foto door het raam VI - wassende maan

Middernacht nog niet. En nog niet. Oók niet. Je laat me in droge streken, dorstig huilen naar de maan en vol honger in de leegte. Je zou er zijn, je bent er. Waar? De nevel geeft niet eens je contouren prijs. De rook verspreid. Je geurt. Ik adem je en ruik, dool op dorre grond en schraap het land op zoek naar water. Een hand. Een nap, een glas misschien. In stukken breekt de dagen. Hapklaar, te zwaar toch zonder je te weten. In slaap huist plat vergeten. Ook slaap is me niet gegeven. Alleen het missen.

De maan wast helderscherp als de schubben zilver… was ik en je was, waar ben je trouwens, was je (er) ook. Je bent er. Ik weet het en hoe vaak moet ik dit herhalen om het niet te vergeten. Als ik de maan aanschouw vermoed ik dat je dezelfde ziet. Ergens. Dat je aan me denken zou is haast onmogelijk, zoals ik rust als kleinste stof in de tuin van je peinzen. Stof dat waait en stuift maar telkens liggen gaat onder je gelezen woorden en kruipt naar zoeken denken weten, toch verbaasd bij jou te zien en kijken ongewoon en ongewillig plooiend zoals ik niet dacht plooien te kunnen, onwillig ja.

Je blaast en ik verspreid maar waar het licht toevallig schijnt daar zie je me misschien. Of niet. Ik kijk je aan nu ik kan: je beeld van beeld van beeld reflectie. Zo functioneel die overdracht en wat? Wat doel je nu? Wat is je aim?
Ik kijk naar je, de man, de maan.