Aan de einder bij de maan
Tussen nacht en tij
zie ik ze:
verschillende strandpunten.
Daar eindigt het één
begint het ander.
Niet elk schip dat strandt
is een walvis.
Niet elke harpoen doodt.
Geweld kan machtig bevrijden.
Lakenpunt is geen rijwiel.
Je groene oog stil,
kijkt. Lacht even.
Je schrikt niet van het bloed
als ik roep van pijn
Ik hul me in je blik
en ver-egel.
Je blijft en dát je blijft
verzegelt tijd.
Andermaal slik ik
woorden. Schrik.
Omarm mezelf en snijd..
Waar ben je?
Zucht. Je bent er.
Je bent er wel.
Scharlakenrood.
Ver. Ver. Ver.
Je bent er.
(opgetrokken knieën omkneld,
wiegend als een olifant:
je bent er je bent er)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten