22.55 - Loplop-amfibool

Over your body the clouds go

High, high and icily

And a little flat, as if they

Floated on a glass that was invisible.

Unlike swans,

Having no reflection

Unlike you,

With no strings attached.

All cool, all blue. Unlike you.

Sylvia Plath

hoofdstuk 6, § 9, p. 5

hoofdstuk 7-10

hoofdstuk 11, § 9, p. 14

foto - stenen tol onder halve maan

Water water water… warme beet, heet… en schuren spons. Spons die eet. (weten, reuzen, tol in de woestijn, rode toren… vliegtuig, ramp o ramp, merdre enzovoort). Ogen dicht en zonder licht het vuur, de zon geel van buiten zwart van binnen, vol beweging, gesloten open en weer dicht. Doorbraak uit het midden, andere kleur, blauw, groen dan weer en toch het geel, nu als bel rond embryo, als omgekeerd ei met dooier vanbuiten, als een monstermuil met paarse vissenstaarten naar een uitgang zwiepend. Schouwspel onder liters water.
Óp, ik kijk rond en er is niets, behalve witte wanden en lege emmers. En warmte. Comfort. Lijf. Zacht.
Het schuim is weg, de dikke vlokken. Glijbanen geruimd, het naakte vlees en in het donker glijden vormen heen en terug voorbij de vlammen van de avond, achter opgestookte stenen. Het schouwspel van de halve maan in wolken van goed weer en walm van denneblokken, nat. Er werd een put gestoofd met stijgend water, te verdrinken kokend kolkend echter en cedergeur en veel hoka, grootvadersoep op traditionele wijze. Niet mijn ding. Te veel geluid van stemmen die zichzelf graag horen. Ik vlucht naar binnen tussen oren en ogen, neus en mond en waar de lijnen raken blijf ik, zie ik dat gezicht met chatoyante ogen, een mond die ik niet begrijp. Wat wil je zeggen? Denk ik steeds. En : mag ik je eindelijk zien… of ook: praat met mij.

(dank je)