embracing the demonic

chtonisch II

De nacht is vol. Ik doe mijn ogen dicht en dans. Met jou en als vanzelf. Ik laat je kijken tussen einde en begin. Dit is het gat om in te springen, dit is de plek van het conflict en niets dan ambiguïteit. Dit is waar het subject verrijst en speelveld krijgt.

Het gebeurt dat ik zing, heel diep - het is alleen
het wrijven van bloed in capillairen. Je hoort het niet.
Soms leg ik een oor in mijn handpalm en luister.
Voel je dat? Verbazend, toch:
Het is het vloeien van een rivier
in het bekken, het kolken
het stuwen van het middenrif. Omdat ik zit
op een stoel en mijn benen persend kruis
gaat de wereld eraan
voorbij.

Daar springt de dood / en slaat / de hamers / onrecht / streeks

Zal ik wachten? Ik zie je . onzichtbaar / blijft het instrument / maar in de torsie van het lijf / in elke plooi van wapperend goed en haar /

is het gebaar /

.....................................................................de / 

.......................................................................sprong / 

...........................................................................het reële / 

..................................................  wezig

Woorden in een fossiele wereld, in de hoek het zakje met de mirakelplant: dompelen in water, de dorre tak zal leven. Op teen(h)oogte kijken hoe bloed dik kruipt, de bedding steen voor steen inneemt en veradert. De kei in mijn hoofd klopt te barsten. Een bootje dood.

Ongekruid.

Er is het nieuws en iemand vraagt hoe het nu gaat.
Ik veins afwezigheid.
Binnen mij is leven, daar schrijft het bekken
letters, declameert een telegram:
"Kom binnen, de danszaal is leeg.
Je Naam, kom dan. Het is tijd voor een feest."

hoofdstuk 7

hoofdstuk 10 § 10, pag 18-30

277

Dat we niet meer dan ons zelf zijn niet zijn, zelf niet (-s-s) bezitten, lichaam, niet meer dan ons zelf kunnen aanraken, onszelf betasten in aanraking, waar de huid 'hier houd je op' vertelt en uitwisselingen illusies zijn, ook kijken, ook spreken, proeven, horen
zijn

Te miljoen keer deze hand deze vingers deze stem en afstand en denken en gepuzzeld in ogen geloven te weten. Hopen.
Bellmer.

Je praat en ik luister zodat je jezelf kan horen
Ik kus je en voel mijn lippen jouw hand raakt mijn lippen en likt ze we scheiden elkaar hoe langer hoe dieper de lichamen die we zijn
apart
Ik raap onderdelen bij elkaar vreemd zonder één keer de vraag: dit van jou dit van mij? Hoe lief zou het me zijn dat stuk jij (het zou niet passen, er zouden afstotingsverschijnselen komen, het zou zwart worden, rotten, bij mij)
Is dat waarom gedachten zijn? En woorden?
Taal

En verte ogenzwart
bodemloos spiegelglas
overdracht
groen dat bruin moest zijn
grijs, wit met zwart de lichtknop aan of uit test het ontvangstkanaal
open grillig maar open dus

In de holte die de mannelijke cicade gebruikt om geluid te maken worden bij het vrouwtje de eitjes ontwikkeld
Bij valavond luister ik
Je schildert, gezichten druppen uit de verf en wat ze om het lijf hebben
Ik maal me door een leven dat ik niet ken. In de zee stroomt alles tegen, elke wolk, elke vis, elke mens. Ik krijg geen adem, het doek sluit me de neus, kleren schuren, lieden duwen door mij heen, verspreiden me.

Een ijsvogel - zeldzaam ver
En
Daar, mijn darmen op de dorpel van het huis en handen afgehakt, het hoofd rustend op de buik de rug aan rug
in boomschors en
in het bladerdak mijn eigen ogen met het mes
toen was er pijn en in de lijn van het gebeurde gramschap
en vreugde
daar cirkelt als een gier met de remedie aan zijn poten
als een aap met een plateau
koffiestuifcitroenbegoten
de rechterhemisfeer

In de spiegel is niet
herkenning
hoe ken je me
want begrijpen doe ik niet hoe hij en zij en nog een ander
na jaren
toch wel verzekeren ze dit gezicht

Mijn debiele kind mijn kater voor het leven plots
weet je in mijn borst wat
je sinds lang ontbreekt
ik zie je heel worden
het bezette land van links plooit
moeiteloos
naar verloren wanen
van herinnering

Dit is de nacht van wat ik denk de zwarte deur van
ster noch maan

Mijn wonde explodeert want onverwacht
aan de einder einder einder
één

De ijsvogel zingt een psychose

hoofdstuk 7,
hoofdstuk 9, § 10, p. 26, § 11-12
hoofdstuk 10, § 1-7, div. pags
En god-dog?
en l'amour en plus?
en zoveel meer?

tango di

"There are certain strains of bull with a marked ability to learn from what goes on in the arena ... faster than the actual fight progresses which makes it more difficult from one minute to the next to control them ..."

Uit: E. Hemingway, Death in the afternoon

Schrijf een gedicht voor de horens, de oren, de stilte, het bloed.
Schrijf het in het stof onder hoeven,
mogen, willen en niet,
in 'ja' op de vraag vanwaar je komt.
Laat de schoften trillen. Geringd verzet. Applaus. Dans tango in het zand.
Vrij zijn bestaat voorbij
het bestaat

matador

'Más cornadas da el hambre'

Hoe verhakkeld ik hier lig.
Tauromachie... dances met stieren. Op je horens is mijn bed. Wie geeft wie de dood?
Ooit, als je komt - uit de juiste hoek, net voor je binnendringt - verzamel ik je oren.

Stilte.

Ik heb je -niet - lief.

hoog tij

Ich will mit dem gehen,
den ich liebe.
Ich will nicht ausrechnen,
was es kostet.
Ich will nicht nachdenken,
ob es gut ist.
Ich will nicht wissen,
ob er mich liebt.
Ich will mit dem gehen,
den ich liebe.

Hochzeit - Bertolt Brecht

lijf is life

Er ligt een straat van verlangen tussen mijn benen geplaveid.
Hij loopt met geweld over de kasseien.
De open deur trapt hij niet in.
Gericht zoekt Hij wat gesloten is.
Wild van temperament, zorgvuldig toch,
wrikt hij aan grendels van de poort die
het lichaam vormt,
osmotisch receptakel van ongebreideld beleven.
Voelen, denken, leven.
Er is niets dat niet kan:
sterven aan hem
of aan mezelf.

Ik wacht op het Genot dat hij zal geven.
Koffie der Koffies.
Ya habibi taala!
Och liefje, kom me open doen…
Hoelang moet ik nog wachten?

"Geniet van de non lieu en de agape…"
Oh ja!
Tsss!

(in de reeks god-dog)
en vele andere reeksen

discharge

Als we niet elkaar bekijken en ik niet zeg wat voor een klootzak je bent omdat je de uitzondering bent door je allerklootzakkerigstheid, waardoor je omgekeerd evenredig aan al het banale tuig dat zich aftrekt voor de televisie of dat kickt op de platheid van goed fatsoen, de kern bent waarrond ik beweeg.
… Omdat ik klootzak voor jou tot eretitel verhef... bekijk ik wat er van je is en noem het naaste en buur. Ben ik het kutwijf dan? Noem me teef zoals je deed met het uitverkoren schaap ter schering voorgeleid. Op straffe van… oh de schrik, de dreiging, de aangekondigde straf… het lange heerlijkste bad.
God! En ik ontkende, overdacht. Ik wist het niet. Ik rationaliseerde. Tot slot, bekende…: God dan maar, het éne godgezicht (open)
Zo is het dus en dat ik verzuip in wat je achterliet, het gat, leegte waar je weg in bent, dat me aanzuigt als de muil van een monster zonder lijf, een mond die eindigt in oneindigheid. Verglijdt, verglijdt, verglijdt…
Ik sterf aan je in duizend sneden.

Vertellen. Omdat elk verhaal zoveel kanten heeft als acteurs. Omdat elders een andere kant van hetzelfde wordt verspreid. Omdat ik beloofde te zwijgen over het hoe en het waar en dat tot nog deed. Omdat het andersom niet gold waardoor de schittering van het Ene als vuil vertrappeld wordt, water brak en zuur gegoten over dat: het meest unieke uit dit leven door de handen van de Ander.

Ik dacht het (open)
ik zoek de krochten niet waar je een slet verwacht het blauwe licht en damp van hete lijven nergens daar nergens op een niemandsplaats van leegte het oppervlak vol zweet gezwets en lege spraak van mensen met een dier- of lichaamsnaam - lieve lieve mensjes (voorbeeld enzo)
ik ben (daar) niet
of zo (open)

