gehaktbal met krieken

hoofdstuk 7 - 12
hoofdstuk 12, §12, p. 25 & 27
kersen en stenen
ik schrijf geen krant - even you don't understand, toch volg ik jouw instructies
Moires

mapeaulogie

quis eas aut laudabilis aut expetendas arbitraretur? ut enim medicorum scientiam non ipsius artis, sed bonae valetudinis causa probamus, et gubernatoris ars, quia bene navigandi rationem habet, utilitate, non arte laudatur, sic sapientia, quae ars vivendi putanda est, non expeteretur, si nihil efficeret; nunc expetitur, quod est tamquam artifex conquirendae et comparandae voluptatis --Quam autem ego

Neem me marcelena
Een wezen op mijn lijf, het trage duwen schuift me naar de rand en over, het bewustzijn met zijn knoken rond mijn schouders lacht. Zo gaat het wel, het wacht. Tot ik val. Het weet dat ik niet weet en me de kater droom die de puinhoop van het bed verkent en niet de droom die me verkracht. En dromend stel ik vast dat ik geniet. Het overzicht dat me geboden wordt om tegelijk drie Zijns te zijn. Zijns te zijn. Zijn te zijn. Bardelona. Niewaar kamer.aad?
Ik wil niet dat je me vertaalt
- bijdriegelijk -
Shaddai, de overtallige borst, de voortgezette tepelrij, de daktent op je lijf - 
verlaat me niet
ik raak je jou niet aan, niet jouw jij,
het bereik dat haal ik niet, het rijk dat
nu - naakt -
drievuldigheid ijkt, middelpuntvliedend handgeslingerd
poolijs, gepeaulijst in je mosselmond, je muil, je malle mal,
mijn molensteen,
jou tempeldienstig contemplerend, vol vervéélende jaarnachtigheid
nochtans -
(wacht!), van tijd achterlatend wat voor tijd zich verslijt,
(ik mijn) hij zijn verse verzen smijt (pervers perdriegelijk),
zich afwindt als een klos,
dradelijk stroomt
taptap slangs
je zilverkoele huid
ver-zilver-geldt
al wat jij bent - (jij) doodt -
ten gronde nieuwtuig niets dan een nieuw niets
En ik, ik nood een grote schoot, zo klein kan je niet worden als van een amoniet de werveling, zinnen waarvan je je bedient om als een Zeus de wereld te beslapen, de schepping van méér dan europa op de kleinste plek, langs die waar mijn naakte zool en palm de aarde raken. Vreemde bloemen bloeien sinds de tuinman kwam.
Spreek zacht de woorden ik en willen bij het bladeren, ook heel en veel, spreek ze illegaal zacht. Ze staan te obstinaat in.geschreven.
Je naam is die van het verloren tekort, het geheelde geheel, de ene, hermafrodiet ben jij, ontspoord in levens-
de kwetsenboom
Door het venster stijgt een ballon



hoofdstuk alfa
hoofdstuk 12, § 12, p.9 - inqbus

à travers le...

Jeff Wall - Destroyed room, 1978

femmetasma 

das schreckliche Frauenzimmer 

geur van malangue in bestorven chocola

moeder taal 

ontwij tot voorbij 

hoofdstuk 8, §6, p. 1

hoofdstuk 12, § 12, p.4

Flac; Qui es-tu, toi qui me regardais?

etceteratara 

onpeupulaire sporten als koestangen en schaaphengsten in opgeschorte tijd

ultimum vel extremum -- quod Graeci telos nominant --, quod ipsum nullam ad aliam rem, ad id autem res referuntur omnes, fatendum est summum esse bonum iucunde vivere. Id qui in una virtute ponunt et splendore nominis capti quid natura postulet non intellegunt, errore maximo, si Epicurum audire voluerint, liberabuntur: istae enim vestrae eximiae pulchraeque virtutes nisi voluptatem efficerent,

Ik dacht.wat ik kan?
Wat kan je? een kramp huilen.of tomaten.een werkwoord als lieven.of apen die sexen.wat kan je dan? zouttabletten laden.van je oog op een kameel.drup-pel na.dru.wat kan je dan.niet.dichten?het kan.aal van een traan?

Het is nacht midden en later en we vertalen elkaar tot bloederige moten. Weerzin en opnieuw en opnieuw tot je me verlaat tot vroege uren, te laat om nog slaap te halen vóór... Ik trek door de woestijn, lek dagsporen.een zandloper ben ik.de woestijn trekt door mij, korrelig.schurend.tijd.het bekken te luisteren aan de oorzaak gelegd. Kom, je hand, ik vul ze.met jasmijn.en de geur van kaneel.gele pigmenten en oker bij je.glans, je oogschittering. De avond doopt zijn handen.in het warme maal en op je lege stoel. zweeft aanwezigheid. je zetelt in mijn ingewand. Mijn bloed rent als duizend paarden die je ment.ik begroot de dagen,..., jaren, de vaten vol van eau delà dat je schiep.handgeschept.tot de boord.

Met moed van een glazen jas roep ik je van tijd tot tijd tot tijd en mezelf tot orde.later.Kom, laat me.je borsten tellen want je kinderen ken ik niet.allemaal.je schubben, gruwzame monden voor het gebroed waarvan je ouder bent.vader, moeder tegelijk.een kind van jezelf. Je naam is een eenvoudig woord.als stoel en tafel, brood, een kamer. Wonen wil ik daar en tussen de ornamenten in je handpalm, de straten, stegen, doorregen pleinen, labyrinten op je vingertop, waar de weg.het doel je vertelt, zelfs als je doelloos ze beweegt.

Toen werden je lippen droog.ik wist niet dat ze ookkassen hadden die scharnierden rond wat je zag.met je tong.je tanden.uit je ogen drupte nooit.speeksel, tenminste.niet dat ik het zag, want ooit... toch? toen de grond als een grote k*tspleet.en ontving.ook toen.niet? al wat opent gaat ook dicht.

Maar uit de kasten vielen koppen.van het schap en beelden en we hadden maar.twee handen, samen vijf.toch brak er niets want alles.viel op vingers.maar uit muren droop het water.langs de voegen en de plinten en we wisten.niet.ik en ik en ik.ik trok alvast de stekkers uit.het protest was luid.maar aan de hemel stond.niet één.niet twee.zelfs jawel: drievier-.vijftien regenbogen en ze zei: dat lukt je nooit.

Zag ze niet dat wat ik wou iets anders was?

Zie je het niet?

Natuurlijk lukte het wel. Alle zevenenzeveneneenbijeen.en onder mijn hoofdkussen knoop ik.katten met een grimmige grijns incl.ijzeren klauwen.ze bespringen wie voorbijkomt.in de nacht.en op de trappen ligt.een man.ademhappend.zieltogend.terwijl ik tussen de laken lach.tot hij sterft, voor ik nog iets verder doe. Ik spoel bekkens om in vreemd water en smoor het krijsend dier in mijn bed. Het kent mijn nachten, de gaarkeuken van de stroom.stroomt.in woorden.die stro.men.en neemt allen.mee die.niet.tegen.stromen of.onder.stromen of.boven.de stroom.heet main.en gaat.vlot.van de hand.poppen.

Poppen zijn het
- the child that could never smile again -
dacht ik.
Ik dacht.niet meer.kan ik.niet meer
ik wacht.



hoofdstuk 7
hoofdstuk 12, §11, p. 1-...
ziellands

أنا مع الإرهاب

Je suis pour le terrorisme

AUTEUR:  Nizar Qabbani

Traduit par  Fausto Giudice, illustré par Ben Heine

On nous accuse de terrorisme
Si nous prenons la  défense
D’une rose, d’une femme
Et d’un infaillible poème
D’une patrie qui n’a plus
Ni eau ni air
Ni tente ni chamelle
Ni même de  café noir.

On nous accuse de terrorisme
Si nous avons le courage de défendre
La chevelure noire de Balkis
Les lèvres de Maysoun
Hind, Daad
Ou Loubna et Rabab
Et une pluie de khôl noir
Tombant de leurs cils comme une inspiration !
Vous ne trouverez pas chez moi
De poème secret…
De langage secret
Ni de livre secret enfermé derrière portes closes
Et je ne garde pas de poème
Arpentant les rues, voilé par un hijab.

On nous accuse de terrorisme
Quand nous écrivons sur les dépouilles  de notre patrie
Foulée, démembrée, déchiquetée
Aux moignons dispersés
Une patrie cherchant son nom
Et un peuple innommé
Une patrie qui a perdu ses anciens grands poèmes
À l’exception de ceux de Khansa
Une partie qui a perdu sa liberté rouge, bleue ou jaune
Une patrie qui nous interdit
D’acheter un journal
D’écouter les informations
Une patrie où les oiseaux sont interdits de pépiement
Une patrie
Dont les écrivains écrivent
Sur le vent, par peur.
Une patrie
À l’image de notre poésie
Faite de mots abandonnés
Hors du temps
Importés
Avec une face et une langue étrangères…
Sans début
Ni fin
Sans lien avec son peuple ou son pays
Impasse de l’humanité
Une patrie
Allant aux négociations de paix
Sans dignité
Nu-pieds
Et sans aucune dignité
Une patrie
Où les hommes pris de peur se sont pissés dessus
Et où seules restent les femmes !

Le sel est dans nos yeux
Le sel est sur nos lèvres
Ou dans nos paroles
La sécheresse de nos âmes
L’avons-nous héritée des Beni Kahtane ?
Il n'y a plus de Mouaouya  dans notre nation
Ni d’Abou Sufiane
Plus personne pour dire « NON ! »
À ceux qui ont bradé nos foyers, notre terre
Et ont  fait de notre histoire radieuse
Un bazar !
Il n’est plus un seul poème dans notre vie
Qui n’ait perdu sa virginité
Dans le lit du Pouvoir
Nous nous sommes accoutumés à l’ignominie
Que reste-t-il donc d’un homme
Lorsqu'il s'est habitué au déshonneur ?
Je cherche dans le livre  de l'histoire
Oussama Ibn Munqidh
Okba Ibn Nafi
Je recherche Omar
Je recherche Hamza
Et Khalid chevauchant vers Damas
Je recherche Al Mutasim  Billah
Sauvant les femmes
De la barbarie des envahisseurs
Et des furies des flammes
Je recherche l’homme de la fin des temps
Mais ne trouve que des chats effrayés dans le noir
Craignant pour leur vie
Menacée par le règne des souris.
Sommes-nous atteints  de cécité nationale ?
Ou sommes-nous devenus daltoniens ? 

On nous accuse de terrorisme
Quand nous refusons la mort
Sous les bulldozers d’Israël 
Qui dévastent  notre terre, notre histoire, nos Évangiles
Notre Coran
Les reliques de nos prophètes
Si c'est là notre crime
Que le terrorisme est beau ! 

On nous accuse de terrorisme
Si nous refusons notre extinction
par les Mongols, les Juifs, les Barbares
 Si nous lançons des pierres
Sur les vitres
Du Conseil de Sécurité
Aux mains des Tsars de notre temps
On nous accuse de terrorisme
Si nous refusons
De tendre notre main à
L’Amérique
Ennemie des cultures humaines
Elle-même sans culture,
Ennemie des civilisations humaines
Elle-même sans civilisation
L'Amérique, bâtisse géante
Sans murs. 

On nous accuse de terrorisme
Si nous refusons une époque où l’Amérique
est devenue suffisante, riche, puissante
Traductrice assermentée
de l’hébreu.
On nous accuse de terrorisme
Si nous lançons une rose
Vers Jérusalem
Vers Al Khalil
Vers Gaza
Vers Nazareth
Si nous livrons du pain et de l’eau
Aux Troyens assiégés.

On nous accuse de terrorisme
Si nous élevons la voix
Contre les dominateurs qui veulent nous isoler
Contre tous ceux qui ont changé de selle
Et d’unionistes sont devenus laquais.

On nous accuse de terrorisme
Si nous faisons profession de culture
Si nous lisons un livre de juridiction ou de politique
Si nous en appelons à notre Dieu
Si nous la lisons la Sourate Al Fatah
Et écoutons le prêche du Vendredi
Nous commettons là un acte terroriste.

