hoog tij

Ich will mit dem gehen,
den ich liebe.
Ich will nicht ausrechnen,
was es kostet.
Ich will nicht nachdenken,
ob es gut ist.
Ich will nicht wissen,
ob er mich liebt.
Ich will mit dem gehen,
den ich liebe.

Hochzeit - Bertolt Brecht

Quentin, à bout de souffle

Klaus stierf. Zijn graf was donker en geurde naar water en hout. Er brandden kaarsen in de regen. Laarzen en kettingen groeiden aan de kadavers op de grond.

Knopen leggen in gebroken draden... ach... Een kristallen luster spatte op de vloer uiteen en bloedde recht het oker in en even in de melksneeuw.

Gebrande, verzopen aarde.
Ik bleef. De dagen draaiden. Vingers draaiden geen nummers meer. Geen woord steeg uit het graf. Het dove en blinde van een niet-dode, het onaanraakbare gat dat hij achterliet en dat groeit in het geheugen. Ondijkbaar als een vloedgolf zonder einde.

Na Klaus danste Quentin onder de volle zilveren maan, speelde marimba op stronken en spande blootgelegde wortels als de snaren van een harp. Zijn spel joeg vreemde vogels breedslags te pletter.

Schuil dan toch. Houd elkaar ademsterk vast.
Of aanschouw het spektakel. Voel hoe zuiver het geweld ervan.
Kleine broers zijn minder krachtig, daarom niet minder effectvol.

En de stilte blijft.
Eén heeft niet het recht te vragen: hoe gaat het nu?
Eén neemt het recht te vragen: hoe gaat het nu? (ed.)
Verstenen is geen optie, er vloeit teveel water, er beweegt teveel.

Gebrande, verzopen aarde.
Ik blijf. De dagen draaien. Vingers draaien geen nummers meer. Geen woord stijgt uit het zwijgen, geen teken van leven. Het dove en blinde van een niet-dode, het onaanraakbare gat dat hij achterlaat en dat groeit in het geheugen. Ondijkbaar als een vloedgolf zonder einde.
Een herinnering aan geluk. Of iets dat er op kon lijken.