1FEMME

stills uit 'Vranckx in Niemandsland'

verhaal: zie  graf in de woestijn

MultiSocket

 

Om de leegte om het gat om het eten dat ik had om de liefde het gemis om het wachten dat nu is om het lieven om het slapen om het leven op te rapen om het schrijven om het schrappen om de onmacht het te snappen om het geven om het vragen om het zwijgen te verdragen om de muur om de zee om de deuren om het ne...............................................
om de andere dag

« Souviens-toi que le Temps est un joueur avide
Qui gagne sans tricher, à tout coup ! » *

"Scheer je radikaal, ik toon je het sublieme, ik open een deur die je voordien niet zag",
disait le sujet supposé savoir

De object-scène trekt zich terug

als een nukkige rivier in een te smalle bedding van stilte en remmen.

Beter te zijn als een koppige tafel, een weerbarstige matras, een lege kruik, een zwart scherm, een hortende film, een gat van zwijgen.

I, object.

Hij hakt het hout, scheurt het dons, breekt de kruik, trekt een eerste lijn
met een penseel
- dit is een ruptuur - breekt de dijk, getijdegolft doorheen een lichaam, een leven
een weg van nooit meer terug

Een tafel vult zich met spijzen

een matras steunt en is zacht als ik vrij of slaap

een kruik geeft overvloed, zonder einde

Een scherm toont zijn gedachten

een film speelt

een gat spreekt

zonnen klimmen, dalen, manen na elkaar
de zandkorrel wordt gekliefd, telkens de delen in twee en wéér
de era van de woestijn en le soleil noir
en daarin  het driftig paard

 Tafel, vul je met spijzen!

Matras, steun me en wees zacht als ik op je vrij of slaap

Kruik, geef overvloed, zonder einde

Scherm, toon zijn gedachten

Film, speel

Gat, spreek

Is dit een gebod?

Er is een kind dat krijst van honger
verhonger het kind
veroneindig het verlangen

Ik haalde je tafel van je weg en de stoel waarop ik je wist, de deur, de boom, het raam, de stenen, het pad, de vissen in je hand, de boeken, de kleur

zover wou ik gaan, ook het trommelschilderij

(en moét het?) de ontmanteling:

Je haar (Ja heer, schreef ik eerst) en het gevoel ervan

je hemd je riem en je broek je schoenen, sokken en ondergoed, hun warmte en geur

je baard en zijn afdruk in mijn hand

je mond en zijn spreken, de zinnelijkheid, de klank, buigingen en timbre, woordenreeksen, verborgen betekenis

je ogen en hun dionysische blik, het derde oog dat in tegenstelling tot het rechte van Apollo alles ziet, altijd.

Al-tijd.

je vingertoppen, meestervaardig, hun echo op mijn vel, hun vatten van gereedschap, hun hechting aan handen vol rein geweld, de armen, het lichaam

de huid als een slangenvel bij de laatste keer

de kooi rond je longen en je hart

het slaan daarvan in mijn blote palm

het kloppen van je lid

het vragen van mijn handen

welke vraag

wie

was en is wat overbleef onzegbaar, de leemte, als al ontdaan is tot niets, al het verlangen dat dan leeft, het grootste
een wezen
onvangbaar onzichtbaar Reëel
aanwezig op de nullijn van (mijn) zijn

cirkel
excentrisch
exstatisch
zijn en daarin sterven

breekt door het oppervlak
(Je Naam)



* Baudelaire
in: onafgewerkte tekst - of af te werken tekst?
En god-dog en l'amour en plus en zoveel meer
hoofdstuk 7, hoofdstuk 8, hoofdstuk 9, hoofdstuk 10, § 10-11, pag. 18-12

oefening

Querido Hermano,

De bermen stonden weer in brand en zijn nu haast uitgebloed, je vingers vast / onder / tussen / heel / weg. Het mooiste seizoen is nagenoeg voorbij, maar wacht nog even, erica danst dra op je buik, op nièuw.
Bijna missen we je, als je straks wéér niet verjaart.
Oefening baart.

(over
bij & na)

Ontsnapping.
Dat we onsterfelijk waren. Gelukkig is dood
de weg daaruit.