De tafel was rond.
Daar zat jij, te praten en te zwijgen.
Kleiner nog dan hoe je stil soms was zat ik en reisde op zinnen die je niet zei. Op die van anderen, van boeken en van oude doden, levende door zichzelf gedragen woorden, door jou. Groter werd ik in het kijken naar gedachten, naar je ogen die geloof en verlangen eigenzinnig projecteerden, me penetreerden, muren deden wijken... of omdat je vertrouwen zei.
Veelzeggend de bloem, een verpulver(en)de steen, scherven van een ruit. De vodden. De vodden. Tralala. Je lachte ermee. Je werd de dreigende schaduw op de wand, metamorfose, het beest met de muil. Ik dacht: daar wil ik wonen. Je arm een slang met ontwrichtende kaken in het zadelgewricht, in mijn lijf.
Ik telde je botten onder mijn vingers, op mijn vingers, tussen je verhalen en de warmte van 'doet het pijn?' en franse koffie en cognac. Ik reisde in je lichaam op een handwortelbeen. Stultifera enz., helemaal de gekte in.
Non lieu en Agape...
Maar het huis is het huis is het huis. sodade slechts een noma(n)dentent, contractvrij.
Het ging (niet) over werken en schrijven en dichten. En hoeren en schilderijen met sperma en spuug en haar. En ‘Over het perspectief vertel ik je later nog wel’. Over het exces, patafysica, de constructie van de Ander, over Sade en Kant, een auto, een godin, een jood, een hongaar, Koffie en Genot. Over ‘Je zal het leren kennen, allemaal’ en 'een volgende keer'.
Ik luisterde naar Passages uit Parijs, die je vlot interpreteerde (lezen, sodade, lezen, dit en zoveel meer), keek op de schrijvende handen van een vluchteling.
'Vluchteling, waar is het boek van onder je arm? Waar is je grote boek? Wie bewaart je teksten voor jou?' ( hier, je hoeft maar te vragen)
Vluchtelingen zijn wanhopig, hun daden moedig maar zonder weg terug. De nieuwe Engel van de dood, de blik is een breuk, er is geen voor – of achterwaarts. De breuk - binnen en buiten, the edge that divides and unites (open)
Vrije Dood (open)
Ik wil je niet dood. Ik wil niet dat je weggaat. Ik ben stil in je nukkige zinnen, onder de lijnen van je hand. Rafels van een deken (Aàn-dacht, neem ze nu je ze krijgt)… het stof voor jou, voor mij de gaten. Onder jouw ogen ben ik altijd naakt, omdat er geen grenzen zijn.
Hond tot hond? Short cut (open)

De cycloop kijkt naar de droeve bloemen in de boog van mijn schrijven dat landt als een zwerfkei in gobiaanse desolaatheid. Mijn muil kleurt rood, ja.
Ik voel me overgeleverd aan de uithangborden van de straat (even dan) en de huizen van recht waar je hand als een fakkel, je arm als een fontein van vuur op mijn vel… (hmmm, ze spuien maar, die willen - raak de paria! Pfffacer.)
Mijn oog breekt in facetten - De beweging in honderd
Tijd ontdekt het naakte lijf
De hel barst los
Achter de deuren aan de wand: janus lacht en janus kijft, het koor en gezellinnen: het zuur het zuur waar is het zuur dat ik haar vermink, verlink want vroegen we niet nooit te reppen over het eigen oord, de eigen naam terwijl we zelf… kleppen? Als het mangavrouwtje dan. Ja. Kwaad. Niet boos. Zeus dan toch. Alle goden. Maak je toch niet druk.
Onaf
Leven
skandalon enzomeer
Wat kan ik anders zeggen dan: ‘ik zie je graag’ terwijl je éne oog zich sluit. ’s Nachts.
(of daar waar het derde open blijft)
god verdomme (open open open open open tot komt nog en mettertijd)
dierbare klootzak tot-dan-maar
Ben je er? Ben je nog wakker? Ben je daar?
En dan huil ik nog een beetje.

hfdst 9, p.287 e.v.

(in de reeks god-dog)
en vele andere reeksen

Genickschuss

orgelend suizen van bloed in aders, hartetrommel, buikgevoel, geslachtelijk klokken
geluiden
en die diepe kreun waarna de wolf te huilen slaat, àl zich richtend op slechts één
de reine bourdon

er wordt nooit een maat bereikt
elk deel speelt buitenbeen
en pauken pletten mij
ik tel de indruk van hun slagen

geurig vlak van glijdend plezier, on-handig als lange veulenbenen
- in zuurstof van mijn ogenwaas deelt vlees
met jodiumtinctuur zijn glans -
waar het om snijden gaat: lijf en remedie pijnlijk knus tegen elkaar

stampede in mijn tempel
nog roer je het gebeente daar
waar angst en verlangen nooit een adres krijgen
slechts de onmetelijkheid van de oceaan verschaft de walvis zijn elegantie
en toch spoelt hij dodelijk onbeholpen aan

Het rijzen en dwalen op anapestische cadans...
de zwaai die je beheerst
je je beheersen laat en
in afwijking je de mooiste streken maalt



Schilder,
onzichtbaar luisterend met mijn darmbeen tegen je oor verblijf ik
Jenseits vastgeboord door je
blik
(die altijd alles open laat)
J'oui

Barking

Gelassenheit hangt deze dagen als een erts in mijn strot, mijn keel zowaar wat rauw door ongepolijste klanken. Ingedikte woorden van wachten en verlangen - ik wil ze niet wegslikken - liggen als taaislijm tegen mijn gehemelte.
Zwijgend lengen ze de ondergrondse leegte. Niets willen, zei hij.
Ik blink mijn tanden.

Het speleologisch geheugen, zonder de zekerheid...
Ik ken de diepte niet van een vrije val noch de ruimte van de balzaal waar Genot betekend wordt. Ik sta in de weg.

Achter mijn ogen leen ik herberg aan een kapitaal van hoop.
Verwachting is stil geboren. Geen vroedende hand geeft ze bedding, er is alleen het koor dat huilt. Horen doe ik het niet meer.

Hondenvoeten betasten grond om je te vinden, het spoor van mettertijd dat je zette voor de teef.
Het spreidt zich schaamteloos voor je ogen. Onsterfelijk. Stervensbereid.
Blaffend naar dezelfde maan.

The moon comes up.
The moon goes down.
This is to inform you
that I didn’t die young.
Age swept past me
but I caught up.
Spring has begun here and each day
brings new birds up from Mexico.
Yesterday I got a call from the outside
world but I said no in thunder.
I was a dog on a short chain
and now there’s no chain.

by Jim Harrison Source: Poetry (September 2008)

novice

zo zal het dan zijn
een abnormaliteit met kleren
en het schillen -
trage pellen van een huid -
de val van duizend vellen
wapens die ik draag tot ik weer voor je sta
gehavend naakt met stijve tepels en je hand
die treft en streelt
het kijken
blijven kijken

een-malig neen
dat tevergeefs - gelukkig - klinkt
niet klinkt derhalve
dus
de naaktheid van het lijf in al zijn gulzigheid
terwijl het vocht niet luistert
en rafels mengen met
het slaande dier. Fragmenten vallen.
je raapt ze op en zegt: "nu schrijf
van vernedering en pijn!"
ik heb gefaald ik vrees: het was al te puur.

zo ben ik het dan weer: het probleem met kleren
abnormaliteit, woorden als een staartkomeet
projectielgespuwd
in leegte
de gaten die je sloeg in
je aanwezigheid
gemis
je openheid, het zullen komen mettertijd,
de tweede wijding... lang verbijd.

dit lichaam blijft slechts bij elkaar
in tijd

pas(t) comme les autres ?

Dag god,
Het spijt me geen cent dat ik niet pas, dat de zoetigheid er niet van af druipt, dat ik buiten de confectie val.
Eigenlijk veronderstel ik dat het jou ook niet spijt. Er zijn genoeg lievevrouwkes in de wereld.

sososo-dade
Immer weiter.

ja

Der siebente Psalm

1.
Ich weiß es, Geliebte: jetzt fallen mir die Haare aus vom wüsten Leben, und ich muß auf den Steinen liegen. Ihr seht mich trinken den billigsten Schnaps, und ich gehe bloß im Wind.

2.
Aber es gab eine Zeit, Geliebte, wo ich rein war.

3.
Ich hatte eine Frau, die war stärker als ich, wie das Gras stärker ist als der Stier: es richtet sich wieder auf.

4.
Sie sah, daß ich böse war, und liebte mich.

5.
Sie fragte nicht, wohin der Weg ging, der ihr Weg war, und vielleicht ging er hinunter. Als sie mir ihren Leib gab, sagte sie: Das ist alles. Und es wurde mein Leib.

6.
Jetzt ist sie nirgends mehr, sie verschwand wie die Wolke, wenn es geregnet hat, ich ließ sie, und sie fiel abwärts, denn dies war ihr Weg.

7.
Aber nachts, zuweilen, wenn ihr mich trinken seht, sehe ich ihr Gesicht, bleich im Wind, stark und mir zugewandt, und ich verbeuge mich in den Wind.

Bertolt Brecht (1920)

(niet) bekeken?

sterven of wat daar op lijkt
ophouden te zijn
als ik dwaal
door de nacht
vastgelijmd aan zwijgen.
Woordenloos en nog gedicht
aan elke uitgang
zwart
(ver)schrokken(de) ogen van de Enkeling
waar jij al ophield te (be)kijken.

ik zoek je tuin
met mijn ogen dicht
mijn botten breken
elke kilometer die je verder rijdt
dood gedreven
Je raakt (me) (niet) (uitgekeken).
Tot uitersten ik lich. (lach, lig, licht, enzovoort)

Begraven
kan je me
achter je tanden. Klem vooral de kaken.
Verdwijnen doe ik niet.

Mag je nog? of lig je vast?
Arm de warme nacht, ongeacht de dekens
veroordeeld

Vrij!?
(met me)
ik (vr)eet je

heel veel Reëel

Het kind: zij en moeder bij het vuur en de stenen. En ik - zo de tijd, zo de blik op wijd - verglijd in al de vrouwen van mijn lijf: het kleine meisje dat je mint, moer met duizend stille kinderen, vrouw en dochter en slavin. En voor elk van hen de trotse huid getekend, betekend door die ene drift, het ene schrift: een kind dat wordt geslagen, een kind dat wordt bemind.

Ceder op mijn vingers, ceder op de stenen... de verbrande afdruk. Het naakte kind dat speelt, voeten in de asse. Niets kan haar (mij) gebeuren.

(?), object, teef, slavin, zij die kneedt, zij die weet, zij die woorden eet, je lichaam leest, je voeten warmt, je zij omarmt, je schouders breekt, je spieren weekt, je haren streelt, je bekken deelt, zich openplooit en overloopt

...in het sublieme.
Exces. Jouissance…

(Stop toch niet,
stop niet meer,
niet deze keer...)

