klopt. Onder stof en puin ligt onbewoond mijn huis. Foto door het raam, zou ik m(j)e kunnen noemen en als vanouds. Het glas bedekt met pluimen. Zacht... Van dode vleugels. Er is een deur die tegelijk opent en (niets uit-) sluit... heb je schrik ze te gebruiken? Ze betekent het ene noch het andere, wel gelijktijdigheid, onvermengd en samen... weet je? Ik laat je léven als je komt.

Zal ik komen als een lichaam dat in een lichaam glijdt, dat samenvalt met leegte?

plooien van de tijd III

Dat we toch op mossels lijken. En dat ik lach als ik het lees.
Ik leg wat schaduw vooruit. Opzij misschien. Als een rug vol doornen tussen ruimte en tijd… een onmisbare naad die verbindt wat hij scheidt. Hij is voor jou. Net zoals het rutiel, de naalden uit venushaar, het oude water, festoen van jaren in het versteende hout en als de pijn die op het vuur te garen staat. Zo smakelijk als ze schroeiend de binnenkant verrijkt. Zo vervullend als grenzeloosheid, hoger dan het hoogste, lager dan het laagste .... Exces… zou dat dan heten.

Rood, fruitig, iets te jong, goedkoop. Drinkbaar. De dag kijkt terug. Wat ik me herinner materialiseert op een glasbodem, een scherm, een spiegel, een blad papier. Ogen. Handen. Verhalen. Als een oase. Markeren deed je op je eigen wijze, onzichtbaar voor de wereld. Mogelijk herkenbaar voor een medehond? Beklijvender dan de diepste tatoeage.
Ik dank je met een Nuba-huid.

De kat is niet verzopen en denkt in duizend levens: wat vandaag niet geschreven werd, komt morgen of later wegens bijvoorbeeld nu te moe.
Vrouwen gillen met opengescheurde huid.
Trots.
Kairos springt over de buffels.

takkenwijf

Ik ben niet zachtzinnig.
Zou je wel willen!
Wil je dat ik zacht ben?
Ga dan
en koop een schaap
of een angorakonijn
of een pelsen jas.
Ik ben niet zacht,
er groeien takken uit mijn ogen
als ik je bekijk
en in mijn hand rust een
glasscherf.
Dacht je dat het diamant was?
In hoeveel sprookjes geloof je wel?
Maar als ik je bekijk
dan weet je het
en mijn streling
zal je niet licht vergeten.
Je ziet maar. Ik ben er.
Met takken.
Met glas.

spaans

Naïef!?
Oh ja, dat denk je wel.
Ik laat je in je wezen.
En al de anderen eveneens.
Ik ben messcherp,
heb peper aan mijn handen
en hemel, als ik kan,
zal ik je bestrijken.
Je zal kreunen van pijn,
krimpen van plezier.
Ik was me niet.
Nog niet.
Mijn tweede huid heet naïef.
Speel er nog wat mee!
Pas op voor je ogen, je neus
en je geslacht.
Wat heet...
(?)
(!)