gazing

.
.

Staren naar de hoop
natte vleugels
engelogen
bekijken de cycloop
abortus dan maar weer
hoe vaak sedert? en
zou het lukken deze keer?
Hij zwijgt de hondse god
zijn woord:
dat het me ontvallen
moet als een oude vod.

.

désir

In the year 676 CE, on the eighth day of the first month of the Chinese calendar, a Buddhist priest named Yinzhong gave a lecture on the Nirvan Sutra at the Faxing Temple in Guangzhou. Suddenly, there rose a gust of wind, and the flag started swaying. One monk suggested: "The agitation of the wind!" Another monk remarked: "No, it's the agitation of the flag." Huineng, a monk of humble origin who later rose to prominence in the Buddhist tradition, interjected: "What is in agitation is neither the wind nor the flag, but the human heart" (Yifa Pagoda Chronicles). This is the quote Wong Kar-wai projected onto a background of rising and falling waves at the beginning of his film Ashes of Time.1 The message is clear: what creates restlessness, what stirs motions and emotions in the universe, is desire.

Sinkwan Cheng
Comparative Philosophies of Tragedy: Buddhism, Lacan, and Ashes of Time
MLN - Volume 123, Number 5, December 2008 (Comparative Literature Issue), pp. 1163-1187

werktitel

Hoe dan? Al lang wordt een oorlog 'el amor' - jij - en dat het zo is dat landschaploze niemandsland waar ik in bouw zonder wonen.. Godverdomme, hoe hard moet ik dan stampen? Hoe hard me in de aarde van je bekken om een antwoord drijven ? Hoe fel mijn handen klappen rond je ribbenkast? Echoloos marimba op je schedel...?
Het holle van gemis? Ellendig en tegelijk het leven zelf dat als een worm in me kruipt (ach - wat schrijf ik... als een beest me penetreert? ) Een mens zou niet..., er komen vreemde dingen uit.
Maar een mens ben ik niet, ik ben (g)een vrouw.

En als mijn armen als een schroef de lucht doorwringen... weet:
het één is niet alleen. De hielen branden, er is vuur,
er is muziek in pijn,
waar stenen malen, handen rijzen, vuisten dalen,
het zingen van een zweep, vingers op de spanning
van een snaar.
Het is (...) geleden en het lukt me nog altijd.

Je kijkt - kijk je dan nog steeds? -
terwijl je slaan me doet kadansen
alsof het adem is in leven,
het dansen dat ik voor je doe een meten.
We vechten om ter langst:
je linker wordt zo moe.
Ik vraag ik vraag ik vraag,
stamp voeten op de steen
en veeg met stof en rok een warrel lucht.

Statenloos,
het vaderlandschap lang verloren,
herboren in wat liefde heet.

- Of ik schoentjes had met hakken, vroeg Mijnheer, en ik zei neen. Mijn leven ís haute perchée, weliswaar op blote voeten. -

Bloed zal je vegen,
een applaus met zes vingers,
het leer over het lijf,
van hand naar dier... huid in huid.

- "Moet ik stoppen?" vroeg je, "Wil je dat ik doorga?" -

Dat het eeuwig dure, de zindering, de pijn,
het mateloos ultieme. De weer-zin
in het klakken van het naakte vel,
het rukken van je lijf, tegen koor en weerstand in.
((Waarom) Heb je opgegeven?)
je onbeleefde ritme.

Zingen
laat alles zingen, je handen, de molen, stenen en boeken, woorden en mij.
Dat je muziekte me penetreert - en vice versa vaneigens.
Ik ben aan het vallen - Houd me vast -
Ik dans me kapot, de grens voorbij.

Je was lief ... Alsof ik het voor het zeggen had.
De rugzak, het opgeborgen arsenaal en als laatste
- na de zorg en het verhaal je handen die me lieten:
de zetting van je oog, de streling van je haar, de koffie na de Koffie -
... vouwde je je weg, plooide uit mijn leven.
Mijn ogen op je rug nam je mee.
Ik blijf en bleef blind ziende en elke dag kan ik dieper kijken.

Er is een vreemd begin
de eerste schildersstreek
- waar een gat gegraven wordt leeft een woekering.
Zo is geen Meester zonder slaaf. Geen pijn zonder vreugde,
noch vertrouwen zonder overgave.
Gemakkelijk is niet.
Genot.

bouwen wonen denken

Frankrijk, la douce France... Waarom la douce?
Klote ook.
Gedraag je. Dat is een bevel ja. (Niet!)

Het werk hier schiet op. Nog een paar uren en dan kan ik terug gaan lezen. Eindelijk.

Weet je nog, die bouwvakfoto van je? En onvergetelijk dat huis-vrouw gezegde.
Eigenlijk zit in bouwen toch poëzie? Maar ook echt - ik bedoel, al de materialen, het passen, berekenen, bedenken, uitvoeren, componeren, Ornament ist verbrechen... Het zal ook best hard labeur zijn, maar...: het vinden van geschikt gerief voor wat je wil, of dat eigenlijk zelfs het gevondene jou vindt, want je wist niet wat je zocht tot je het tegenkwam en de mogelijkheden ervan zag.... dat soort dingen.

Bij de verbouwsels die ik me van vroeger herinner was er vaak een betonmolen. Die zong. Daar zat ritme in. En als het werkje te klein was, dan werd op de - ook al uit beton gegoten stoep - mortel gemengd. Later bleef dat dan een gladde plek. Soms mochten we een letter erin schrijven, een datum (een Einmal)... of liep de kat erdoor.
Kattenpootjes voor eeuwig en een dag :)

Ik haat het: not done.
Jij bent degene die me zei: als iets niet mag, is het juist interessant om te kijken hoe je dat creatief kan aanpakken. Een verbod? zet aan tot het uitvoeren van het verbodene.

GVD, door dat excel-werk ben ik de draad helemaal kwijt. Ik weet niet meer wat ik aan het lezen was... En ik wil jou lezen. Ik wil dat je terug schrijft. Niet alleen met je ellebogen in het bouwwerk roert - met je...

Je denkt toch niet dat ik denk dat een kater jou kan vervangen?
Het is een lief beest, maar dat is ook al.
Ik wil over de grens... ik wil bij je mogen zijn. Gedachten? Niet alleen in gedachten. Ik wil je voelen. Dat moet kunnen. Je voelen met al je geweld en zijn even geweldige tegenspeler: de hand die slaat en die die streelt.

Dan lees ik: Carlos Saura in de buurt bij jullie? Met een tentoonstelling van zijn foto's... een filmvoorstelling... Flamenco...
Instant Vengo-associatie! Hmmm, het bloed dat stroomt. De anarchie die je benadrukte... Vengo dus.

Op de Heideggervraag... wil je niet antwoorden? Jammer. Natuurlijk zou het me beïnvloeden, maar is dat erg? Alles wat ik doe sedert (...) is ten gevolge van jouw invloed. Ik ben er niet rouwig om. Het is niet allemaal even prettig. Nog maar eens: ik ben er niet rouwig om. Er is meer dan grijpklaar plezier. En ik ben ervan overtuigd dat als je me iets zou aanrijken, het alles behalve grijpklaar is. (Typefouten bestaan niet...). Dat is het nooit geweest. Niets.

Terug maar weer bij de les: het was leuk om even naar dat boek van Copjec te dwalen, de analoge uitspraak met Roi Ubu, 'Imagine woman does not exist... '.
Nu naar tekst en de impact ervan daar zien te grijpen.
Traag? Ja hoor. Maar ik kom er wel. Na dat creatieve gebaar van je, kom ik op plaatsen waar ik voordien zelfs niet van kon dromen.

En dan plots helemaal overlopen. Gewoon: vervuld, opgewonden - een gek gevoel van teveel in mij toen ik net wéér aan je dacht. Overvloed.
Eenvoudig: overvloed en weelde.
En dàt is een goed gevoel, (je naam).


hoofdstuk 7, § 11, pag. 1-11
hoofdstuk 9, § 7, pag. 4-8

meet Canetti!