foto - met geleende titels (Claus)

Zoals de uitgestrektheid van het verschil tussen de nacht en morgen zo kan ik niet registreren waar dit om gaat. Mijn geplette gedaante kruipt nog als een schim in het verlangen dat je bevrijdde uit een gekeurslijfd lichaam. Het werd tijd voor een hooglied, een orkestrale fuga, honderd gedichten en nooit gesproken sonnetten. Schuld noch schaamte nemen plaats sedertdien, voor hen blijft de tafel leeg. Het zwerven zal niet meer stoppen, woestijnen spreiden zich - zoals je zei, dat ik voor je staan zou - aan mijn blote voeten. Het weerzinwekkend bezoek van kruipend gedierte in mijn pels kan ik niet afwenden als de wind storm blaast en alles dekking zoeken doet. Ze schuilen op mijn rug en in de zachte plekken beneden: hagedissen, schorpioenen en de cobra, de gevreesde, de prachtige met haar spuwende tanden. Ik vrees niet meer. Jij was er ook. Voor de reiziger was ik een bedelaar, een afstotelijk dier, vol misbaar en ellende. Van de koude grond moest ik eten en de verzoeking weerstaan… geen angst toch, ik ben geen dief van de liefde, want liefde bestaat niet voor dit wezen dat zich ’s nachts beweegt in de sporen van het gerief dat je overdag op haar lichaam achterliet. Als geen Spaanse hoer wil ik voor je bewegen (doch: saltare elegantius quam necesse est probae) in de volle maan van vannacht, eerder de dans van de reiger of de hond die je kent en die je vertrouwt, als de aap in Efese met de vraag: wie is de wijste… ? en dat ben jij. Ik zoek geen alibi. Nooit! Voor geen enkele keer dat ik stond te kijken aan het raam, dat als een hymen spande tussen werelden, en je dronk met al mijn zinnen. Hier geldt niet : voor een andere keer. Het heden telt, het hart klopt nu. En dat weet je. Ik zoek je in elke seconde die verglijdt. Paniek maakt me tot een blindeman. Maar jou, die niet Behemot is, vertrouw ik met de eieren van de kaaiman. Ik wil je zien in diepten van oceanen en voorbij het goed en kwaad. Natuurgetrouwer dan dit kan niet meer… er is dit onvoltooid verleden… waar dag na dag een zachte vernieling me het zwart in duwt. Hier lig ik aan je voeten met een gebed om geweld.