Hoger dan het vele vuur, verder, dieper, lager... elke grens voorbij. Het reële kind.

Hitte, intensiteit… ze was aanwezigheid. En jij, bemerkt in woord en beeld, plaatste wat ik deed: het snijden enerzijds, het stoppen daarentegen, gaf tevens een remedie - als de kraan weer lopen blijft en al mijn handen vol teveel het loze legen vullen blijven, de expansie van een huid die meegaat tot ze breekt - je gaf het blinde weten? Je gaf een struikelsteen.

En kijk, je veegt ze |óp| de wonden, zalf en warm in zilt dat bloed(t) gemengd met woord en zweet - me nu deed reiken, nu deed wijken naar de binnenkant. De uithaal in onmogelijkheid en hoe daar toch een doorbraak lijkt, zich blijkbaar profileert want kijk: ik sluit mijn ogen. Diep stoot de naald door ‘t tijk van realiteit, recht in het reële.

Onder het vuur en in de stenen,
geur van salie en jasmijn, de ceder en het zoete gras en druppels…
en van haar tepels die het kind tot speelgoed zijn
droop de melk terwijl ik keek
en ik mijn vadermoeder wist,
ver en steeds aanwezig,
hij die leest,
die schrijft
en schreef
de trotse tekens op mijn huid.
Sjaddai.
Sekuru.

Ik voel me zoals zij, het meisje-kind, onvermoeid in de herhaling van steeds hetzelfde spel: het vragen naar de bal, waarom en of je nog wakker bent. En als ze tegen duister in de voederschoot zorgeloos een laatste keer de borsten met de vingers kneedt - een ader op het lauwe vel, getekend als een potloodlijn - tot slot de ogen sluit, dan ruimt mijn bekken op de snee, het trage ritme van een klap, de zweep tussen de benen. Ik dans en pers de wrong uit mijn gebeente. Ik spreid me voor je neer. Duik in het Reële?

Sjaddai.
Sekuru

Rook (met) mij.

μή φῦναι

To blog, or not to blog: that is the question: […] To die, to sleep; To sleep: perchance to dream: ay, there's the rub; For in that sleep of death what dreams may come When we have shuffled off this mortal coil, Must give us pause: […] who would fardels bear, To grunt and sweat under a weary life, But that the dread of something after death, The undiscover'd country from whose bourn No traveller returns, puzzles the will And makes us rather bear those ills we have Than fly to others that we know not of? (Shakespeare) (... ne pas céder sur son désir)

juli 2008

18-07-2008

---

[ REËEL ] - [ sodade @ 07:26:32 ] - QOLASJKIF

Vader Grijp onrein onrein de handen zondig de ogen... voorwaar ik zeg je: de zonde bestaat niet, je handen dringen in mijn neus, ik snuif partikels van je geur, de scherpte van je wijsvinger die met ogen letters volgt door een ge(i)le rand. Het varken nu vervangt de teef en zingt met roze lijf, wijl het in de modder baadt... we weten al te goed dat achter het ene het andere schuilt, en kijken naar de huid dringt dieper dan het oog vermag dat binnenin wordt teruggekaatst. En stelt de vraag: kijk je nog naar mij? Ik die als de Krakatau, de regen aan de evenaar, de wervelwind, de woestijn, de droogte van het droogste jaar, de wijde zee, de oceaan, die monden openzet en lippen likt en wijde ogen trekt, met grote oren luistert. Mijn neus dringt in je handen, mijn borsten, mijn vel en in de put van mijn navel verzamelt zich het zout, de laatste dagen. Gemis laat zich meten op een weegschaal langs de weg, netto, tarra enzomeer. Vertrouwen houdt balans met Klootzak aan de andere kant. Vader Grijp me straffeloos dan.

19-07-2008

---

[ THE PERVERT'... ] - [ sodade @ 22:51:41 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

...s guide to cinema.

Slavoj Žižek

(In subcategorie: Hidden Message)

21-07-2008

---

[ EERSTE SIGARET ] - [ sodade @ 00:32:12 ] -

Een hommel kan niet meer de lucht in. Te zwaar van stuifmeel. Het lijkt wel eeuwig, dat spel op de muur... als ze met haar middelste paar poten de korrels onder haar buik tot een bol verzamelt. Kogelgewrichten, denk ik, die nijvere ledematen, die elke plek van haar lijf kunnen raken.
Hoe zou het voor mensen zijn... een derde paar? En wat zouden ze ermee doen?

(Zou je minder moe worden van het slagwerk? vraag ik me af, want...'oech, je arme armen'.)
(Bijvoorbeeld)
(bijvoorbeeld)

Fourageren dus.
Aan een rijke tafel schoof ik aan en voor het eerst in een jaar of tien at ik kip, zalm, heilbot, scampi, rosbief... pfff.
Ik was nooit vergeten hoe goed het smaakt.

En ik die nimmer rookte, dacht na het maal: Een sigaret zou nu lekker kunnen zijn.

23-07-2008

---

[ ONBELAST - ONTGOOCHELEND IS HET ] - [ sodade @ 00:56:09 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

De geur van solfer uit mijn buik, wuiven naar de rode vrucht op een bedje van wc-papier. Nog verder nu dan toen. Nog vers…
Het mes tussen de benen in het zachte vlees… En in het andere beeld heeft ze het beest gekeeld. Bloedige castratie kruidig gecauteriseerd.
Een roze droom versneden en aan banden gesculpteerd. Ik – naar het schijnt – pseudohallucineer.
Naarmate juli vordert: Geluk te koop aan halve prijs…
Dadaniddahdidada-dada-niddah

24-07-2008

---

[ VLEES VOOR VLEES ] - [ sodade @ 00:19:48 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

[…]ij heeft me de baarmoeder niet afgestroopt, ik duw nog steeds tegen de wand van die zak. Met natte lippen graas ik langs de kaalte van je landschap, verheven, en rust - slik de melk van vaders en mannen uit de uier van de gemzenbok. Geweld slaapt in mijn gewanden - Flash back: Vreemd: in je handen kom ik mijn eigen geur weer tegen, terwijl ik naar de jouwe tevergeefs zoek - en het leven van mijn hoofd dat schuurt met millimeternaalden in de naaktheid van je flank, het stroeve verzet van mijn schedel. Of het om woorden zou moeten gaan en gedachten of puur om dit als ik me presenteer. Me ‘overlever aan’.

Ik hang uit te bloeden aan de haak, de kont met één messenstreek gesneden. Ergens brandt een vuur en geurt de middag en de avond, gekruid met rozemarijn. De kok kwijt zich blindelings van zijn taak, justitia gelijk, maar lichtelijk ánders bekeken.

Mijn andere lichaam, ongeschaad, glijdt door vensters en bomen. Geslagen, verkracht, gewurgd, gevild… maar niet kapot te krijgen. Mijn handen strelen de golven, de huid. Man noch vrouw, slechts lichaam.

26-07-2008

---

[ ZWIJGEN ] - [ sodade @ 03:19:17 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

De barst in mijn schedel zal nooit meer sluiten. Eeuwig gaapt de scheur tussen het Reële en de boeien die je legt, de toegang die je je hebt verzekerd en waarbij een schurftig beest de wacht houdt, dat weliswaar de maden eet, maar ervoor zorg blijft dragen dat niets heelt… Mijn nagels zoeken er houvast langs de randen van het gebroken bot. De lijnen van mijn vingertoppen gooien lussen… maar je komt niet meer. Alsof het je genoegen was niet meer dan dit te krijgen: een kapotte kop, onbetwiste toegang en mijn pijn.

Voorbij de pijn, oh ja… jenseits… vaneigens.
Het verbaast me telkens weer hoe snel het gaat van hemelhoog naar hellediep en omgekeerd. En dat ik je (niet) haat. En roepen wil. Die schreeuw uit mijn geslacht, mijn bekken als klankkast. Uit die plek, dat hij zwelt en groeit als een kind, als een beest, als een monster in mijn buik. De eruptie langs mijn lippen. Ik haat je niet, ich liebe nicht… ik wil je gewoon en denk aan de tekst: « J’ai le droit de jouir de ton corps, dirai-je à qui me plaît, et ce droit, je l’exercerai, sans qu’aucune limite m’arrête dans le caprice des exactions que j’aie le goût d’y assouvir ». Vloekend ja, want j’ouis ! Du kannst den du sollst. Ik laat een ‘klootzak’ rollen, je weet hoe ik je eer hiermee.
Wat moet ik nu met de leegte? Met die twee kalveren achter de weerhaak in mijn vel? Met het bordeel, de warmte, de lege maag die wacht op je spijzen, de huid die je verwelkomen wil. Ik schraap mijn hoofd langs teksten en vertaal letter per letter. Eén maal, tien maal, honderd maal per dag dring ik in je leven. Je zegt nooit stop, maar praten doe je evenmin. En dat alles open blijft:

De barst in mijn schedel zal niet genezen. Er gaapt een scheur tussen het Reële en de bakens die je eenzijdig verzet, een toegang waarbij een schurftig beest de wacht houdt, dat weliswaar de maden eet. Het vertrouwen laat het leven.

(De Wet... van het genot van de Andere?)

28-07-2008

[ SMEEKBEDE? ] - [ sodade @ 00:34:15 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

klik op afb.

28-07-2008

---

[ GEWELD(IG) ] - [ sodade @ 00:38:33 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

de regen vannacht
het slaan
stilstand
3 puntjes
bijvoorbeeld
geweld
bijvoorbeeld
bijvoorbeeld dus

29-07-2008

---

[ ELLE IPSIS ] - [ sodade @ 14:37:57 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

[...] Het lichaam was (in) zichzelf, alsof het ontkoppeld was van het denken, alsof daar wel een proces in het denken op zichzelf verder liep, want dat was niet stopgezet, maar dat beiden in de mate die levend mogelijk is los van elkaar waren. Alsof dat dan ook in zover mogelijk een doorbreken van het reële - een overweldigend Reële - in de werkelijkheid was.

