Reëel

Intens... ja, zo is het. In elk opzicht. En zo houd ik het nog wel even. Als dit lichaam zo uitbundig met me aan de haal gaat, dat ik enkel nog kan volgen, als ik dan sta en voel, voel hoe alles vloeit, het bloed, het zweet, de zuurstof, tinteling, zinderende energie die mijn bekken vult en stijgt tot in mijn borsten, nek en hoofd en hoe mijn longen zuigen aan de lucht, zich eindeloos vullen en zoals het leven zelf nemen wat ze nodig hebben en loslaten wat er rest... Dat alles rond me verdwijnt en ik mijn blote voeten volg en draai en kronkel in de lendenen, stamp en vecht met voeten en vuisten in een schaduwvol bereik... En dat ik haast tevreden zucht, om toch het volgende aan te vangen, vol overgave en... vertrouwen.

Vertrouwen dat ik eer niet kende, afgedwongen en vervolgens verzekerd. Vertrouwen dat ik vallen mocht en vrijheid daarin te groeien tot ik plots besefte, hoeveel ik vroeg en eiste en tenslotte voelde: dit is nu voldoende, in volle wetenschap dat dit de situatie is, er eigen volheid integreert op stevig fundament. En dan het laten vallen, de ander in mijn handen en ik die daar het risico bereken... hoe ver die vallen kan en mag.
Ik sta er en ik vang wederkerig.

De ogen blind laat ik me leiden, moeiteloos en los en enkel die paar vingers die mijn lichaam dirigeren. Geen zicht en geen geluid, alleen het grondcontact en vertrouwen in die andere hand, ontspannen... en daar vervloeit hetgeen ik ken, het lichaam dat ik ben, er is niets aanwezig, geen grens aan het beleven, er is vrijheid im total, ex-stase... die ik moeizaam op wil geven.

En er zijn de anderen aan wier lichaam ik me laaf, handen, buiken, ruggen, haar en vel... En ogen om in te kijken en mezelf te zien. En vreemd genoeg zonder behoefte de frustratie te benoemen, die ongenadig wordt overmand door eigen kracht, schoonheid, vrouw, puur geslacht (m/v), uitputtend aanwezig zijn en vragen naar grenzen, levensenergie en.... eindeloos verlangen.
Ik zie het daar, het is de horizon die altijd weer verschuift, het is de einder in de ruimte, het is een altijd trachten en een eeuwige pijn. En daar, dat moment, kon ik dat aanvaarden. En nu is nu en nu is goed en morgen is onzeker.