ellipsis

hoofdstuk 7, § 10, pag. 29
hoofdstuk 10, § 12, pag. 11 e.v.     

in: af te werken tekst.

present

behouden hoop(je)
stukken brok
om de stukken zo dacht
ik
niet doch te komen
tot destructie

tot constructie
leidt

Wat?

ogen lepelen schillen vel schroeien

de doornigheid waarmee ik leef.
de sluier van huid
afgeschud
op verre plekken in je hand misschien.
je ziet me niet
je ziet me als ik translucent beweeg
en af en toe een gelatineprint
achterlaat

op je tongwoord.

.

een effect van lezen

Alsof ik de deur van het vliegtuig open in volle vlucht. Heftig. Onvoorziene kracht. Meegezogen, neergeslagen, paniek, verloren, vallen, rede en referentie kwijt

... wanneer je muziek begint te spelen in woorden met de kracht van een getijdegolf, het onverwachte slaan van de wijdste oceaan, zwelgend-penetrerend tegelijk, een beeld in zinnen, dat zich ontplooit naarmate het dieper bekeken wordt, de eeuwig reflecterende spiegel.

... Als een fakir, met fonkelende ogen en bezwerende armen, sleep je me mee, de cobra. Ik word één met je beweging, word dan de fluit. Ik verlies mezelf in het verdwijnen van een onderscheid. Het verlangen naar identiteit?
Fantasma, jouissance.
Die het instrument is en het object bespeelt... bespelen blijft van meester tot zijn en 'sprekend wezen’.

.... Wat je schrijft: het effect van een zin die rolt als een steen, die naakt door bomen rent, die een monster plots creëert dat overweldigd redeloos desintegreert om later na het kronkelen terug in zijn eigen vat te vloeien. Herschikt, hertekend. Als een verfrommeld blad papier. Eens gebald en nooit meer vlak te krijgen.

Ik strek het gepropte lijf en al de lijnen zonder spijt en lees wat je er op schreef, ooit, en weet niet meer: was het toen, daarstraks of nu en nu en nu en telkens weer? De betekenis verglijdt, verruimt, verdiept, verspreidt.
Komt nog… in tijd en mettertijd.

zie ook: effect - zat van lezen



.

komkommertijd

Subject: heden soep:

- 2 komkommers: 0,79 €
- glaasje asperges Aldi: 0,89 €
- bouillonblokje: 0,12 €

water en elektriciteit.
Koken

- kwart vlootje smeerkaas Delhaize huismerk erbij: 0,30 €

mixen

Avondmaal.
Lekker.

.

crouching

klik


.

hym(n)e(n)

Asociaal, autistisch, onbeschoft, autoritair, intimiderend, arrogant, stijfkop, hardhoofd, pitbull,… dit en meer, pfff, ik heb het allemaal al gehoord. Ik zal het niet ver schoppen, en zopas verneem ik eens te meer dat stroop smeren, kruipen, (s)likken en meelopen toverformules zouden zijn. Passen. Inpassen. Kijk, deze tekst is al begrijpbaar. Ik ben aangetast. Besmet. Ik ben ziek. Je suis malade. En hoe!
Er wordt met hout en brillantine gesmeten. Pek en veren passen me beter. Geen kwaad woord over de gooiende handen, maar het fenomeen ligt me niet.

Kijk nu toch, het hamerslingeren, het dwerggooien en het bekogelen van de lege halve siamees, de vrouw die zichzelf verloor en vond achter de taaiheid van dat wat je doorbrak, alles doorstaat ze in haar wezen: de rotte eieren, je zwijgen, het prikken van de pijn. Je aanwezigheid. Altijd. Traag zwem ik en streel het water langs mijn huid, de heerlijkheid, de aanraking van honderdduizend vingers. Ik verlang naar meer. De straal, de impact van je vloeiend penseel, de rode stroken, het zwart gevlochten geweld.
Ik merk je nu niet... een derde-oogervaring, maar jij merktekende mij.
Je bent er altijd.
Hier is het: Vertrouwen. Dat wat je vroeg. Met niet tanende hardnekkigheid.

Ik zing een hymne.
Je maakt me heel/niets.

niet af te werken tekst... alweer.

MOTHER C

Achter je, onder een huif – achter je karavaan – sleep ik touwen aan, achter je:
ketens, schakels en links
en hier en daar vermaak ik je.
Met beeld in vlees of grijs
En in het git van de nacht de gekende vraag: “Ben je wakker? Ben je daar?”
of:
“Drinken we iets?
Armagnac, Mijnheer?”
Ik wacht in koppigheid.
Het grote oog dat zwijgt en stille kabels vol syllaben digitale monoloog.
Het is laat, ik ben moe, de knop gaat uit.
Morgen weer herhalingst®ijd.