Lichaam dus. En dat verdroeg. En ik weet dat als ik me niet zou overgeven aan wat daar gebeurde, ik het niet verdragen kon. [...]

30-07-2008

---

[ MONOLOOG ] - [ sodade @ 22:43:15 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

En waarom ben ik nu..?
Getfer, ja.
En omdat ik denk dat… ?
Getfer ja.
En dat…
En dat…
En dat…
Ik het me niet moet aantrekken.
Zelfs al snap ik er de ballen van.
En als andere mensen het wel begrijpen: fijn voor hen.
En dat je…
En dat je…
En dat je…
Of wat je er mee bedoelt.
Ik ga me nog maar eens kaal scheren
En wat bloed drinken
En kinderlijkjes opgraven.
Een specialiteit van me.
Vooral het eerste.
En het tweede.
En het derde.
Vooruit!

("Oké, nadat je dat kind uit je buik hebt geperst. En die wrong uit je bekken gedanst. En het monster uit je maag. Nadat je zelf weer een skandalon was.
Vooruit nu.
Vooruit").
NuNuNuNuNuNu.
Nu dus.
Vooruit.

(Met dat niet aflatende effect op me dat me doet uitslaan naar alle kanten van het ene op het andere moment. Rustig maar. Je zit je zelf weer wat op te jagen. En dat niemand consequenter kan zijn dan door inconsequent te zijn. Anders volg je de Wet. En die moet je niet. Toch?

Enzovoort. Eindeloos tot ik kan slapen.)

30-07-2008

---

[ ONDER VUUR ] - [ sodade @ 23:35:54 ] - utterly confused

Het was het mooiste kamp in een gebied van half België. De omgeving buitengewoon. Met een veranda die uitzicht gaf op een stuk savanne, een verblijf met meer luxe dan zelfs op het thuisfront aanwezig.
En de verfijnde keuken...

Zo begon de dag...
Zo vorderde dag dag...
Zo eindigde de dag...

En op die hele dag werd in het wildste gebied van de olifanten slechts dung gespied. De nijlganzen lachten.

Het avondmaal van crumbed mushrooms, crocodile tail met thermidor sauce, sweet potato and so on, werd gebombardeerd door knikkergrote gele kevers die als projectielen de borden binnenvielen.

Een gedenkwaardig verblijf.

Het was de beste plek hier in het rond. Uitzicht op een kastanjeboom en berken. Een rijk vogelbestand en sluipende katachtigen navenant.

Zo begon de dag...
Zo vorderde dag dag...
Zo eindigde de dag...

En op die hele dag werd in die oneindige rust van de olifanten niet eens dung gespied. De duiven lachten.

Het avondmaal van jonge sla en raket met sinaasappelstukjes, gesneden champignon en kerstomaten besprenkeld met fragmenten gebakken ajuin en een smaak van balsamico in het einde van de vork werd gebombardeerd door kevers als een boon die als projectielen de borden binnenvielen.

Een gedenkwaardige dag thuis op het terras.

Gevolgd door het immer weerkerende gekrijs der copulerende katachtigen.
Wat later zit er ééntje te schijten op het platte dak.
Een ware wildernis hier ten huize.

De nacht was koel de maan was... er niet.
Shit, waar is het hemels paradijs?
Lezend en zoekend in boeken en eindelijk begrijpen wat je zeggen wou?
Verlangen, transgressie... Jouissance.
Het veldbed steekt in mijn schouderbladen.
Afijn. Wat wijn verzacht die onnozele pijn.

Rook, waar ben je?

Verdomme dan.

31-07-2008

---

[ WARM ] - [ sodade @ 12:30:31 ] - herinneringen aan afrika

[...]
De natuur heeft hier iets onherbergzaams, iets onbestemds. Ik weet niet of ik het mooi moet noemen. De vegetatie bestaat vooral uit kleinere boompjes, struiken. Termietenheuvels boorden de kronkelweg af. De baobab is een opvallende verschijning in het landschap. Heuvels strekken zich uit voor en achter ons. Het lijkt uitermate droog.

De lodge is ruim en vooral de veranda op de eerste verdieping is de beste plek van het huis. Daar beginnen de luie dagen. Zitten, lezen, gewoon uitkijken over het meer, zien hoe de nijlpaarden een voor een uit het water komen en als gediplomeerde grasmachines het toch al korte gras millimeteren.
Behalve de nijlpaarden zijn er heel wat vogels waaronder de Afrikaanse visarend, diverse reigersoorten, ooievaars, de geelbekwouw, wevervogels, lilac breasted roller, glossy starling enzovoort.
De dag verglijdt moeiteloos.

Met voldoende water maar ook met een biertje bivakkeren we op de veranda. We ontwaren in het licht van de volle maan tussen de lodge en het water de vage vormen van – eerst denken we dat het olifanten zouden kunnen zijn – wéér - grazende nijlpaarden. Als we ’s ochtends opstaan kabbelt alles rustig verder waar het daarstraks ogenschijnlijk pauzeerde. Het is heerlijk. Niets moet, niets hoeft.
Ik ga buiten zitten in mijn 'slaap'plunje, heb al een kop koffie gemaakt. Zitten en kijken, lezen. Luisteren. Naar vogelgeluiden, naar de diepe lach van de nijlpaarden,... (naar de ademhaling van A. die nog ligt te slapen).
Samen ontbijten in de buitenlucht met uitzicht op het meer en sloten instantkoffie. Geroosterd bruin met dikke boter. Een abrikoos, sinaasconfituur.
Lui en ontspannen. Lekker blijven zitten, genieten en praten tot je eindelijk denkt : ik ga me wat wassen en m’n kleren aantrekken.

We wandelen vervolgens een eind tussen de lodges door tot aan het einde van de weg, tot tegen het meer. Er liggen veel slakkenschelpen. Het is ook wat laveren tussen allerlei ‘droppings and dung’. In het water plonzen de obligate nijlpaarden en boven het oppervlak uit, net onder de oever, steken ogen en snuit van twee kleine krokodillen. Als ik er naar toe ga, glijden ze rimpelloos weg.

Terwijl we vervolgens even gaan toekijken hoe N. géén vis vangt, hoe drie nijlpaarden beurtelings oren en ogen boven water steken om dan weer kopje onder te gaan en de zon in de schouders bijt, verschijnt een olifant. Imposant als altijd – het blijft een machtig zicht, of je het nooit of vaak hebt meegemaakt. En dan arriveert nummer twee, die ook met gestage tred onze richting uitloopt. Ze moeten vlakbij geweest zijn toen we het pad opliepen. Nu versperren ze ons de weg terug. Ze bewegen haast geruisloos.

Als ze goed en wel gepasseerd zijn en mijn vel op een verbrand stuk vlees begint te lijken, kunnen we de terugtocht aanvangen. Even later zien we vanuit de lodge hoe de pachydermen zich vermengen met de kleinere dikhuiden die weer uit het water klauteren.
Het luie balkonleven wordt hervat. De zoom van het fototoestel doet van tijd tot tijd dienst als verrekijker. Op de veranda is het een af en aan geloop van gekko’s. Aanvliegende papierwespen landen bij hun nest en stijgen later weer op.
Avondeten bestaat uit koude pasta van de dag tevoren (veel te veel klaargemaakt), sla met tomaten, appelstukjes, komkommer en kaas. Een eekhoorn is nieuwsgierig en brutaal genoeg om ons maal te delen..
Decadent lijkt het allemaal. Of toch niet net omdat je je zo bewust bent van het uitzonderlijke, het helemaal niet als normaal beschouwt.

N. – na een dag vruchteloos met de hengel in de hand - gaat vroeg slapen en zal de dag daarna nog eens proberen iets te vangen, want hij zegt dat, net toen hij stopte daarstraks, de vissen de kleine baai begonnen binnen te zwemmen.

Wie kan de gedachten van een vis volgen en hopen dat hij de hele nacht zal liggen wachten tot de volgende dag een goedgelovige visser hem uit het water komt plukken?

[...]

.

nummerloos

rood
het wit bevlekt
- smaak van ijzerhart
restfractie resideert
gewaden
blad voor blad gevallen

een bloem met akelige grijns
wachtend op
de steel
rijft ze binnen

Partieel beschermt het venushemd
als anti-vlies / discontinuïteit
stervend door het vlees
gruwelijk kijkt de dood
niets is wat het lijkt
Joy-ce te lezen
huid-geschreven heerlijkheid
ideale lectuur in het boudoir

(Enfin, dan maar. Of Encore!)

juni 2008

01-06-2008

[ J'OUIS ] - [ sodade @ 00:12:05 ] - QOLASJKIF

Ik word wakker in de nacht, de zwakke plek die sterft als ik ze overwonnen heb, gelaafd – ik wist niet meer dat blauw de kleur en buiten – in korenbrand en rood op koffiesmaak… is dit bloed denk ik, ik proef het ijzer…. (Juist ja, niet herschrijven…)

Koffie en een vaag gezicht op de bodem van het glas. Ik lust je niet. Ook bloemkool was nefast: uren lange kindertanden, dagen veeg verdriet. Geef me bloemkool alstublieft.
Ik zal nooit van je houden.