On nous accuse de terrorisme
Si nous défendons notre pays
Et la dignité de son sol
Si nous nous révoltions contre l’extorsion de notre peuple
Notre propre extorsion
Si nous protégeons le dernier palmier de notre désert
Et la dernière étoile de notre ciel
Et les dernières lettres de nos noms
Et la dernière goutte de lait du sein de notre mère
Si tel est notre crime
Que le terrorisme est magnifique ! 

Je suis un terroriste
Si le terrorisme peut me préserver
Des immigrants de Russie
De Roumanie, de Hongrie, de Pologne
Qui se sont installés en Palestine sur notre dos
Pour voler les minarets de Jérusalem
La porte d’Al Aqsa
Ses ors et ses dômes.

Je suis pour le terrorisme
Si nous pouvons libérer le Christ
La Vierge Marie et la Ville sainte
Des émissaires de mort et de dévastation
Hier la route nationale traversait nos terres
Triomphante comme un pur-sang arabe
Et nos parcs étaient des rivières coulant avec vigueur et fierté
Après Oslo
Nous avons perdu nos dents
Et sommes devenus un peuple frappé de surdité et de cécité.

Je suis pour le terrorisme
Si cela peut me préserver des Tsars juifs
Et des Césars romains.

Je suis pour le terrorisme
Tant que ce nouveau monde
Sera également divisé entre
Amérique et Israël.

Je suis pour le terrorisme
Tant que ce nouveau monde
Nous classera comme loups

Je suis pour le terrorisme
Tant que le Congrès américain
Fera la loi
Et décidera des récompenses et des châtiments.

Je suis pour le terrorisme
Tant que ce nouveau monde
Détestera profondément
L’odeur des Arabes.

Je suis pour le terrorisme
Tant que ce nouveau monde
Massacrera mes bébés
Et les jettera aux chiens.

Pour tout cela
Je veux crier haut et fort
Je suis pour le terrorisme
Je suis pour le terrorisme
Je suis pour le terrorisme.

Note du traducteur à l’usage des lecteurs ignorants des références arabo-musulmanes
Balkis : c’est le nom arabe de la Reine de Saba, dont la rencontre avec Salomon (Souleyman) est relatée dans la Sourate 27 (An Naml, Les Fourmis) du Coran). C'est aussi le prénom de la seconde épouse du poète (voir ci-dessous).
Maysoun, Hind, Daad, Loubna et Rabab : prénoms féminins évoquant la beauté
Khansa : « la gazelle », surnom de Tumadir Bent Amr (575-646), poétesse antéislamique célèbre pour les élégies à ses frères Sakhr et Mouaouya.
Rouge, bleu et jaune : le rouge est le feu, chaud et sec, le bleu la terre, froide et sèche et le jaune l’air, chaud et humide. Le rouge symbolise Mars, le bleu Mercure, le vert la Lune.
Beni Kahtane : fils de Kahtane, tribu originelle des Arabes,apparue après le déluge et vivant dans le Hijaz.
Mouaouya Ibn Abi Sufiane (603-680) : fils de l'un des plus farouches adversaires du prophète Mohamed : Abou Sufiane Ibn Harb. Il est le premier ommeyyade à porter le titre de calife en 661. Il prend ce titre à Ali à la suite d'un abritrage entre Ali et lui après la bataille de Siffin. Les Ommeyyade tirent leur nom d’Omayya, grand-oncle du prophète Mohamed. Ils appartenaient à la tribu des Quraychites, tribu dominante à La Mecque au temps du prophète. Après s'être opposés à celui-ci, ils l'avaient rejoint au dernier moment.
Oussama Ibn Munqidh : prince syrien, né en 1095 à Chayzar sur l’Oronte et mort à Damas en 1188. Auteur d’une autobiographie, L’Itibar, « L’expérience », dans laquelle il relate ses rapports avec les Francs : « Quand on est au fait de ce qui touche aux Francs on ne peut qu’exalter et sanctifier le Très Haut, car on voit en eux des bêtes qui ont la vertu du courage et de l’ardeur guerrière ».
Oqba Ibn Nafaa (ou Nafi) : conquérant arabe du Maghreb oriental, ce Quraychite défait les troupes  de l'exarque byzantin Grégoire en 647 à Sbeïtla et devient gouverneur de l'Ifriqiya en 663. Il a édifié la Grande mosquée de Kairouan dans l'actuelle Tunisie.
Omar Ibn Khattab : Quraychite, second calife de l’Islam après Abou Bakr.
Hamza Ibn Abdul Muttalib : oncle de Mohamed, avec lequel il a été élevé. L’un des premiers convertis à l’Islam, sa bravoure au combat lui valut les surnoms de « lion d'Allah » et de  « lion du ciel ».
Khalid Ibn Al Walid (584 – 642), aussi appelé Abou Souleyman, surnommé « l’épée d’Allah », un Quraychite, fut le principal général de Mohamed après sa conversion. Il participa après la mort du Prophète à la reconquête de la péninsule arabique et est le commandant des armées arabes lors des conquêtes de l'Irak et de l'empire byzantin (bataille de Yarmouk). Sur plus de cent batailles qu’il commanda, il n’en perdit aucune.
Al Mutasim Billah : (794-842) : troisième fils de Haroun Al Rachid, « huitième calife Abbasside qui remporta huit batailles, qui eut huit enfants mâles et huit filles, qui laissa à sa mort huit milles esclaves et qui a régné huit années huit mois et huit jours » (Jorge Luis Borges, Fictions).

---

Original :أنا مع الإرهاب

Poème écrit le 15/4/1997
Sur l'auteurFausto Giudiceet Ben Heine sont membres de Tlaxcala, le réseau de traducteurs pour la diversité linguistique. Cette traduction est en Copyleft pour tout usage non-commercial : elle est libre de reproduction, à condition d'en respecter l’intégrité et d’en mentionner sources et auteurs.

URL de cet article : http://www.tlaxcala.es/pp.asp?reference=2377&lg=fr

(niet) Behemoth

Joel-Peter Witkin

’Per me si va ne la città dolente,
 per me si va ne l'etterno dolore,
per me si va tra la perduta gente. 3

Giustizia mosse il mio alto fattore;
 fecemi la divina podestate,
 la somma sapïenza e ’l primo amore. 6

Dinanzi a me non fuor cose create
 se non etterne, e io etterna duro.
 Lasciate ogne speranza, voi ch’intrate’. 9



 Dante, Divina Commedia, Inferno - Canto III



'Door mij gaat men binnen in de stad van pijn,/ door mij gaat men naar het eeuwig lijden,/ door mij gaat men tot de mensen die verloren zijn.// Rechtvaardigheid bewoog mijn hoge Maker:/ ik ben het werk van de goddelijke Macht,/ de hoogste Wijsheid en de eerste Liefde.// Al wat vóór mij werd geschapen/ was eeuwig, en ook ik blijf eeuwig voortbe­staan./ Laat varen alle hoop gij die hier binnentreedt!'





hoofdstuk 8, § 2, p. 18, p. 19
hoofdstuk 12, § 2, p. 1
querido hermano, 
Joel 1:20

444444444444

'...'

transfert

Alles kwam toe
En blijven lachen...

Ja hoor. Echt wel.
Ik heb de rook gezien, die paar slierten mist.
En een sterrenhemel van lapis lazuli, zo mooi en uitgebreid...
Daar is veel voor te zeggen in een koude nacht.

Die hemel! En de maan dan! Dat onvergelijkbare witte licht!
Ik heb daar nevels zitten blazen.
Een onnozel spelletje op zijn tijd...
Het was een uur of drie, dacht ik.

Hij méént het natuurlijk goed.
Hij wil de wereld niet veranderen.
Hij veràndert de wereld gewoon!
Zo simpel zit dat.

Zo ingewikkeld
in flarden van fragmenten



hoofdstuk 7, §11, p. 1-3
hoofdstuk 12, §11, p. 1-3
La mariée mise à nu par ses célibataires, même - Marcel Duchamp

nu -5 (2) - amfibool

 

onwrikbaar hou sy haar
klip bymekaar, in die verdeel en
herverdeel, toebedeel
en voorheen nabedeel hou sy kop
want hoe meer sy vir geld
of ideologie ge-yk word hoe

meer vervel sy en skud
haar skoon; hoe meer sterf arogantes
teen haar kranse, hoe meer
verstop paaie en buurtes en om-
paaie teen haar aan, hoe
krachtiger die wind wat sy kloof af

jaag - die verwering van
menseheugnis duidelijk on-
beduidend op haar aan-
gesig.

