brief aan Steve

Beste Steve,

Je vroeg me onlangs in reactie op een blogbericht of ze me wel goed verzorgen. Ik zal pogen een update te schrijven. Het is moeilijk, gezien de geringe beschikbaarheid van computer en internet. Gelukkig kan ik me ten allen tijde opsplitsen en mijn onzichtbare lichaam de nodige taken laten uitvoeren, terwijl het lijf aanwezig maar niet daar blijft.

Deze ochtend al vroeg wakker gemaakt. Het was een bewogen nacht. In de zaal met smalle bedden stonk het, naar angst, zweet en ammoniak. Naast me lag een vrouw de hele nacht te snokken. Zelf kan ik er ook wat van. Ik was een wolf en ben strategisch gaan huilen naar de maan. Ze wilden me terug in bed steken. Niet met mij, hè, dat gaat niet zomaar. Met drie en een halve man en ook nog een vrouw duwden ze me plat aan alle kanten. Tja, dat gaat zo als je niet past. Ze duwen je terug in vorm. Pfff. Alsof dat helpen kan. Weten ze dan niet dat het ergens anders weer uitfloept? Onnozelaren. ONNOZELAREN, roep ik nog eens hard, juist voor ze me immobiliseren. Lichaam - dat is gemakkelijk – wordt ingerijgd. Dwangbuis. Het trekt verdomde hard aan mijn schouders en het duwt mijn borsten plat. Dat is bepaald niet comfortabel. Het is verkeerd gedaan. Enfin. En de mond dichtgenaaid natuurlijk. En dan op bed met de lakens strak. En met duizend touwen. En kettingen ook. Enzovoort. En dan ben je worst. Het zal me dus worst wezen is een uitdrukking die dan wel het overdenken waard is. Ze staken me vervolgens in de isoleer, waar ik uit de stank was. Heb waarempel ook nog geslapen. Platgespoten natuurlijk. Nu is het licht. Er zitten ijzers voor mijn venster. Ik kan er niet aan. Ik doe dus maar alsof ik met mijn gamel langs de tralies ratel. En met mijn mond imiteer ik het geluid. Lekker toch. Heibel, kabaal.

Ik wou hier natuurlijk liever niet zijn, maar Steve, je vroeg of ze me goed behandelen. Tja, Steve, wat denk je? Er zitten wormen in het eten. Voor een vegetariër niet zo interessant. Ze zijn nog ongewassen bovendien.
Straks krijg ik een bad. Het eerste deze week. Zo een met een deksel op, zoek het maar op hoe dat gaat. De lakens zitten dan als een knellend verband. Ze lossen je als een schip. Ze noemen het een tonicum. Maar ja, dat is faradisatie ook hè. Dat is dan het volgende. Omdat ik vannacht stout ben geweest, zal ik de hele batterij in ontvangst mogen nemen. Pfff. Dat doen ze zo naar willekeur. Niet dat dat bij mij zinvol is. Ze moeten hun boeken nog eens nalezen. Maar ja, zoals overal: de apen staan hier aan het roer. Ben jij een aap , Steve?

Kan je me wat eten brengen Steve? En warmte? En geld, vooral veel geld.

Nu ga ik me terug met zinniger zaken bezig houden. Ik had gedacht aan een duik in Geweld. Of in een schilderij van Bosch. Of in de Geschiedenis van de Lelijkheid. Of ik ga wat op-scene foto’s maken. De kunst is het te doen en het toch niet te doen. Maar je snapt wellicht niet wat ik bedoel.

Sssssss – Steve, ik moet stoppen. Er gaat hier een en ander gebeuren. Misschien geraak ik terug in de tijd. Het is hier weirde boel, man. Die computer is een anachronisme. Maar ja, wat kan je dan ook verwachten.

Rauwe groet.

sodade