Een span met ossen op de weg keert de kar met achten. Het kabbalaat in de kelder en op zolder een lijkteken van verschil in sonore echo. Heb je het ooit beluisterd: de klank van het leer en het vel dat terug slaat? Niet jij sloeg mij, maar ik jou, met elke slag. Huid is resistent en spreekt. Ze praat in leven tegen het dode looi dat je gebruikt, littoraal dat je weerstaat en als eb en vloed gelijk geeft en neemt.
Ik nam. Ook ik. En kreeg.
En waarmee je me jalonneerde,
het steken van je vingers…
Waar ik rondom je week…
Zo is het ommekeren:
I thee take…

Ik wist zo steeds het lezen van mijn eigen huid en al wat je er achter liet, zolang geleden reeds geschreven. Magisch door je pennenstreek tot leesbaarheid verheven. En daar was het tegen-deel, wat je me verborgen liet. De kale delen, de groeven van verleden, ontginnende mijnen en al hetgeen herschreven werd in glans van retroactiviteit. Ik lust je niet, geloof me, maar je bent een gif. Ik moet je eten om te sterven. Door te sterven kan ik leven.

02-06-2008

---

[ OCHTENDURINE ] - [ sodade @ 01:23:38 ] - QOLASJKIF

Het messengerecht geserveerd…
toen ik de ochtend woog en
in een stijf licht kon volgen
hoe
mijn lijf in krimp verzet
bleef
waar ík reeds verder ging
– het lozen van het eerste nat,
nuchter warm – tussen mijn benen

de zucht, de vroegte,
het verstoten bed met lauwe
lakens
rustpapier…
Een nieuwe dag, zo schijnt.
Maar waar staat het geschreven
dat deze dag niet eindeloos
in een gekleurde helix drijft?
Ik ging slapen noch ontwaken.
Slechts het duren bleef
in wo es war untsoweiter…

en altijd de Apostel:
hoe groots
dat tijd niet aan de orde is.
Want
elke dag kan het gebeuren.

foto nov. 2007

03-06-2008

---

[ ADEM STOKT ] - [ sodade @ 08:35:45 ] - QOLASJKIF

'...' l'est als verse van zijn, een zin in een droom. En dat de Wet terug werd ingesteld, die de Wet ophief schreef ze met een mes van nodone, gevolgd door nothere. Al-leen moet de boodschap zijn. Ik zeg toch niet neen! Waarom kan het dan niet? Er ligt een steen in mijn hand, gek genoeg met vleugels. Mijn taal, heb ik je overschat? Es spreekt in elke tekst; gekromd rond leegte Pfff weet eens kijkt kan afvragen.antwoord teken leven.denken bezig ze totaal me ik dagen verstandig moeilijk rationeel regelmatig toom alle in vreet loos gewoon niets eenvoudiger iets kunnen druk zin niets.geen me blijven geen van wat mee je dat weerhouden zijn deze vooral gevoel ellendig maar het macht in mogelijjk mensen vragen of weet Jouissance graag begon Prima neerslag Koffie her ondertussen open jou stam prik tenach larve grijs slaan subject jij vorst vrij adel niet Reële feest dupe sinthoom wo werden delphi monster strelen reëel celan foto stof Wet hoesten kus vingers zizek butt plug geweld rood hosea masturberen heidegger boek ets pri ose pri object hond ding badiou staart geweld rond vrouw teef borst vagina zweep trein tas french coffee blauw vingers paars groen lacan aandacht st. paul verlangen rook blog lichaam vertrouwen foto’s genot pijn Genot

03-06-2008

---

[ HIDDEN MESSAGE ] - [ sodade @ 23:34:58 ] - QOLASJKIF

Schildpad: Stel je voor! Wat een buitengewoon object. (Voorzichtig plaatst hij de Glazen Bokaal G op een plank.) Wist je overigens dat iedere letter van Bachs naam voor een muzieknoot staat?
Achilles: ’t Is toch niet waar. De muzieknoten gaan toch maar van A tot G?
Schildpad: Ja, in de meeste landen is dat het geval. In Duitsland, waar Bach leefde, is dat ook zo, met als enige verschil dat zij wat bij ons ‘B’ heet, ‘H’ noemen en wat wij ‘Bes’ noemen, heet bij hen ‘B’. Wij spreken bijvoorbeeld van de ‘Mis in B-klein’ van Bach, terwijl zij haar de ‘H-moll Messe’ noemen. Is dat duidelijk?
Achilles: hmm. Ik geloof van wel. Het is een beetje verwarrende: H is B en B is Bes. Maar dan vormt zijn naam ook een melodie.
Schildpad: Scherp opgemerkt. Zo is het. Hij heeft die melodie zelfs heel subtiel uitgewerkt tot een van zijn ingewikkeldste stukken namelijk de laatste Contrapunctus van zijn Kunst der Fuge. Dat was de laatste fuga die Bach schreef. Toen ik haar voor het eerst hoorde, wist ik niet hoe ze zou eindigen. Onverwacht brak zij plotseling af. En toen doodse stilte. Ineens besefte ik dat Bach op dat moment was gestorven. Het is een onbeschrijfelijk droevig moment en het had een verpletterende uitwerking op mij. In ieder geval is B-A-C-H het laatste thema van die fuga. Het zit in het stuk verborgen. Bach heeft er niet expliciet op gewezen, maar als je het weet kun je het zonder enige moeite vinden. Ach, jee er zijn zoveel verschillende manieren om iets te verstoppen in muziek....

Achilles:...of in gedichten. Dichters deden ook vaak zulke dingen, moet je weten (hoewel het in onze tijd volledig uit de mode is geraakt). Lewis Carroll bijvoorbeeld verborg vaak woorden en namen in de beginletters (of leestekens) van de opeenvolgende regels van de gedichten die hij schreef. Een gedicht dat op zo’n manier een boodschap verbergt heet een ‘acrostichon’.
Schildpad: Bach schreef ook af en toe acrostichons en dat is niet verwonderlijk. Per slot van rekening hebben contrapunt en acrostichon nogal wat gemeen, met hun niveaus van verborgen betekenissen. De meeste acrostichons hebben maar één verborgen niveau maar niets weerhoudt je ervan een dubbeldekker te maken acrostichon gestapeld op acrostichon. Of je zou een ‘contra acrostichon’ kunnen maken, waarbij de beginletters in omgekeerde volgorde een boodschap bevatten. Lieve hemel! Er komt geen eind aan de mogelijkheden die deze vorm met zich meebrengt. Bovendien is het niet alleen voor dichters weggelegd; iedereen kan een acrostichon schrijven zelfs een dialogicus.
Achilles: Agent kust agente is politicus. Dia-logicus kende ik nog niet. Hoe gaat die?
Schildpad:Correctie: ik wilde geen raadsel opgeven. Met dialogicus bedoelde ik een schrijver van dialogen. Mmm daar bedenk ik iets. Zou het, in het onwaarschijnlijk geval dat een dialogicus dat een dialogicus een contrapuntisch acrostichon schreef ter ere van Bach, meer gepast zijn als hij in het acrostichon zijn EIGEN naam verwerkte of die van Bach? Och, waarom zou ik me druk maken over zulke frivole zaken? Wie zoiets wil schrijven, moet het zelf maar uitzoeken. Maar om terug te komen op Bachs melodische naam, wist je dat de melodie B-A-C-H van boven naar beneden gespeld en van achter naar voren, precies hetzelfde is als het origineel?
Achilles: Hoe kan zoiets nu van boven naar onder gespeld worden? Van achter naar voren kan ik me indenken: H-C-A-B- maar van boven naar beneden? Je neemt me bij de neus.
Schildpad: ’s Avonds laat word jij met het uur skeptischer. Ik zal je maar liever een demonstratie geven. Ogenblikje, dan haal ik mijn fiedel (Gaat naar de andere kamer en komt in een wip terug met een zeer oud aandoende viool) en speel het voor jou voorwaarts en achterwaarts en op alle mogelijk manieren. Laat eens kijken (Zet zijn exemplaar van de Kunst der Fuge op de muziekstandaard en slaat de laatste bladzijde open) hier is de laatste Contrapuntus en dit is het laatste thema.

De schildpad begint te spelen: B-A-C- maar terwijl hij de slot H strijkt wordt zijn spel plotseling en onverwacht onderbroken door een verpletterend geluid. Achilles en hij draaien zich beiden om en kunnen nog net een glimp opvangen van een zwerm glassplinters die rinkelend vanaf de plank waarop even tevoren het Glas G nog had gestaan, op de vloer vallen. En daarna doodse stilte.

Uit: Gödel, Escher, Bach - D.R. Hofstadter

04-06-2008

---

[ VRIJHEID - SHIFTER - FICTIE ] - [ sodade @ 18:21:27 ] - QOLASJKIF

En de grijns van de kat.

05-06-2008

---

[ NOG EENS? ] - [ sodade @ 02:08:47 ] - QOLASJKIF

Ik ben een hangend oog, te vast van plaats nog kijk ik hoe je spreekt door kleine-meisjes-woorden. Ik denk aan katten, konijn en ei. Mijn blik blijft steken in je bovenlaag en daalt tijdens de afwas in… of als ik in de spiegel kijk… Kijk..., de Ander zie, weerspiegeld in het raam. Wie ben ik dan? Ik ben niets. Leeg en onderlaag. Soms leger nog. Wat zeg ik! Hoe leeg kan dat dan zijn?

Niets aan de andere spiegelkant zou wel eens iets kunnen zijn, en wég terug en morgen vandaag. Zwijgen praten, vragen antwoorden of… Niet?
Niets aan de andere spiegelkant zou wel eens blauw kunnen zijn, en weg een paard en morgen het achterste van het mannetje in de maan. Zwijgen zwijgen, vragen debiel of… Niet?
Blauw zou wel eens nukkig kunnen zijn en een paard een metafoor, het achterste van het mannetje in de maan wat jij me nu toont. Zwijgen een dichte deur, debiel de zelfkritiek of… Niet?
Niets

Conventionele idealen van de logische rationele wereld, de wet de wet de wet, compulsief volg ik ze niet, maar soms… ze breken door want ik die de Wet me aan scherven snijd…: voor de Wet die verdween
verscheen een nieuwe. Je hieuw en sloeg en spleet en wat het ene wat het andere beiden uit hetzelfde kleed de weg naar het reële de schamele poëet de rationele de wet zich gelden deed het voelen leed en … het oog start te bewegen… niet meer gefixeerd (Huh? Fictie? Een Evenement, verdorie! Een Waarheid met trouw!)

Je komt naast me staan en vraagt: wat doen we nu? Ik weet het niet en kleed me uit.
Geboren worden… ouders vroegen niet aan het kind, toch naakt - toen ook zou ik niet weten wat er nog zou gebeuren.
Het lichaam is van jou een tijd. Je schrijft en tekent, schildert… (niet stoppen alstublieft???). Het kind van Freud wordt weer geslagen.

Je rechtshandigheid verraadt zich in het resultaat, de meesterlijke creativiteit, de pennenstreek die heel de Wet verpletterd heeft, me schaamteloos kleedt met verlangen.
Herboren in gedoseerd Geweld. En in het licht van later is alles nog vandaag. Niets was daar cliché, behalve toen je vroeg misschien: zullen we dat nog eens doen? Waarna je door de spiegel stapte en verdween.
En nu (Duchess of) Duke, beste Prins, waar is het dat ik sta?
Sta ik mat of schaak?

05-06-2008

---

[ SOLANUM TUBEROSUM IV ] - [ sodade @ 20:48:56 ] - QOLASJKIF

Bij opbod ? klik

07-06-2008

---

[ ALICE & DE SJAH ] - [ sodade @ 11:42:22 ] - QOLASJKIF

Slight king, oblique bishop, and a queen
Blood-lusting; upright tower, crafty pawn -
Over the black and the white of their path
They foray and deliver armed battle.
They do not know it is the artful hand
Of the player that rules their fate,
They do not know that an adamant rigor
Subdues their free will and their span.
But the player likewise is a prisoner
(The maxim is Omar's) on another board
Of dead-black nights and of white days.
G*d moves the player and he, the piece.
What god behind G*d originates the scheme
Of dust and time and dream and agony?

J.L. Borges

1977

08-06-2008

---

[ ALICE & DE SJAH II ] - [ sodade @ 00:25:10 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

Het was een veld… Oh ja, een veld het was. En honderdduizend gaten en de kluiten in je hand en het zand tussen mijn tanden toen ik lag en je voor na voor trok voor het pootgoed… wekenlang stond ik droog en onbewerkt terwijl je elders spitte en plantte… Bloedleeg… als een verschrompelde trol terwijl de tijd me scheuten gaf van naarte en krankzinnigheid en wijl na wijl mijn vingers takken groeiden, vliegen me bescheten. Ik verdween…
Maar verdwijnen deed ik niet.

Ik trek de knop omhoog aan het waterreservoir en kijk de resten na, het afgestoten goed dat naar de onderwereld stroomt, water ja, als zegel. En onverwacht… daar op die plek komt het abject terug, overstelpt met drek en vuil… sla ik neer… dwerg die ik me nog voel. Het spel begint, pion vooruit. Ik voorbereid rokade en weet en prijs gelukkig mij...
dat hij er is…

Shit, ik kan niet verder. Ogen vallen dicht.
Er komt nog veel. En verder. Maar nu niet meer. De vingers lopen vooruit op mijn gedachten/blinde ogen. Ik ben niet langer in staat te controleren wat ik schrijf.

Als handen zich zo gedragen… als partieel object… hoe is het dan met mijn lippen? Zie je ze lachen en glimmen?
Straks misschien en elders, daar waar drie punten tellen.
Het oval office van mijn zijn.
Mooi, denk ik opnieuw en daar, dààr is mijn bewijs.

09-06-2008

---

[ SOLANUM TUBEROSUM V of ALICE & DE SJAH III ] - [ sodade @ 01:42:07 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

10-06-2008

---

[ FLARDEN III (ALS IN: DOORLOPEND VERZAMELD OP EEN STRAND) ] - [ sodade @ 07:14:02 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

« Vidi ego et expertus sum zelantem parvulum : nondum loquebatur et intuebatur pallidus amaro aspectu conlactanueum suum ». Genieten,…dat is toch niet als je zegt dat je geniet... want als je het zegt dan is het niet... dan is het weg. Is dat ook zo met Genot... dat je er vol invalt (hoofdloos?) zonder kijken? Pffff... ik dacht via een andere tekst erbij gekomen te zijn... Fragmenten en niet eens een van de drie of van de honderdenzoveel… Yet we look leniently on such things, not because they are not faults, or even small faults, but because they will vanish as the years pass. For, although we allow for such things in an infant, the same things could not be tolerated patiently in an... . Lippen, vingertoppen pfff, ja..... en het idee van overvloed... zoveel vloeide hier. En dat ik me laaf aan je totaal, in druppelrantsoen. Maar toegegeven. Teksten: Er vloeit veel uit voort. Wat... onuitspreekbaar rijk, hetgeen je schrijft herbergt werelden. Ik voel me een mijnwerker ... maar ook een goud-vinder soms. J'ai envie... Ik vraag me af of jij eeuwig kan laveren op koorden van Gelassenheit. Niet voor niets geschreven. En dan ben ik nog niet eens aan the next toegekomen. Maar shit, ik vind het niet... Zucht. Gebeten... zou dat een woord kunnen zijn? Je hebt me gebeten? Mja ik wil nog steeds. En het gevoel, dat constante wringen en wriegelen daarbinnen dat me gek maakt, waar ik door het dak uit wil. Jeetje... Gvd, hoe moet ik dat kwijt, als ik maar letter voor letter kan gaan en stoom slechts per microscopisch klein volume af kan laten. Het gaat te traag... ik wil in een oogopslag een tekst, een artikel een boek… je hoofd binnendringen - eigen maken, vullen, me vullen. Gaat dat hier ook om een reïnstallatie? Heb je iets ?... Verloren komt terug. Is dat ook zo iets...? En de Ander. Geloven en verlangen. Het blijft. Geslagen kind, vrouw, spiegel, ogen... (ik denk dat ik nu weet waarom je lachte) en ach, het koppelteken van afhankelijkheid... twee katten bij de melk. (Het zoeken ... is goed, ik weet het wel. Maar laat me niet verdwalen in onzin, alstublieft). En daar is dat sterke rijke gevoel - mmmm (onzegbaar en van diep) vooral ook. Er zit zo veel weer in zo weinig. Eindelijk begint het door te sijpelen. Door al de moeheid heen, de verwardheid, de veelheid - beeld van vol-ledig-heid. Heelheid. Het voelt aan als iets Reëel. Omdat ik niet in het delen geloof. Geloof ik in sprookjes, denk je? Innerlijk heel sterk: Kan verlangen zo zijn? Ik geloof je. (Pfff, ik denk plots aan sint Antonius en zwijnen. En een glas.) Het wordt hier plots weer groots en zó dat het overloopt... ontploffingsgevaar, zo vol - zo barstensvol van veel. Ik word gek door de combinatie van weelde en frustratie. Uitersten. Wat heb je in me gelegd, waar heb je me mee voldrongen? Ik dorst naar je.

11-06-2008

---

[ ALICE & DE SJAH IV OF SOLANUM TUBEROSUM VI ] - [ sodade @ 10:52:39 ] - QOLASJKIF

Ik ren de nacht aan flarden, achter me barst de grond, ik hoef niet terug, ballast verdwijnt in scheuren. Overal kan ik je voelen als het loof van bomen, de terugzwiepende tak, het schouderhoge gras, de landende meeuw op mijn kruin en het geweld dat je belichaamt. Vreemde woorden, als een toverdoos. Eenvoudige woorden in een bijzonder banket, de schikking en traagheid in digestie… Ze stillen de honger even en niet. In ruimte en tijd is aanwezigheid, het zijn. En dat ervaren. Het gewas groeit en drijft me voort.

Heb je ooit gevoeld hoe ijzig koud in vuur transformeert, hoe je bloot het ijs trotseert en vlamt van donkere bloemen? Hoe de kokende ketel op je handpalm rust en je ongedeerd de koffie zet of fluitend sintels van gloeiend hout betreedt? Of hoe je zoveel pijn kan lijden dat je vreugde voelt en dat je geest alleen nog denkt: genot?

Er is geen porselein in kus, geen bloeiend(e) (be)ha(a)g(en)… als je de breuk in stapt, je ogen sluit en lippen gebruikt in evenredige onredelijkheid… de overgave in. Kijk niet, want het orchestreert, verhoogt een voordien vaag gehalte tot kenmerkend afstand nemen van het eigen doen – tot slot als vreemde… kijk je toe. Zo niet jij. Het goud onder de voeten van je zool is ruw van aarde waar voren verzadigd met wijn overlopen van woorden, geen letter gelogen. Ik lees ze per millimeter. Traag gaat de tijd en zinkt de diepte in, in een rijke buik van weelde en leegte.

Niets zegt: dit is je waarheid niet, het tegendeel men denkt te zien… Vergeet het heeft geen huis. Ik spring van zwart naar wit vol blind vertrouwen, omdat de Ander het verlangt. Vier paarden hollen daar, de zwart- en witte ruiters, herauten van een einde in de schakering van een veld. Het apocalyptisch scheppende gebaar. Geloven in verlangen. Niet de koning maar de vrouw – zij die niet bestaat… ze ex-sisteert niet. (Waar is ze dan?). En volgt een moeilijk pad, wantrouwen - zoveel eenvoudiger in z’n niet en definitief… het voorbij en het rouwen, het ene wel het andere niet. Ik leef in bomen en nóg niet, gesepareerde zuivere lucht, in zand en regen van mettertijd, in uitersten en in alle grijs van komt nog daartussen, in niemandsland en oorlogsgebied, waar ik leren moet dat tijd een andere dimensie heeft dan vierentwintig uur en zevenenzeventig zegels. Ik weet niet of het morgen begint. Of nu of gisteren. Ik kan niet in je ogen kijken. Vertrouwen dus?

