Het water is koel, het zwembad als een kanaal waar we op grote matten dobberen. Uit liploze monden tussen de compartimenten slobbert het af en aan in een welhaast natuurlijke deining. Ik lig op mijn buik, de armen over de rand in het water, als ik plots een school manta's ontdek. Ik barst van opwinding. Het zijn er zo veel en sommige exemplaren zijn gigantisch, hoewel de meesten eerder van zakformaat blijken. Statig trekken ze onder ons door. De rode mat blijft rustig met het water bewegen.
Ik loop met mijn kar door de winkel en laad in. Bij al de rest leg ik twee blokken tekenpapier formaat A3 en eentje A4. Even later verplettert een andere geplande aankoop het papier. Het is gekreukt en onbruikbaar. Ik besluit het om te wisselen. De locatie is gewijzigd en een ijverige bediende houdt me in de gaten. Ik vergelijk andere soorten papier en exploreer de verschillende korrel. De twee stoelen die ik bij de ingang heb meegenomen doen dienst om de waar op uit te stallen terwijl ik ze keur. De nissen zijn vol vermoede doden. Hun mummies zwijgen en als ik besloten heb wat te doen, sluiten zwijgend de luiken.
Aan de ingangspoort zit zijlings op de grond een bongospeler met een viool. In het midden van het podium staat de violist. Ze hebben de stoelen niet gemist, maar bezetten ze onmiddellijk. We discussiëren over de verloning: muzikanten vinden het normaal dat ze worden betaald, terwijl het koor niets krijgt.
Het optreden op begane grond is aangrijpend intens. Ik heb geen idee welk stuk op scène wordt gezet, maar de zangers-acteurs, zowel de solisten als de koorpartijen, zijn uitmuntend naar stem en performance. De kinderen die in het stuk optreden doen dit meer dan professioneel. Ik geniet van geluid, kleur en spektakel van wat het voorprogramma blijkt te zijn van een gigantische voorstelling die op het platform zal plaatsvinden, waar ik net de nissen achter me zag sluiten. De acteurs daar, kinderen en volwassenen, als elfen verkleed in groen en rood, turen naar beneden over de balustrade, zenuwachtig voor het stuk.
Een van ons, die ondertussen aan wal is gegaan, wordt op het laatste moment door een dwergmanta geprikt. Hij gilt het uit. Terwijl ik nog op de rode mat lig vliegt een ander manta-exemplaartje naar mij en richt zijn stekel. Ik ga hem te lijf, het wordt een gevecht. Met de stekel aan het einde tussen duim en wijsvinger moet ik al mijn kracht te weer stellen om het koningsblauwe beest de baas te blijven. Ik nijp - het duurt eeuwig - tot de punt in gif ontploft.
Het gevaar is geweken, hoewel een paar minieme haartjes op mijn vel liggen te branden.
Waarom wordt het koor niet betaald?
We staan op barre grond en we is ik. Het koor blijft krijsen om zijn loon. Het koor verzamelt, verenigt, is solidair. Luide mannen, oude wijven... Altijd weer een ander koor, uiteindelijk steeds het zelfde.
Ik neem de stekel vast en nijp hun strot tot het gif uiteindelijk spuit. Op mij.
Dan ga ik maar, zo stel ik vast.
