integriteit

als een kind
rust
ligt
het
in mijn hand
word ik
moeder
onverdeeld
naakt
de nacht
wacht
alleen

keunetti

kind

Ik moet een jaar of zes-zeven geweest zijn. Er waren nieuwe kippen gekocht. Vethanen eigenlijk, achteraf vermoed. De gewoonte bestond om ze te kortwieken. Mijn vader droeg een luizendrager bij de poten, klemde hem zittend tussen zijn dijen en spreidde vervolgens een vlerk: knip!
De slagpennen flink ingekort liet hij het kakelende beest los dat ijlings hoede zocht.
Of het pijn deed, vroeg ik.

castratie?

... castratie als in via het symbolische register van de taal het lichaam te draineren van jouissance, klinkt bijna alsof je er het sap uithaalt en een droge homp overhoudt. bah!
jouissance, het onhoudbare, spanning, lust die meer in pijn dan in plezier zou liggen. duur. en dat doorgedreven elke keer opnieuw zoeken. enzomeer.

... is dus het binnenbrengen van taal de afleider van jouissance; castratie, en het symbool van dit proces, deze overgang is de fallus...

hoe zit het dan nu met jouissance? (of) die met een grote J?

... het is fris nu, 15° C binnen. Het is dus geen begoocheling meer dat ik het koud heb. Ja, dubbel fleece. Canetti heeft een uurtje op mijn schoot gelegen maar die is weer op wandel hier. Nu heb ik de vingerloze handschoenen aangetrokken om te kunnen werken en mijn handen warm te houden.
Ha, en gisteren kocht ik een waterkoker. De vorige was al ruim een half jaar kapot. Het was te duur om een nieuwe te kopen in verhouding tot de alternatieven die ik had. Maar nu waren ze in aanbieding, net geen € 13. Dat gaat nu vlot, 's avonds water warmen voor de kruiken in bed. Er is ook een kersenpitding, maar daar houd ik niet van. Koelt ook véél sneller af.

Kijk, ik werk met kleine cijfertjes: 15 - 13 enz.
En nu lees ik nog steeds over het ÉÉN, het Éne. Nòg kleiner, maar veel belangrijker dan die andere.

Le trait unaire, het creatieve gebaar.
Jij!

'blind gepaard'

contra-verses

Je me couchai sur un divan als een geketende hond
et me mis à raconter ma vie so fucking boring
ce que je croyais être ma vie ik ben de weg erin kwijt
Ma vie, qu'est-ce que j'en connaissais ? je doet me twijfelen
Et ta vie, toi, qu'est-ce que tu en connais ? jij met je zekerheid
Et lui, là, est-ce qu'il la connaît, maar ik word langzaam in mezelf
Sa vie ? ik kom er wel.
(…)
Enfin me voilà donc couché zie me hier nu liggen
Sur un divan près de Passy op de grond onder een Pyre-nee
Je raconte tout ce qu'il me plaît : alles vertel ik je:
Je suis dans le psychanalysis schaamteloos en vrij
(…)
Il faut (…) tout dire, et le plus difficile, ze zeggen dat het moeilijk is
Si je n'hésite pas narrer des écarts sexuels et infertiles, maar bij jou ken ik geen weerhoudendheid
Ce m'est un embarras het geneert me allerminst
De parler sans détours de mort et de supplices om over de slagen te spreken, de zweep, je handen
Et d'écartèlements en het gevoel verscheurd te zijn
De bagnes, de prisons où de vaches sévices gek te worden door de willekeur
Rendent quasi-dément die me van zinnen brengt

Mais ces liens à leur tour tomberont dénoués al die knopen vallen losjes uiteen
Les symptômes s'expliquent en mijn sinthoom ontbloot zich
Comme le crime en fin d'un roman policier als de misdaad in een thriller
-mais ce n'est pas un crime ! maar het is geen misdaad !
...
untsoweiter enzomeer
(Onafgewerkte tekst. Tekst???)

Chêne et chien , Raymond Queneau


December 1903

En als ik over mijn liefde niet kan spreken –
Als ik niet praat over je haar, je lippen, je ogen,
Geven toch jouw gezicht dat ik bewaar in mijn ziel,
De klank van je stem die ik bewaar in mijn geest,
De dagen van toen die opdoemen in mijn dromen,
Vorm en kleur aan mijn woorden en mijn zinnen,
Op welk onderwerp ik ook inga, over welk denkbeeld ik ook spreek.

Kavafis

hoofdstuk 7 & 8
hoofdstuk 9, §10, pag. 9-16
En god-dog?
en l'amour en plus?
en zoveel meer?

black hole II

je me sens...

sans...

~. ~

L'art poétique

Om mezelf op te bergen als een geheim
in een slaap van lammeren en stekjes
Om mezelf op te bergen
in een saluutschot van een immens schip
Op te bergen
in het Geweld van een eenvoudige herinnering
in je handen
om mezelf op te bergen in je woord

Ingrid Jonker
(lichtjes aangepast)

Come, philosopher

Aromatic poppets, pried
from the black gold of old soil,
dingier than cauliflower or pearls,
we eat them braised with a little brown sugar.
Pure, Aristotle. Come, philosopher.
Come to the table. Sit by my side.

— Still to Mow, p. 23 Maxine Kumin

Ach, zit even bij me nu ik wakker ben. Ik verwende mezelf zo belabberd ik me voel. Zoals vroeger, maar toen mocht ik in niets verglijden. Nu is het een compromis met wat zelfredzaamheid: rösti-pastilles met kleine stukjes spek, kippensoep, een stukje tarte tatin en paracetamol en Co. als afsluiter.
Hm, had ik maar een glas wijn. Of cognac. Of ... . Spijtig.

Twee heldere ogenblikken en voor de rest veel dwaze waas. Een kater. Altijd een kater.
Hij is extra wild vandaag, uiteraard, want heeft aandacht nodig.

Kom zit even bij me (Je naam).
Tot ik terug slaap?

de zegening van kippensoep

soms is alles zo dun dat het zich onttrekt aan leven aan woorden aan zijn het ijle het wezen dat zonder verzet als water vorm aanneemt een kat die haar rug zoveel soepeler draait dan een mens met de strakke kolom die hij torst een kind plooit niet alleen in zijn gewrichten maar ook in zijn huid en past in een arm op een schoot

soms is alles zo dun en ijl dat woorden vloeibaar worden in het dansen op die rand in slaapwaak verdwijnen en de grenzen en afstand tussen ver en dichtbij

ik lig onder je ogen je kijkt en de vreemde woorden die binnendringen in een ander bewustzijn zijn elders betekenisloos leiden tot het besef waarom ik 'het' niet zomaar zeggen kan want wat te zeggen is met al zijn kracht en verlangen is van mij in een zegplek waar huiverwijding en emoniakaal iets dragen dat ginder blijft

diep en ver is hun betekenis niet geweten nochtans hun leven wijst

het antwoord ligt nu in kippensoep en dank je hoewel die laatste woorden me vervreemd klinken

bla

tuesla

chained?

Oh, ik ben afgedwaald. Bellmer dus, maar ook Lacan... Die vreemde poppen van B. die verkeerd in elkaar steken, ik moest er aan denken bij Lacans spiegelgedoe. Dat iemand eigenlijk gebroken, misvormd, morcelé enz. is, maar door de spiegel of identificatie (met iemand die als spiegel fungeert) (ge)'heel' wordt. De vervreemding daarin en het zo gevormde ego: een illusie. Maar op die illusie en op hoeveel andere nog, draait de wereld.

Bellmer dus. En Sherman en zoveel meer.
Jij? Hoe zit de link tussen jouw schilderwerk en jezelf/ Lacan/ enz?
(...)

Misschien ben ik niet afgedwaald. Ik schreef: ik ga kapot. Ik bedoelde hoe ellendig ik me voel.
Maar kapot... dan als een tegengestelde beweging aan het 'hele' ego-beeld, de illusie - als ik kapot ga en niet het beeld in de spiegel zie?
En wat als het toch een beeld in de spiegel blijkt en dat ook dàt beeld er ààn is. Dan is meesterschap niet voor binnenkort.
Ik vraag me soms af of je (...).
Of (...).
(...) of ik je mag zien.


Je me couchai sur un divan
et me mis à raconter ma vie
ce que je croyais être ma vie
Ma vie, qu'est-ce que j'en connaissais ?
Et ta vie, toi, qu'est-ce que tu en connais ?
Et lui, là, est-ce qu'il la connaît,
Sa vie ?
(…)
Enfin me voilà donc couché
Sur un divan près de Passy
Je raconte tout ce qu'il me plaît :
Je suis dans le psychanalysis
(…)
Il faut (…) tout dire, et le plus difficile,
Si je n'hésite pas narrer des écarts sexuels et infertiles,
Ce m'est un embarras
De parler sans détours de mort et de supplices
Et d'écartèlements
De bagnes, de prisons où de vaches sévices
Rendent quasi-dément

Mais ces liens à leur tour tomberont dénoués
Les symptômes s'expliquent
Comme le crime en fin d'un roman policier
-mais ce n'est pas un crime !
Car si privé d'amour, enfant, tu voulus tuer
Ce fut toi la victime.

Uit: Chêne et chien , Raymond Queneau

Zelf-moord dan zo een beetje?
los - geslagen hond


hoofdstuk 7 & 8
hoofdstuk 9, § 9, pag. 27 - 30; §10, pag. 1
En god-dog?
en l'amour en plus?
en zoveel meer?