sakkerde...

En uit haar blauwe stenen zingt ze negerblond tot hij die snippers wc-papier uit haar schaamlippen plukt. Het grote zwartste vel wordt afgedrukt tussen joden en marxisten. Niemand lacht. Niemand lacht harder dan de stilte na het mes en het oor in de hand in meestershand, de vuist in eigen gezicht geplant en zij, de jongste, zij de oudste zinkt, nooit. Ook niet als ze kijkt naar wat ze produceert, de mond geopend. Profluxie zou je het kunnen noemen. Meer wordt niet gezegd, indachtig hoe elitair het is. En houd het zo. Ik kijk. Zie een elitaire  verse pluim dicht langs je gezicht, maar die ik niet zie zijn aanweziger, ook de vuile en de dikke en de blonde en de grote en de kleine en de stinkende en de schone en de zee. Tenminste je wordt zeeziek als je achter haar loopt, zo klotsen haar billen.
In de massa gebrild, geboord, gewassen en geschoren steigert een paard boven de mamba (ja! de zwarte want die is het giftigst, zijn erectie het grootst, groter dan eender welke voor hij toeslaat. ). Weet je nog, de neuzen in een rij behalve hij die naar het eiland zwemt en naastwereldse woorden spreekt en disgustelijk speekt van tussen zijn tanden. Over de hoofden. Een mamba is een fucker en een sucker ook, een melker met zijn vingers en op een zweep lijkt hij.

Tot het kind: 

Lieveke, naïeveke, de wereld is boos

gebulder, een woord, gebalder dan het vuistje

in je koude jaszak

zoeteke, je snoeteke is koud

gezegend met een 11

op je bovenlip

waar je moeder zit

vader veegt de stoep van sneeuw

dit is de omheinde stad en waar woont gij manneke?

bonswaar

bonswaar

Blanke meisjes met puntborstjes schrijven twee simultaanrijen schoonschrift met hun gepuntigheid. Niet vulgair worden. Denk aan de Klossowski-broers, de ene wel, de andere niet en toch allebei, uiteindelijk. En jij, in Monaco, schilderde je negers? Of etste je hun huid? Moest ik beleefder zijn? Sterf me vroeg ik en ik gooide dingen door elkaar. Neen mijnHeer, ik doe niet aan bespreken. Geen boekbespreking hier. Geen film. Geen politiek. Ik daag je uit met slechts een steentje.Voor je voeten. Op je voeten. Op je matje, op je vingers, op je buik. En nog en nog en nog... Maar als ik gooi zorg ik ervoor dat het projectiel stopt op een seconde van je weg. Ik stop een keitje in je schoen. Hier lees je een lezing van vorige maand in de boekerij van NieuwJ door mijn gaasje bekeken. Geen mening. Meningen, zei jij het niet, zijn zo talrijk als momenten en hoofden (zouden debielen ook een mening hebben?) en wat met katers op bezoek? Of had je het over huizen?
Blauw waren de stenen. En blauw de huid, ook de penis van de zwarte man achter haar. Desmond Morris gebruikte hem ooit om een punt te maken. Niet zoals Herman de Coninck echter. En we zijn niet klaar.
Aflevering 5 of zo, het voorgaande moet nog volgen. Zij ging dood.

hoofdstuk 7, § 10, pag. 29
hoofdstuk 10, § 12, pag. 11 e.v.     

in: af te werken tekst.