sacer

Dit hoofd is even dicht
als dat
ik dacht

van niet - was fout
want praten is (g)één vorm
van met elkaar

Dit hart slaat
te-ver-geefs
tegen
maar

waar de steen
een venster breekt
ruimt de balzaal van het lijf

kom
in deze handen
kom
want

de plek is
van heilige huiver

Qué Mas?

Ze hebben eten besteld, maar dat moet afgehaald worden. Het is onmogelijk, zeggen ze, het thuis geleverd te krijgen. Ik begrijp het niet. Gretig om het huis uit te kunnen met zijn gekende voorspelbaarheid en immer drukkende sfeer, volonteer ik om de bedenkelijke maaltijd mee op te pikken.

We stoppen begot bij een frituur die zich zelfbewust traiteurzaak noemt en ja, boven de hete bakken met olie staat de uitbater te zwoegen om een partij van hoogwaardig vet voorziene aardappelen annex vleesworsten en andere gorigheid op te stoken tot een volwaardige dumpmaaltijd. De wallen onder zijn ogen hangen ongeveer ter hoogte van zijn borstkas als hij zich omdraait en herinnert dat we klanten zijn voor zijn, tja, feestmenu. Of we gerief bij hebben, wil hij weten. Inderdaad, op de valreep, want - slechte afspraken en totaal geen benul waaraan ons te verwachten - heb ik de voorraad kommen en kasterollen uit de ouderlijke keuken in een wasmand gepleurd, voorbereid op àlles.

We moeten wachten. Frietmans vrouw, vanaf nu Friteuse genoemd, is een spichtig mens, een naald met wat ooit borsten en heupen moeten geweest zijn. Droefgeestig bekijkt ze ons. Voorwaar, in de olie zijn krijgt ter plaatse een nieuwe betekenis.
De eerste lading gaat in de auto: het voorgerecht van zalm met cocktailsaus op het obligate groen gedrapeerd en duidelijk op voorhand klaargemaakt, gezien de lichtelijk oudroze kleur van betreffende saus, even oninteressant het dessert van chocomousse, alles in een grote platte bak die in de koffer gaat. De ketel met soep bewaak ik tussen mijn voeten. Zowel hart als ketel houd ik vast.

Van enige waaghalzerij gesproken blijkt de witloofsoep toch wel een voltreffer. Wie had dat gedacht! Alsof de banaliteit van beide andere gangen slechts tot reinste misleiding van de verwachting dienden. Ik lùst geen witloof. De garnalen die nog wat nazwemmen in dit hete bad, kieper ik bij een dankbare tafelgenoot, maar de soep, mensen, die eet ik tot de bodem leeg, mét een encore.

Zoals de hele omlijsting van het tableau doet vermoeden blijkt organisatie niet het grootste talent van Traiteur en Friteuse. Het is dan ook wachten op het hoofdgerecht. Daar komt een grote ketel met kroketten - hemel, hoe afwijkend kan je gaan? - en schotels met groenten. Ai, nog eens witloof?, boontjes, enfin de gewone resem die je meestal tegenkomt. En tot slot 'Het Vlees'...

Had ik de truc met de soep pas begrepen toen ik ze oplepelde dan had ik in ieder geval geen tweede surprise verwacht. De hazenrug is voortreffelijk. De rest best te genieten.
De wijn? Een Chileen, de derde ààngename verrassing van de dag: donker, robuust, met smaak tot in elke uithoek van de mond lang nadat ie al verdergutste. Ik herinner me waarom ik van leer houd en van tabak.
De naam? Qué Mas!

ein Hund!

Aber an K.s Gurgel legten sich die Hände des einen Herrn, während der andere das Messer ihm tief ins Herz stieß und zweimal dort drehte. Mit brechenden Augen sah noch K., wie die Herren, nahe vor seinem Gesicht, Wange an Wange aneinandergelehnt, die Entscheidung beobachteten. »Wie ein Hund!« sagte er, es war, als sollte die Scham ihn überleben.

Uit: Der Process, F. Kafka


(in de reeks god-dog)
en vele andere reeksen

Paulus 1 Cor. 13

1 Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.

2 καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, κἂν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάναι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐθέν εἰμι.

3 κἂν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυχήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.

4 Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται ἡ ἀγάπη, οὐ ζηλοῖ, οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται,

5 οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν,

6 οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ·

7 πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

8 Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται.

9 ἐκ μέρους γὰρ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν·

10 ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται.

11 ὅτε ἤμην νήπιος, ἐλάλουν ὡς νήπιος, ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλογιζόμην ὡς νήπιος· ὅτε γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου.

12 βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.

13 νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.

1 Que je parle les langues des hommes et des messagers, si je n'ai pas l'amour, je ne suis qu'un gong retentissant, qu'une cymbale tonitruante.

2 Que j'aie l'inspiration, que je sache tous les mystères et toute la connaissance, que j'aie toute l'adhérence, à transporter les montagnes, si je n'ai pas l'amour, je ne suis rien.

3 Que je distribue tous mes biens, que je livre mon corps pour être brûlé, si je n'ai pas l'amour, cela ne me profite en rien.

4 L'amour patiente, l'amour est accueillant, il n'est pas jaloux, pas vantard, pas gonflé,

5 pas malfaisant. Il ne cherche pas son intérêt, il ne s'irrite pas, il ne pense pas à mal.

6 Il ne se réjouit pas de l'injustice, mais il se réjouit dans la vérité.

7 Il couvre tout, il adhère à tout, il espère tout, il endure tout.

8 L'amour ne déchoit jamais. Les inspirations ? Elles disparaîtront. Les langues ? Elles cesseront. La connaissance ? Elle disparaîtra.

9 Oui, nous connaissons partiellement, et partiellement nous sommes inspirés.

10 Mais quand ce qui est parfait viendra, ce qui est partiel disparaîtra.

11 Quand j'étais enfant, je parlais en enfant, je pensais en enfant, je jugeais en enfant. Mais, devenu homme, j'ai aboli ce qui était de l'enfant.

12 Oui, maintenant nous voyons dans un miroir, en énigme; mais alors, face à face. Maintenant, je connais partiellement; alors, je connaîtrai comme je suis connu.

13 Maintenant demeurent adhérence, espoir, amour, mais des trois, le meilleur, l'amour.

1 Corinthiens 13 in vertaling van André Chouraqui

A outra porta do prazer

A outra porta do prazer,
porta a que se bate suavemente,
seu convite é um prazer ferido a fogo
e, com isso, muito mais prazer.

Amor não é completo se não sabe
coisas que só o amor pode inventar,
Procura o estreito átrio do cubículo
aonde não chega a luz, e chega o ardor
de insofrida, mordente
fome de conhecimento pelo gozo.

(Carlos Drummond de Andrade - O amor natural)

“I believe in clear-cut positions. I think that the most arrogant position is this apparent, multidisciplinary modesty of ‘what I am saying now is not unconditional, it is just a hypothesis,’ and so on. It really is a most arrogant position. I think that the only way to be honest and expose yourself to criticism is to state clearly and dogmatically where you are. You must take the risk and have a position.”

From Conversations with Žižek by Slavoj Žižek and Glyn Daly (Cambridge: Polity Press, 2004
Ned. uitgave: De politiek van het genot, gesprekken met Žižek