Ik heb mijn hoofd geschoren, omdat ik er regelmatig stukken van je in tegenkom. Ze puilen soms en duwen als de voet van een kind tegen de binnenbuikwand. Ik heb migraine, zeg ik dan maar gemakshalve, want hoe kan ik uitleggen wat je daar doet? Dat de plek daar te klein is voor de werken die je verricht. En dat je completeert en ledigt tegelijk. Dat je vrouwen bouwt en vakken vult als werken aan een huis en zonder eisen plaats opeist als echo van de dwang die je gebruikte, omdat ik kon want ik moest. Hoe ik voel dat je onverstoord mijn schedel trepaneert nog steeds, met je zal en je wil en tegelijk een tegengif spui-t: m’être, maître, onbelast moet ik zijn. Je trekt en duwt tegelijk. Hard. Je handen in mijn onderbuik, je vingers in elke holte van mijn lijf, laat je me likken, zegt: “dat ben jij”. Hoe kan ik me dan terug sluiten, hoe word ik weer heel, nadat je me hebt uitgereden, me liet geloven, nog geloven laat en dat zegt het zelf alweer, geloven via de grote A, jij als sujet supposé savoir. Dát ei heb je achtergelaten, daar: in mijn hoofd, in mijn buik, in elke cel van mijn lijf. En nu lijkt… dat het Ánders is, een overtuigingstruc in het meester-discours? En met heel mijn verstand weet ik: stap voor stap had je gelijk en nog steeds. Alleen… ik raak je zaad niet kwijt, met geen duizend dweilen, zeepspoeling noch bijtend zuur blijken effectief. Je hebt een plek, veroverd en bezet. Spreek je nu in zwijgen slechts, smoor je me de bek… Ik word nog altijd voortgedreven. De openheid die je preekt, het lek… het grijs van de regen. Genot is je sleutelwoord. En pijn. Daar zit een mogelijkheid.
