taferelen

Je vult het huis en stapelt stenen.
Zal ik weggaan als een lichaam dat uit een lichaam glijdt, dat samenvalt met leegte?

Drie-vier aaien van gevallen leer zijn niet subliem, als stroken slechts rode lucht verplaatsen, wel als je verder gaat, waar vallende koorden stoppen en drieviervijfzeszevenachtnegen staarten vliegen en rusten over man en vrouw en wereld, gezwollen buik van oceanen, als je slagkracht verder reikt dan het ingeblikte toeval.

Enkele druppels op de kam tellen evenmin als wreed. Jij kan het weten. Wél de mondjesmaat die je me geeft, een (...) en geen eeuw, die goutte à goutte door de trechter glijdt. Het eeuwig draaien van de machine in wederzijdse onbereikbaarheid. Meer dan een scherm als barrière. Een waakhond, een teef en een goddelijke Scheper? Of kunstmatig licht? (Usw.)

Ik kijk de leegte in. Het raam van vroeger is niet meer maar denkend te re-creëren. Slechts ruimte, tijd en beelden anders etaleren - op een einder projecteren.
Het wiel draait kant en klaar. Je hoeft het maar te spinnen, als hand die passioneel... Koffie maalt? Turbines... schreef je ooit, geloof ik. Maar waar?

Ik naakt en jij gekleed. Leeg het bord. Een spel en jij alleen die weet: het zetten van objecten over weldoordachte lijnen, de streek van je penseel.

Ik zuig aan je slaap waar eindeloos de ader uren klopt. Onder stof en puin ligt onbewoond mijn huis. Foto door het raam, zou ik m(j)e kunnen noemen en als vanouds. Het glas bedekt met pluimen. Zacht... Van dode vleugels. Er is een deur die tegelijk opent en (niets uit-) sluit... heb je schrik ze te gebruiken? Ze betekent het ene noch het andere, wel gelijktijdigheid, onvermengd en samen... weet je? Ik laat je léven als je komt.

Zal ik komen als een lichaam dat in een lichaam glijdt, dat samenvalt met leegte?