MultiSocket

 

Om de leegte om het gat om het eten dat ik had om de liefde het gemis om het wachten dat nu is om het lieven om het slapen om het leven op te rapen om het schrijven om het schrappen om de onmacht het te snappen om het geven om het vragen om het zwijgen te verdragen om de muur om de zee om de deuren om het ne...............................................
om de andere dag

« Souviens-toi que le Temps est un joueur avide
Qui gagne sans tricher, à tout coup ! » *

"Scheer je radikaal, ik toon je het sublieme, ik open een deur die je voordien niet zag",
disait le sujet supposé savoir

De object-scène trekt zich terug

als een nukkige rivier in een te smalle bedding van stilte en remmen.

Beter te zijn als een koppige tafel, een weerbarstige matras, een lege kruik, een zwart scherm, een hortende film, een gat van zwijgen.

I, object.

Hij hakt het hout, scheurt het dons, breekt de kruik, trekt een eerste lijn
met een penseel
- dit is een ruptuur - breekt de dijk, getijdegolft doorheen een lichaam, een leven
een weg van nooit meer terug

Een tafel vult zich met spijzen

een matras steunt en is zacht als ik vrij of slaap

een kruik geeft overvloed, zonder einde

Een scherm toont zijn gedachten

een film speelt

een gat spreekt

zonnen klimmen, dalen, manen na elkaar
de zandkorrel wordt gekliefd, telkens de delen in twee en wéér
de era van de woestijn en le soleil noir
en daarin  het driftig paard

 Tafel, vul je met spijzen!

Matras, steun me en wees zacht als ik op je vrij of slaap

Kruik, geef overvloed, zonder einde

Scherm, toon zijn gedachten

Film, speel

Gat, spreek

Is dit een gebod?

Er is een kind dat krijst van honger
verhonger het kind
veroneindig het verlangen

Ik haalde je tafel van je weg en de stoel waarop ik je wist, de deur, de boom, het raam, de stenen, het pad, de vissen in je hand, de boeken, de kleur

zover wou ik gaan, ook het trommelschilderij

(en moét het?) de ontmanteling:

Je haar (Ja heer, schreef ik eerst) en het gevoel ervan

je hemd je riem en je broek je schoenen, sokken en ondergoed, hun warmte en geur

je baard en zijn afdruk in mijn hand

je mond en zijn spreken, de zinnelijkheid, de klank, buigingen en timbre, woordenreeksen, verborgen betekenis

je ogen en hun dionysische blik, het derde oog dat in tegenstelling tot het rechte van Apollo alles ziet, altijd.

Al-tijd.

je vingertoppen, meestervaardig, hun echo op mijn vel, hun vatten van gereedschap, hun hechting aan handen vol rein geweld, de armen, het lichaam

de huid als een slangenvel bij de laatste keer

de kooi rond je longen en je hart

het slaan daarvan in mijn blote palm

het kloppen van je lid

het vragen van mijn handen

welke vraag

wie

was en is wat overbleef onzegbaar, de leemte, als al ontdaan is tot niets, al het verlangen dat dan leeft, het grootste
een wezen
onvangbaar onzichtbaar Reëel
aanwezig op de nullijn van (mijn) zijn

cirkel
excentrisch
exstatisch
zijn en daarin sterven

breekt door het oppervlak
(Je Naam)



* Baudelaire
in: onafgewerkte tekst - of af te werken tekst?
En god-dog en l'amour en plus en zoveel meer
hoofdstuk 7, hoofdstuk 8, hoofdstuk 9, hoofdstuk 10, § 10-11, pag. 18-12

element

hoofdstuk 7 

hoofdstuk 10, § 11 pag.9

chained?

Oh, ik ben afgedwaald. Bellmer dus, maar ook Lacan... Die vreemde poppen van B. die verkeerd in elkaar steken, ik moest er aan denken bij Lacans spiegelgedoe. Dat iemand eigenlijk gebroken, misvormd, morcelé enz. is, maar door de spiegel of identificatie (met iemand die als spiegel fungeert) (ge)'heel' wordt. De vervreemding daarin en het zo gevormde ego: een illusie. Maar op die illusie en op hoeveel andere nog, draait de wereld.

Bellmer dus. En Sherman en zoveel meer.
Jij? Hoe zit de link tussen jouw schilderwerk en jezelf/ Lacan/ enz?
(...)

Misschien ben ik niet afgedwaald. Ik schreef: ik ga kapot. Ik bedoelde hoe ellendig ik me voel.
Maar kapot... dan als een tegengestelde beweging aan het 'hele' ego-beeld, de illusie - als ik kapot ga en niet het beeld in de spiegel zie?
En wat als het toch een beeld in de spiegel blijkt en dat ook dàt beeld er ààn is. Dan is meesterschap niet voor binnenkort.
Ik vraag me soms af of je (...).
Of (...).
(...) of ik je mag zien.


Je me couchai sur un divan
et me mis à raconter ma vie
ce que je croyais être ma vie
Ma vie, qu'est-ce que j'en connaissais ?
Et ta vie, toi, qu'est-ce que tu en connais ?
Et lui, là, est-ce qu'il la connaît,
Sa vie ?
(…)
Enfin me voilà donc couché
Sur un divan près de Passy
Je raconte tout ce qu'il me plaît :
Je suis dans le psychanalysis
(…)
Il faut (…) tout dire, et le plus difficile,
Si je n'hésite pas narrer des écarts sexuels et infertiles,
Ce m'est un embarras
De parler sans détours de mort et de supplices
Et d'écartèlements
De bagnes, de prisons où de vaches sévices
Rendent quasi-dément

Mais ces liens à leur tour tomberont dénoués
Les symptômes s'expliquent
Comme le crime en fin d'un roman policier
-mais ce n'est pas un crime !
Car si privé d'amour, enfant, tu voulus tuer
Ce fut toi la victime.

Uit: Chêne et chien , Raymond Queneau

Zelf-moord dan zo een beetje?
los - geslagen hond


hoofdstuk 7 & 8
hoofdstuk 9, § 9, pag. 27 - 30; §10, pag. 1
En god-dog?
en l'amour en plus?
en zoveel meer?