11-06-2008

---

[ ALICE & ARISTOTELES of HET PROBLEEM VAN ONE WAY ] - [ sodade @ 14:57:58 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

«The rule is, jam to-morrow and jam yesterday—but never jam to-day.»

«It must come sometimes to “jam to-day,”» Alice objected.

«No, it can't,» said the Queen. «It's jam every other day: to-day isn't any other day, you know.»

«I don't understand you,» said Alice. «It's dreadfully confusing!»

Fallaces sunt rerum species...

(subcategorie: hidden messages)

12-06-2008

---

[ TWENTY FOUR ] - [ sodade @ 12:21:34 ] -

Soms schrijft ze midden in de nacht en is ze verbaasd als ik antwoord… Want midden in de nacht is daar overdag. Argentinië nu… op een tocht van acht bijna negen maanden door Zuid-Amerika in de regio tussen Machu Pichu, Rio de Janeiro en Patagonië… Van warm naar intens koud, van schoonheid en armoede en comfort en beestjes en uitersten en alles wat er tussenin ligt. Nog een maand en ze is terug thuis. Hoe gek, ik heb haar niet gemist. Natuurlijk is er niet de fysieke aanwezigheid. Maar toch… de maanden zijn voorbij gevlogen. Nu nog een stuk Paraguay, nog Brazilië, Bolivië nog wéér… Afstanden worden overbrugd met openbaar vervoer, her en der een vlucht, vaak echter ook met het aanbod van een lift door mensen die ze ter plaatse ontmoeten. Locale bevolking, toeristen… enzovoort.
Trips ter plaatse: Soms georganiseerd, dan is er vervoer. Maar ook te voet, een gehuurde fiets… op eigen houtje, om geld uit te sparen en zover we hier kunnen volgen, steeds met succes. Tot nu werden ze geen enkele keer met narigheid geconfronteerd. Wel veel gastvrijheid, openheid, her en der duidelijke intrede van toeristenplagerij, doch eerder in beperkte mate.
Midden de tocht een maand in een weeshuis werken. Dat was op voorhand vastgelegd. Een gebouwtje neerzetten als klaslokaal, waterleiding doortrekken tot daar, dat soort dingen met luttele 1000 euro op nog geen week tijd verzameld hier bij de achterban.

Tijd om te lezen heeft ze ook. En om zich druk te maken over hoe ze er uit ziet. Tja…

Hoe anders dan toen ik naar Afrika begon te reizen, begin jaren 90. Eén telefoontje per keer, want verbindingen waren slecht en vreselijk duur. Verder snail mail, een brief naar België. Brieven van hier naar de mensen ginds, die vaak niet arriveerden.

Late jaren 90 kwam dan e-mail, maar het bleef een probleem en nu… nu wacht ik al weer weken op nieuws van daar. Slechte sociale en politieke situatie zorgen voor instabiliteit op elk vlak. Elektriciteitsonderbrekingen voorkomen haast elke vorm van communicatie. De verbinding ginds is pas ingesteld of ze valt weer uit voor je een woord hebt kunnen uitwisselen.

Zij daarentegen… schrijft vaak en veel. Heeft en neemt de kans daartoe. Ze heeft een blog met haast wekelijks haar verhaal. Internet blijkt ruim toegankelijk tot zelfs in de kleinste gaten die ze bezoekt. Foto’s worden ge-upload en zijn onmiddellijk te bekijken. We zien dat het haar goed gaat. Met skype naar haar ouders bellen is spotgoedkoop. Gesprekken mogen gerust een uur of langer duren. E-mail schrijven tussen door. De opwinding proeven, het avontuur, soms de verslagenheid bij een confrontatie met iets ingrijpends voor haar… Op facebook korte berichten lezen…

Een maand nog dus en dan is ze terug. Ze heeft haar volgend avontuur al klaar.
“Groot geheim”, was de boodschap vorige nacht….

"openbare telefoon"

19-06-2008

---

[ I.M. ] - [ sodade @ 21:00:17 ] -

21-06-2008

---

[ LET'S CUT THE CRAP (edited) ] - [ sodade @ 00:39:40 ] - QOLASJKIF

De vorige blogpost:
Men verdenkt me ervan de intentie te hebben om het zware thema zelfmoord aan te pakken via een uitgebalanceerde typografie. Grinnik én wenkbrauwfrons.
En de bedenking dat men ziet wat men wil zien.
En dat zware thema's het goed doen, als brood en spelen. Of een rode lap. Of zo.
En nog zo één en ander.

Enfin, let's cut the crap: het ging dus eenvoudig om de woorden waarmee mensen via Google op deze blog terecht komen. Blijkt naar aanleiding van één ánder - eveneens (want nu ook lak aan) niet politiek correct willende zijn - postje ergens in februari, dat als je bij Google 'zelfmoord manieren' - los, aan elkaar of in tig variaties - ingeeft, je hier terecht komt. Ergens hier. En dit voor meer dan 50% van de zoektermen.

Om te ontkrachten dat ik ook maar iets met uitgebalanceerd en typografie te maken heb, laat staan met het in de verf zetten van 'een zwaar thema' volgt hier de lijst met keywords zoals ze werden ingegeven in een programma dat automatisch een woordenwolk genereert. Dat resulteert dan in iets dat toevallig de vorm van een fallus aanneemt, of van een mens... of ... ach, wolken, fantasie... vul zelf in.

Wat u hieronder ziet is dezelfde lijst van zoektermen, maar met nadruk op die woorden of woordcombinaties die niets met zelfmoord te maken hebben.
Veel interessanter als u het mij vraagt.

De zeer uitgebalanceerde typografie evenals de geweldige inkleuring enzovoort zijn volledig van mijn eigen hand. Tja...

Nu kan je er donder op zeggen dat dit nietszeggend is...

Zelfmoord, het is zoveel attractiever om op te reageren.
Nietwaar?

zelfmoord manieren zelfmoord plegen steur reanimeren hoe zelfmoord plegen zelfdoding hoe edel maex gerrit komrij contragewicht kutwijf il pleut apollinaire manieren zelfmoord temple grandin squeeze botscintigrafie ik wil zelfmoord plegen ten big ones samenvatting toon tellegen, dag olifant zelfmoord hoe hoe zelfmoord high res foto artisjokken maxine kumin after love verschuivende bekken zelfdoding blog bladmuziek `k leg mijn leven in uw handen berg meditatie blog boeken etterende ogen bij kip kaligram larves in buik aangelanden even omgooien ander werk voorgeborgte van de hel chanteren met zelfmoord hoe snij je je polsen over me hart zit gekookt op me rug hoe kan ik zelfmoord plegen danstherapie elke ochtend wakker worden van een stijve rug paus hel afgeschaft hoe voelt breken maagdenvlies lady godiva ster hans andreus zelfmoord forum pillen kopen gedichten natuur photo sowrouba foto's sequentie gedicht over de molensteen adama van scheltema - o zon, gij komt mij weer genezen gordijntjes op stang vermoeidheid diep geeuwen betekenis onvermetelheid innerflute gauguin zelfportret observer belasting gedicht photo tambour sowrouba wat is een vanitas artisjokkenhart mijn borsten groeit en vult zich met melk gedicht gras hoe zelfmo beste zelfmoord manieren tempelzorg 10 manieren om zelfmoord te doen edel maex meditatie water in je lijf wat waar waarom joop fennis water in je lijf liefdesladder het laatsta woord gedicht beluister muziek van goran bregovic bodemloze kinderen coltrui zelfmoord manier geur verstikt wasgoed toon tellegen zelfmoord 2008 wolken theorie schoonheid punt zelfmoord blog dosis pillen zelfmoord mildheid naar je gezicht maex de barbaren komen' gedicht de grote puzzelaar hoe ontstaat een echo in de bergen? zelfmoord hoe manieren hoe verwelkom je iemand na een jaar weerzien aarden toon tellegen- kom terug zelfmoord hoe te plegen rutger kopland empathie pijn afscheid, gedicht toon telgen gedicht roken taai maagdenvlies boekweitkoek vegetarisch tekening bekken diaspro barga gedicht why ik zoek kannibaal die mij wil opeten hoe maak je zelfmoord youtube buik dansen tagelmoust ont mijner birds flying high u know what i mean epidurale in nek adriaan roland holst zwerversliefde zelfmoord op verschillende manieren zelfdoding manieren hoe maakt men de knopen van afrikaanse vlecht adriaan roland holst zwerversliefde verklaard luisteren en praten toon tellegen schrijft vanitas vanitatis over koken chantage plegen met leraar winnicot voorgeborgte manieren om zelfmoord te plegen afgekeurd door arbeidsgeneesheer oud liedje met freedom freedom freedom herman de coninck mededogen manieren van zelfmoord zelfmoord pillen godel escher bach bach fuga oppervlaktespanning wat wil zeggen to be or not be constant gevoel van bewaking

En om het af te leren nog een paar machineproducten, computergegenereerde, typografisch uitgebalanceerde variaties op een thema. Of hoe een programma zich (net als mensen ?) blind staart op dat wat in het oog springt.

('t zal voor een andere keer zijn, want skynet heeft weer kuren!)

21-06-08 voor de soep en de patatten:
Et voilà, het mag dan toch nog lukken vandaag. Pfff!

22-06-2008

---

[ OUD & PIANO MAN ] - [ sodade @ 00:17:15 ] - QOLASJKIF

The Master Farid El-Atrash

Doe je ogen dicht…
dicht
en luister of liever
lief en leef en… ach het dorst
ik speel de oud
en vlieg op snaren, muziek,
het zand in mijn ogen
blind
met vingers die lopen
leeg
leef
geleefd
wind
een kruin zonder boom
en wiegt het lichaam zonder hoofd
mijn hand beweegt
partieel
reëel
geur van sandel en kaneel
munt op mijn huid
en mirre
mijn oog verdwijnt verschrikt door je aanblik
ik vergeet je
niet
mahonie
amfibool
tijgeroog
het brandt nog steeds
te fel en zweept de oud
de lucht trilt
man
en ik
en ik nooit synchroon
nog niet mijn wortel wringt
het vette hout
het droge hout
sprok
speel
speel muziek

eeuwig geloof
wat is
dat is!

It's after midnight on a Saturday(klik)
The regular crowd shuffles in
There's a fascinating man sitting next to me
Makin' love to his tonic and gin

He says, "girl, can you play me a memory
I'm not really sure how it goes
But it's sad and it's sweet and I knew it complete
When I wore a younger man's clothes."

la la la, di da da
La la, di di da da dum

Chorus:
Sing us a song, you're the piano man (girl)
Sing us a song tonight
Well, we're all in the mood for a melody
And you've got us all feelin' alright

Now John at the bar is a friend of mine
He gets me my drinks for free
And he's quick with a joke and he'll light up your smoke
But there's some place that he'd rather be
He says, "sodade, I believe this is killing me."
As the smile ran away from his face
"Well I'm sure that I could be a movie star
If I could get out of this place"

Oh, la la la, di da da
La la, di da da da dum

Now Paul is a real estate novelist
Who never had time for a wife
And he's talkin' with Davy, who's still in the Navy
And probably will be for life

And the waitress is practicing politics
As the businessman slowly gets stoned
Yes, they're sharing a drink they call loneliness
But it's better than drinkin' alone

Chorus
sing us a song you're the piano man (girl)
sing us a song tonight
well we're all in the mood for a melody
and you got us all feeling alright

It's a pretty good crowd for a Saturday
And you give me a smile
'Cause you know that it's me they've been comin' to see
To forget about life for a while
And the piano, it sounds like a carnival
And the microphone smells like a beer
And they sit at the bar and put bread in my jar
And say, "sodade, what are you doin' here?"

Oh, la la la, di da da
La la, di da da da dum

Chorus:
sing us a song you're the piano man (girl)
sing us a song tonight
well we're all in the mood for a melody
and you got us all feeling alright

leve het kapitalisme, maskers, bekeurende vingers, het koor en de afwijzende blikken.
Ha, alsof het deren zou... wat moet zijn moet zijn. Ook jij met je rookgordijn... zing nog een liedje voor me op je bijzondere instrument. Het klieft de lucht en doet ze neuriën.
Oh la la la diniddah dada...

Ik hoor je zo graag...

22-06-2008

---

[ AD UNUM OMNES INTERFICIUNTUR ] - [ sodade @ 09:16:14 ] - QOLASJKIF

kazerne
vrouwen - mannen en een kelner
de bestelling nam hij op
schonk koffie noch bier – niet aan mij
dwaze vertoning :
majoor en velden (en lachen in zijn gezicht)
die koterijen doorkruisten en wij
zochten
naar een weg - op onze britsen rustten
boeken buiten bereik
tot ons vertoon
verschanst in etalagekasten, glas en veilig
tochten
waar tussen groen een oude dragonder met vege lach de weg versperde
trossen aarddruiven
framboosbeien
ofzovoort...
gesuikerd als om vliegen te vangen
en daar waar ik de weg niet vond stond 's avonds tegen de gevel:
Sloterdijk is gevallen - dood.
Bill was zijn naam,
een rekening betaald.

Naschrift
(het late glas op de toog dronk ik
tot ik de bodem zag.)

23-06-2008

---

[ KUKEON ] - [ sodade @ 00:23:01 ] - QOLASJKIF

om dit te dansen is een tegengewicht nodig, in en uit de middelpuntvliedende kracht. of dans dans dans alleen (ik altijd). pfff, zó de nacht in onder 't striemend sterven van de dag. luister naar het eind, abrupt, je zal het vast herkennen, Jij... of U, Prins, Duke, schakende kat met achterblijvende grijns.
ik draai noten in de bladen van de bomen, zocht je me nog?
waar je ooit het blad verstak? of ben je me vergeten, weet je het niet meer?
ik ben er nu nog steeds, au bord de mer, in het lover, op de grond, waar je maar wilt.
ik rot in tijd en desintegreer, maar weet: dat wat ooit was zal niet verdwijnen. hoogstens elders weer verschijnen waar de rivier slechts vloeit en telkens ander water rond het lichaam stromen laat.
geschudde drank bijeen - later weer de delen oneindig en oneindig lang.

ongeduld, mijn beste graaf van hier tot ginder, en willen weten het waarom. en blijven vragen. u weet het wel. wat u begon is niet geneigd om uit te doven in de zee.

Bengaals het vuur dat brandt in duizend kleuren. Aaargh... (object objects)

Je bent de onbezonken droesem
waarheid van verlangen
vreugde in de schade van de nacht
schaduw
en gretige vingers van je kale kop
die altijd lezen moet
honger en begeerte wellust in je ogen
het graf kijkt traag omhoog en ziet
wie neergebogen staan te staren.
het lacht
en echoot in de nacht.
Kom duistere prins

En
Leer me met je negen staarten.
Het hoogste is niet hoog genoeg
ik speel het spel
tot mijn dood.
De duur is onbepaald…

24-06-2008

---

[ LAMELLEN IN EDEN ] - [ sodade @ 01:11:55 ] - QOLASJKIF

[...]
(ik slik dus weer en veeg wat stukken in de plooi. Doden worden opgemaakt, dus ook maar zo voor het leven)
Gebonden – zou ze nog iets willen? Haar ogen open doen? Het is een bries en door de jaloezieën van haar wimpers blinkt mat een…

Langs straten en nachtvensters verdwaald, het spiegelbeeld kwijtgespeeld aan vreemde ogen. Weerspannig groen. Alsem. Vandaag. Deze nacht. Morgen.
Balsem

[...]
(er is een ruimte in mijn hoofd, waar ooit wat cellen waren. Tralies en kapotte handen, zwartgeblakerd. Draden over alles heen. Van het Veld en lang geleden. En ook nu nog recent. Ik vind de weg niet meer.

Meesterlijk worden de bakens eenzijdig verzet. En weer. In volle zee ben ik de boeien kwijt. Morgen is … een slag in 't water. Uitgesloten derde. Zo is de wet van de Ander. Afhankelijkheid. Alles in de war.

Wie zegt je op de knop te duwen met milligrammen stroom? Ach doe ook maar. Ik roep zonder dat je hoort:

In-a-gadda-da-vidia

25-06-2008

---

[ ROOK ] - [ sodade @ 01:04:13 ] - QOLASJKIF

Zo breek ik nagels op de steen
krab er diepe kloven
zo pers ik over je het zand
ik begraaf

mijn broer
mijn dochter
tien tantes
en een lief
dood

maar doder dan de dood is het woord
dat hakt noch streelt en zich verstopt.
– Ik spuw je lauwheid uit! -
ik sterf en met een Koffielepel
schep ik korrels naar omhoog.

een ritueel voor dagen -
grijp naar mijn gebeente...
kijk, asse op het hoofd,
balanceren van het water.
bezonken bloed. De weeë geur.
het knekelhuis ten andermaal
staat klaar om te ontvangen.
wie weg loopt is
gezien
wie blijft
alleen
?

27-06-2008

---

[ NONDIDJU!!! ] - [ sodade @ 11:48:42 ] - QOLASJKIF onafgewerkte tekst

Na de geboorte wordt het kind in vorm gelegd, gekneed en passend gemaakt. Aai, streel, pats enzo.
[Soms] mislukt dat.

La vue sur le couche de soleil
Une chambre crade
On a perdu des masses de temps
On regarde dehors
- parfois il devienne agressif il parait -
Et tout le monde râle
Nondidju!!!
Je te..

Ik kijk door laag na laag na laag… ik zie je graag, denk ik. De valk kruist mijn blik. Hij wint. Je ogen. Gebonden – vert®ouwen - verweer. Ik ben een ding, je schopt er zelfs niet langer tegen. Nee neger-en.
Vormeloos ongepast.
Een hoek af, naar het schijnt. Wie verblijdt zich in dit tafereel?
Het wordt tijd voor dikke sneeuw.
(Maar verdomme! Ik blijf steken, maaien, hakken, schrijven, zoeken, vragen, strelen… tot onbehagen van wie het niet lijden kan. Verlangen is een Monster.)

Het regen-t. Tiens. Het regen-t.

29-06-2008

---

[ שדד ] - [ sodade @ 00:50:00 ] - QOLASJKIF

Pan
geef geef geef!
:
het was slechts een vraag niet meer
daar is de knop – druk: aan of uit
valt het mes? Het doek? Je hand? In wiens schoot?
er is een omweg
die heeft met spiegels te maken
is het drieband dan misschien?

Ik kijk als ze uit de douche stapt. Ze kleeft van druppels aan elkaar. Ik stomp haar, ze lacht en schudt zich over me uit. Uitdaging op dat natte vel - ik wrijf haar rug met mijn hand. Ze buigt zich. Ik kijk graag naar haar. Naar de punten van haar borsten als ze schrikt. Naar haar billen die dikker zijn dan de rest van haar lijf. Naar haar tenen die ver uit elkaar staan. Naar haar handen met overstrekte duimen. Naar haar buik die meer verraadt dan verbergt. Naar haar schaamhaar, dat ik weg wil krabben. Dat ik uit wil kloppen van het water dat er hangen blijft.
Ik zie haar niet graag, maar ik kijk graag naar haar.

Soms… soms wou ik dat ze hij met borsten was. Denk ik aan…
Tja, hoe wipt een adamsappel op en neer onder een baard…. Al wat ik grijpen wil.
Shaddaï. Waar ben je? Verdomme.
Ik heb dorst.
Geef me... hoop!

Bataille

again
again
again
again
again
again
again
again
again
again

.