Een overontwikkelde kramp in de bronzen billen geeft een vieze zoute smaak in mijn mond. De duif van Magritte vliegt door een open scheur het surrealisme uit en maakt een buiging door de knie voor de koning met - stel je voor - met één been achter het andere. Old Shatterhand spreekt absolute taal: “Geef mij maar een rimpelvullend product”, roept hij over de Llano Estacado, en elders kruipt Bella de koe al vleiend dicht tegen de giraf, alwaar de ossenpikker declameert: vanitas vanitatis… enzovoort. We strooien zout in groeven van de volwassenverlangens, ontwaken uit een coma en in die eerste blik boort zich een bromvlieg op het netvlies. Ach, heerlijk slapen, wat doet het deugd, een koraal van kleuren de tanden constant… geslepen. Bijtklaar. Boekweitkoek. We happen Edel Maex doormidden. Hoe pleeg ik zelfmoord zonder pijn.
(geschreven naar aanleiding van de zoektermen waarmee mensen gisteren en vannacht op dit blog aanbelandden. Het geeft te denken, nietwaar, vooral de afsluiter. Ik ben bijna trots!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten