Ja, daar is dat vuur dat lokt. Die warmte. Vlammen die schroeien. Dat bijzondere licht waarbinnen alles anders wordt. Kijk! Kijk naar dat gezicht. De ogen gloeien. Het lichaam beweegt zonder te bewegen. De schaduwen leven vanzelf. De handen rusten schijnbaar in een dunne schoot. Alles is wat niet is. Ik kijk, kijk neer en kijk weer. Het was er, verdween en verscheen. En geen ogenblik bewoog de buitenkant. Slechts mijn ogen en het vuur vingen de reflectie van wat ze dachten te zien. Als een schatkist. Rafels van gedachten, ideeën uit een ander universum, linten, verbindingen.
Zo breekt alles, als het wateroppervlak licht, zo breekt alles tot iets anders, iets spannends, ontregelends, verwarrends, tot een …begin. Ja.
Het vuur, ik geloof dat het daar zit. Dat het armen stookt tot die vleugelslag. Dat het ogen doet schitteren en woorden warm maakt zodat ze tekens branden.
Hoe kan ik slapen als niemand de wacht zal houden? Wat als het dooft en ik wakker word in kou?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten