gewist II

De àndere tijd. Bedrieglijk drijfzand, de valkuil van de trechterspin
Horige aan je lippen, Sekuru, die bossen aanlegt, bomen velt en bladeren verstopt. Begrijpe wie begrijpe kan.
Gehandboeid in een vrijwillig geheugen van weelde en voelen, gekniehalsterd door zinnen, herinneringen als gecondenseerd lichaamsvocht in het moor van mijn navel. Ik hoed ganzen aan de kraterrand uit Krijt, de afgrond roept als een sirene. Geëxarticuleerd de gewrichten door het rijten van de wereld en het Reële. Verlangen en dat kleine ding dat steeds verder glijdt.

Uitdoven met in het verlengde (of in het verlengde van) verstommen. Nu weet ik waarvandaan de kou. Verder gaat alles goed met mij. De amputatie is ongepland. Je zal het niet zien, voor jou bestaat het niet. Of wel?
Ze werken niet met tijd.
Neen, pijn zal het niet doen. Ze gebruiken volledige verdoving.
Daarna, alleen als je het toevallig raakt, zolang het niet dicht is, niet genezen. Het risico door jou geraakt te worden...?
Het zal wel gaan. Ik ben een kei in het kweken van eelt. Uiteindelijk.

Gewist

Fragen

Schreib mir, was du anhast! Ist es warm?
Schreib mir, wie du liegst! Liegst du auch weich?
Schreib mir, wie du aussiehst! Ist´s noch gleich?
Schreib mir, was dir fehlt! Ist es mein Arm?

Schreib mir, wie´s dir geht! Verschont man dich?
Schreib mir, was sie treiben! Reicht dein Mut?
Schreib mir, was du tust! Ist es auch gut?
Schreib mir, woran denkst du? Bin es ich?

Freilich hab ich dir nur meine Fragen!
Und die Antwort hör ich, wie sie fällt!
Wenn du müd bist, kann ich dir nichts tragen.

Hungerst du, hab ich dir nichts zu Essen.
Und so bin ich grad wie aus der Welt
Nicht mehr da, als hast du mich vergessen.

Bertolt Brecht - just slightly adapted.

S/s?

Van de dingen die niet voorbijgaan (de nachtelijke herhaling in steeds dezelfde vraag).
Ik reis op koude voeten en wat ik lees, dat wat af moest leiden, verspreidt zich binnenin.
Eén keer, une fois, Einmal… en zo. Beseffen wat dat betekent: niet slechts de eenmaligheid maar ommekeer, verandering en tevens het verjaren.

Je raakte me met tijden. Het vreemde van alle (on)mogelijkheid in één enkele zin vervat: het Reële, het Imaginaire, de Realiteit...
Ho, ik was de egel op je erf, maar jou liet ik vrij mijn buik, je beet was onvermijdelijk, opening naar kairos-tijd.

Hoe je me, in al je zwijgen, nog handig in een kader dwingt, een leeg en mogelijk te vullen hok voor woorden. En daar lig ik weer gebonden, als de ketting aan de hond.
Toch vreemd, waar ik de halsband krijg, vergroot gelijk mijn naam.
En hier houdt het nu op.
(waar ik verdwijn onder de maat van mijn noemer?).

(v=v(A))

als het zingen naar binnen draait
- tweeling van gesneden ogen
gekerfd als buikgedicht -
word ik gelezen de
mutant met kale kop
springt van boom naar boom:
duik naar één wortel.
geckovingers zoeken je wang.

de ontmanteling begint
in je minst gekende plooi
die ik wist want blindelings
braillegelezen
ben je de steen van mijn houvast.
ik struikel over jou
niet
en toch

kruipend naar de Andere scène
roodgeschaafd de knieën
kleurt wrijvend zwijgen de huid
het verlangen paradeert
over je plankenvloer

.

object / abject II

foto's: sodade - 2006

The day is done, and the darkness
Falls from the wings of Night,
As a feather is wafted downward
from an eagle in his flight.

I see the lights of the village
Gleam through the rain and the mist,
And a feeling of sadness comes o’er me,
That my soul cannot resist :

A feeling of sadness and longing,
That is not akin to pain,
And resembles sorrow only
as the mist resembles the rain.

Come read to me some poem,
Some simple and heartfelt lay,
That shall soothe this restless feeling,
And banish the thoughts of day.

Not from the grand old masters,
Not from the bards sublime,
Whose distant footsteps echo
Through the corridors of Time.

For, like the strains of Martial music,
Their mighty thoughts suggest
Life’s endless toil and endeavour
And tonight I long for rest.

Henry Wadsworth Longfellow