Nawoord:
Het doek valt en moeder C.
pakt haar kar en kinderen mee.
De auteur is slechtgezind,
misprijst het publiek dat met hààr sympathiseert,
terwijl hij een kritische analyse ambieert.

“Audiences never fail to be moved by the plight of the stubborn (…) woman.”
(Poemhunter)

Sekuru? Wat denk je nu?

.

NON LIQUET II

.

KLUWEN

.

terpentijn en zo II

[…]
Soms dringt het door. Als in Lichtung...

[…]

… en het geraakt worden door gedachten, als: in de vaart van een gedachte staan en erdoor getroffen worden, meegesleurd misschien. Als: in de regen staan, plots, en geraakt worden door druppels die daarna een geheel vormen?

De geurige verf raakt me zonder ze te zien, zonder het beeld te kennen dat geschapen wordt. De textuur, de vlekken die dichtbij soms niets lijken, het weten… gemengd met asse, schaamhaar, peuken, spuug, sperma, zweet en weet ik veel, met woorden, gedachten, schepping, obsceniteit, perversie, verlangen, zekerheid, mystiek, onverwachtheid, dwang, pijn, genot... ach zo – de kristallisatie van je gedachten, van jou, in het schilderij.
Je schildert niet. Je schildert.

Met mijn ogen dicht zie ik het best.

[…]
Bezinksel heeft gelijkaardige eigenschappen komende van het juiste hoofd:.een boek, een tekst… recipiënten.

[…]
Het is chaos hier. Alles drijft door de kamer, ongrijpbaar. Onbegrijpbaar. De inhoud omgekeerd. Je zwijgen is de lepel die maar roeren blijft, het touw dat me bindt, de hand die zich heft zonder nog te raken, te splijten, te doen ontstaan. De spiegel praat zelfs niet meer. En elke dag is langer donker. Gewogen en te licht bevonden. Als een heks. Ontreddering voor ontgoocheling, want die begrijp ik wel, ze is niet erg. Of toch? Als ik in drijfzand zink en spartel omdat ik hoopte dat je ruim genoeg zou zijn, het werkelijk dacht. Gek genoeg voor wat ik wil. Of nog gekker zelfs.
(En ik vind dat je schreef: "en dat zou je rustig moeten maken, dàt is niets willen, maar nee: paniek dus, een extra beweging bovenop.")

[…]
Dus:...

[…]
Toch, net in het zwijgen, het stilstaan, het niets, arriveert hier veel. Ik ben soms kwaad om je gelijk en dat je in (schijnbaar) totale afwezigheid tot gelijkaardigs in staat bent als met je creatieve gebaar. De onorthodoxheid waarmee je me raakte. Als een gedachte, een woord, de regen, de slag van een zweep. Hoe kan verlangen verdwijnen?
Nooit!

oJdo~ avnw kavtw miva kai wuthv
(60)

cordero de dios

Dit is geen vijgenblad. Ha!

Het blad niet voor de lippen. Neen.
Neem ik.
Ruim en onbedekt, schroomloos,
schaamteloos en zonder schuld.
Slechts de rente van het wachten stijgt.
En het divide(nd).
et impera.
Je bent de Wet. Shifter. Ander.
Wie men je nog?

Hoeveel trouwe mehari's gekniehalsterd.
De collar onzichtbaar
blinkt.
Das Gute das Ding
Tsss.
zien & graag & niet & zo!

foto - paniek

Het beven houdt niet op. De roffel van een specht is niets in vergelijking met het rillen, het geratel van botten die in een doelloze huid hun plaats claimen terwijl het lichaam desintegreert in escalerende paniek. Anders dan angst. Angst was geen confrontatie. Ze was er. Nu is er schrik dat de woestijn te groot zal zijn, dat er geen pad wordt gevonden naar zijn hand, waar een brok voedsel wacht, dat er in die hand helemaal geen brok ligt, dat er honger zal zijn, dat hij niet opdaagt, dat de zon ongenadig zal schijnen, dat de uren verstrijken zonder een teken van leven, dat de dorst toeslaat. Paniek is de zwerm gieren van honderden kilometers ver, die hoog cirkelt, geduldig wacht en langzaam daalt, en als de eerste uithaalt naar de plek van mijn lever, bij het zieltogende lijf, als ik niet meer vechten kan. Paniek als ik voel dat mijn benen verlamd zijn en mijn tong stijf, alles geblokkeerd en ik stemloos roep en hij niet thuis geeft.

kan tekst niet afmaken - teveel p