prétre et putain

Rochelle Owens - Hermaphropoetics 
via Poems and Poetics
 

hoofdstuk 7, §10
hoofdstuk 13, § 6, p. 30 

hoopje

Dit is de ochtend:
De lakens uitgespreid, handen die geuren naar Marseille, landen lentenen en in gezeefde assen uit glaciale ruïnes mengen zich lezezen en wassazen, de benen tot de dijen bloot, vingers bottend als laurier tussen linnenplooien.
Pindaros speelt een jazzy fluit en olie kleurt met curves het translucente cobradoek, de keukentafel leeft terwijl we noten eten.
Dansazen - eleganter dan fatsoensgewijs - doen hun rokken warrelen en klakken met de schoenen op de stenen vloer - bloed in de neus en jenever - en de lippen roodgekruld, het natte fruit...
Ogen die een leven leiden en een vrouw, een man, jou ver-
De lente verbergt iets. Woorden zijn ellendige aftreksels. De zon verblindt.
Zwijgend is de dreiging groter. Monster.

Koffie: kop x
Vruchteloos?

pas geverfd

Hieronymus Bosch

Bang ben ik, meester, dat uw zieleheil
Niet gunstig voorbereid werd door uw doeken:
Gij kende van de hel alle uithoeken,
Maar ook voor u was ’t paradijs te steil.

God sprak zeer streng: ‘Is híj ’t die wars van ’t kloek en
Eerbaar schildersgilde gaarne in ’t geil-
Ontuchtige bedrijf der hel verwijlt?’
Gij durfde niet te spreken, niet te vloeken.

Maar alle heiligen en cherubijnen
Brachten een boek met gulden tierlantijnen
En krulden daar uw naam en voornaam in.

En God, –die schilders nooit te lang kan krenken,–
Wreef zich zijn voorhoofd, wou zich nog bedenken:
‘’t Is waar, ík schiep de hel, – ’t was in ’t begin...’


Uit: S. Vestdijk, Klimmende legenden (1940).
Verz. Ged. I, 333 + Nag. Ged. 361

ostende

... mihi faciem tuam