monster!

Dat ik voortdurend, of ik slaap of droom of niet, getimmer hoor, geboor, geklop... en niet eens meer weet waarvandaan? Is het echt of van bij jou? - pseudohallucinaties zou het kunnen heten - want dat stel ik me voor: hoe hard gewerkt er wordt. Dag na dag. En dat ik niet eens weet of je nog het verschil kent tussen en boek en een baksteen. Gebruik je je computer nog?
Ik zie jouw handen. Weet je hoe dat is? Zien dat niet-zien is, niet aanraken en toch geraakt blijven?

Ik sta op een omgeploegd veld met mezelf te spelen. Een zwarte hond vliegt naar me toe, poten op mijn schouders, muil op mijn keel. Roepen kan ik niet meer. En ik wil eigenlijk verdergaan met wat ik doe. Het beest sist naar me. De beet is voelbaar op mijn sternocleidomastoideus (een plek die ik bij jou verkies... dat weet je).

Ik verzet me niet. Niet dus op de manier die het verwacht. Geen ontsnappen, geen paniek.
We zakken op de grond, hij kijkt me aan. Ik aai hem. Hij is 'genormaliseerd'. Hij heeft twee meegaande vlechten langs zijn kop - uit een vroeger verband.

Klote! Waar is die wilde, lekke kerel? Getemd door een huis?
Ik aai je, je mag bijten.


hoofdstuk 9, § 4, pag. 30,5

(in de reeks god-dog)
en vele andere reeksen

topos

...screenplay therefore not only expresses 'a will of the form to become another ' above and beyond the form ; that is, it captures 'the form in movement'," but " [...] what is most important to observe is that the word of the screenplay is thus, contemporaneously, the sign of two different structures, inasmuch as the meaning that it denotes is double : and it belongs to two languages characterized by different structures. " (p. 192-193) Situated as it is between literature and film, the screenplay-text occupies a "void", an interval which compels the reader to inhabit that same uncomfortable place between two languages.

(Pasolini, The Screenplay as a ' Structure That Wants to Be Another Structure. 1965)

Ik vraag me af of dit met schilderkunst/ beeldende kunst ook zo is. Misschien niet precies zo, maar ach, ook de still is een deel van de film. Op dat moment van verlamming gaat het toch om het snijpunt van verschillende talen.

Pasolini noemt daar het foneem, grapheem en kineem.
Een uitbeelding die een still is, zou je wellicht onder grapheem kunnen onderbrengen, maar mogelijk toch ook bij kineem.

Je weet dat ik die tekening maakte van die jongen/man met een kerk als geslacht, het beeld dat ik had bij Pastorale de Narcisse.

Ik denk dat die uncomfortable place wel op meer locaties zit.
Ik ben wel zeker!

waarheidsproces?

Dan is er het evenement.
En hoe je het ook noemt: geloof, trouw, overtuiging... het is aanwezig.
Trouw aan het evenement is geen last. Ze bindt niet zoals een wet. Trouw verruimt en sloopt grenzen. Daar huist universalisme. Verschillen die on-verschillig worden.
Beseffen dat het evenement de wet opheft is een gebeurtenis an sich.

Het is een onthutsende conclusie in verband met trouw.

Daar zit ik nu.
“Dat deed je toch niet. Doe toch normaal...!”
Ik pleit schuldig. Ik deed het wel.
Andermaal houd ik me doof.

Tauromachie op afstand, godsdienst?

SudOuest online 26-01-09

Die Götter
Xenophanes van Colophon

Die in Lybien denken die Götter
schwarz sich von Haupt und die Nase stumpf.
Der Thrakier denkt sie rötlichen Haars
und mit bläulichem Aug';
wenn der Stier, wenn der Löwe Hände besäßen,
sich Bilder von seinen Göttern zu machen,
würde der Stier sie als Stier,
der Löwe als Löwe sie bilden.

En de teef als god-dog dan maar?


(in de reeks god-dog)
en vele andere reeksen

sacer II

Een Geweld dat tot de structuur van het verlangen zelf behoort...