Schaarse boodschappen… het noodzakelijke. Straks is er nog slechts half. Het geeft te rekenen. Het gééft vooral: Tijd, vrijheid, duidelijkheid. Er wordt geselecteerd. Zwaar geselecteerd. En plots blijkt veel niet meer belangrijk. Belangrijk blijft dat ene. Het verlangen… altijd te verlangen.
Tijd dus om te leren. Te lezen. Rond te struinen en uit te zoeken wat Genot is enzovoort.
Als ik naar de kassa stap, beent een oude man met overvolle boodschappentassen naast me door. Een pet op het hoofd, een overjas… en daaronder blote benen. Een zak goedkoop hondenvoer, WC-papier en *-weet wat nog al meer. Maar vooral die blote benen dus, de voeten in strak opgetrokken sokken en een paar bruine sloffen. Het is doodnormaal.
Tussen de slippen van zijn jas is zijn broekloosheid overduidelijk. En toch is daar niets onwaardigs, straalt hij niets anders uit dan gewoon te zijn.
Hij kijkt op zijn horloge. Moet ie nog dringend ergens heen? En verder… gaat hij op in de wachtrij. Ongestoord, onverstoorbaar, helemaal zichzelf, zo lijkt.
Ja, zo hoort het, denk ik. Gewoon, zo als het is, zonder min of meer.
Ongestoord en onverstoorbaar.
Goed is goed, slecht is ook goed, kreeg ik te lezen.
Of in een andere versie: mijn hart klopt nu, altijd nu.
Niet zo simpel! Maar ik leer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten