Ik breek de zaden open, de monster-lijke koppen de gulzige muil en zwelg het zwelgen; je gaf wat ik niet vroeg en wat reeds vrucht was en vrucht draagt. Zoveel.
Vragen die de keelholte extensief vingeren, ongeduldige planten al groeiend in het zaad dat traag wil barsten, ten einde het inscheuren te voorkomen, het infectieuze effect vermijdend van de zwellende buil van ongeduld.
Ik praat, je weet al lang wat ik zeggen zal, meer nog zelfs. En als je lacht voel ik geen schaamte.
Stukken van je geesten los door mijn geheugen. Ik heb nu messen aan mijn voeten, aan mijn woorden in het landschap, om de afstand tot je te snijden, per minuut te verwerken of per meter, omdat ik je komtnogmettertijd niet verhapstukt krijg.
Hoe lang moet een nek zijn om je kop in de grond te kunnen steken? En hoe klein een luis - in een grote vacht, onvindbaar als ze blijft, maar niet te negeren?
god, mijn vingers kroelen achter je oor. De zachte pels is warm en ik wil niet liever dan er wonen. Je draait je kop onwillig, blaft een kleintje. Ik raak je snor. Dwaalt mijn hand nu onder je kin. Breek-baar word je. Hmmm. Mijn nagels kammen je baard. Je hoofd is warm in mijn schoot. Niets verraadt je. Ik het minst. Deze plek is eeuwig.
'Vertrouwen zal je me' zei je.
(in de reeks god-dog)
en vele andere reeksen
2 opmerkingen:
Vrouwe sodade,
Zie ik daar een dt-fout, of vergis ik mij schromelijk?
'Breek-baar wordt je.'
Hoe langer ik op die zin tuur, hoe meer ik twijfel.
Als de betekenis is: het woordje 'breekbaar' wordt het woordje 'je', dan klopt het eigenlijk een beetje.
'Niets verraadt je.' is in elk geval juist, dat is een feit dat zeker is.
Je blijft tobben, maar je moet toch iets doen om de dag door te komen, niet?
Een groet.
De Drs.
Drs, dank voor de melding, ik heb het aangepast.
Een reactie posten