Stradivarius jaagt op virale paarden langs het strijken van de stok, haar van drift daalt en rijst. De viool krijst zo surreëel dat Magritte er geen kluif aan heeft. Een allergie voor geluid filtert, selectiviteit onder een doof mom. Niet horen, beter luisteren. Hoe vult de ruimte met het voorwerp stem. Waar ze was is ze nu niet. Het object, stem, verpulverd, forensisch gereconstrueerd... lief-gekoosd, -gekooid, in zwijgen. Stem, je was op de vleugels van handen, vogel op een veld van tafel en schoot. Taalzijn, je vracht verlangen. Voorstembaarheid - ontgoocheling als een spiegel glas blijkt, of een spiegel toch gelijk. Het niets willen in de trein, de stultifera navis met loco-motief van je zoeken.
Achter je verlangen staan, zei je, is je verlangen een adres geven.
Ad-rest een naam, getallen en wat zee. Je praatte, vergat te spreken en ik wist niet wat of niet. Rook. Alleen het wit en blauw was fake. Wat wou je dat... ? En dan? En dan? I wog da dog i wog da dog i wog da dog en tuur over de vlakte. Sekuru, je weet wat er niet groeit, je kent haar onderhuidse terrein, geen beter geoloog dan jij, ongeolovige. Ik vraag me waar verdampte slagveren grafhof vinden. Zou het onder jaspis zijn, ingelegd met parels van geronnen bloed? Of is het inner dan zo? Dat staarten van paard en paard en paard wapperen op het water, aan en af? Ik was oceaan vandaag. Nooit noem ik je lief. Tussen ribben van koraal en de schelp die het bekken sluit zwoegt een portugees oorlogsschip geamputeerd toost ende uit, kaken sluiten. Niets van het zachte lippenvlees geeft in en woorden forceren zich geplet een weg naar buiten. Ze smaken zout. Nu is het pauze, ochtendtheorie. Agenda heb ik niet. Wakker worden en weten:
hoofdstuk 7 - 11
ondervlakte - onderwater - subspace enz
Geen opmerkingen:
Een reactie posten