tijd (in foto bij een gat in een raam )

Hij brokkelt tussen mijn vingers. Vier uur later was hij nog warm, niet echter zijn handen. De foto’s die ik destijds maakte doen me denken aan een niet-schilderij: Goya, dramatiek in een oorlog, het beeld nà de executie. En de Aardappeleters natuurlijk, want zo zat iedereen er bij. Nà het vallen van het doek.

De beelden schuiven met druppels en vegen en slijten van tijd.

De gaten zijn het luchtigst, denk ik soms. Maar ze verteren niet best. Ze maken me misselijk. En toch… ik probeer de gaten te verzamelen. Moeilijk hoor. Ze worden niet los verkocht. Altijd heb je de korst. En verder de geur en de aders. Lucht nochtans genoeg in deze wereld. En bij mensen. Ik houd een gat achter de hand. Groot genoeg om in te duiken. Doorgaans, ach doorgaans ben ik er van af. Het is een weten van voorbij dat later pas zich nestelt, niet terwijl. Niet terwijl. De gaten stapelen tot niets. Van niets en nooit.

Ik zoek een woord in vreemde tekens, in de plaats ontdek ik een misplaatst gat, zomaar even een jaar of dertig terug. En daar liggen de schriften, de bladen, mijn handschrift, de karakters, als plamuursel voor een verdwijnen, een nooit geweest mogen zijn.
Het woord dat zich niet vinden laat en nu opnieuw werd aangereikt.
Een wachtwoord. Door een ingewijde?
Of ik binnen mag?

Ik zit in een gat en kijk door het raam. Wacht en krab de kerven in mijn been. Assen gloeien na. Rook verspreidt in O's en gaten. Hij is er altijd!