Antjie Krog 

Het is ochtend en ik houd me vast aan een kop koffie. De nacht was te kort. Alles lijkt bizar: waarom ik hièr zit, hoe ik hier kom en hoe ik me afvraag: heb ik een kater!

Mijn ogen dwalen in de registers van mijn geheugen.

Ik hang vast aan ogen van schitterend amfibool, gevlamde eb en mahonie, vingers die in een baard plukken, handen en armen die onverwacht explosief gesticuleren en woorden, uitdrukkingen, tussengooisels als ‘pfff’ en ‘oech’ en lach en gedachten kleurrijk boven de tafel schilderen, om daarna even plots stil te vallen in een schoot van magere benen die zelfs om elkaar geslagen nog toelaten dat beide voeten de grond raken. Ik wil mijn handen op die knieën leggen.

Ik houd me vast aan een kop koffie. Zwart legt hij een isolatielaag tegen mijn binnenkant terwijl ik mij uiterlijk als vanouds niet laat kennen. Tenminste, dat denk ik. Ik stort een bodem in mijn maag, een shot cafeïne, om me niet te verliezen in gedachten van 'utterly confused'.

En zijn die haast vogelachtige handen, als kieviten op een veld, met onnavolgbare vlucht - dat duiken, zwenken, stijgen, rusten….
Ik had gezegd: “Ik wil ze zien en voelen”. Dat mocht en deed ik dus.

Ik palpeerde ze beiden (zou mijn ogen willen sluiten) en voelde ze als braille. De nagels, het bot, de huid, het vlees van de muizen. Ik navigeerde als vanouds tussen metacarpalen, vond snuifdoos en webbing. Zocht de ijkpunten, maakte een mentaal plan en hing alles vast in mijn eigen vingerprent.
Dat was ik, prentenverzamelaar. Van onzichtbare platen. Het handencabinet…
Met kijken en voelen van handen als puur genot.

Mijn ogen zijn daar gebleven, op dat gezicht. En als met een laserpen snijd ik lijn na plooi, de baard, de lange nek daaronder, kwetsbaar als Nzou’s plek.
Elke dag sedertdien.


1 nov. 2007 - 1 nov. 2012

nu -5 (1)

anniversum

les non-dupes (t)errent

3 (1096)

26-10-09

4.30

11h 20'

2 mét

nul

veel  (alles/niets)

€ 69

rook

integriteit

+/- 1.000.155.451

vrije val

echo-o-o-o-o-o-o

Poltron

Poltron
  

C'est pas tant la peur du tonnerre
       Avec son grand zig-zag
C'est pas tant la peur des années
       Avec leur grand zodiaque
C'est pas tant la peur de l'enfer
       Avec son grand tic-tac
C'est pas tant la peur de l'hiver
       Avec son grand colback
C'est pas tant la peur tracassière
        Avec son grand bivouac
C'est pas tant la peur de la guerre
        Avec son grand mic-mac
C'est pas tant la peur de l'amour
        Avec ses grands cornacs,
C'est pas tant la peur du suaire
        Avec son grand cloaque :
C'est surtout la peur ordinaire,
C'est surtout la peur de la peur
        Avec son bric-à-brac.


Norge, Poésies 1923-1988, préface et choix de Lorand Gaspar, in Poésie/Gallimard 1990, page 76
 

yadda yadda yadda

's' i l  l a n c e'

hoofdstuk 7 t e m 12

gaze-vezel
piksels en phijsels

not mine

 

hoofdstuk 7, §10, p. 31, §11, p.11 e.v.
hoofdstuk 12, §10, p. sdfjqskfjqjrzeirzeioj

ruawayk

omnesque et metus et aegritudines ad dolorem referuntur, nec praeterea est res ulla, quae sua natura aut sollicitare possit aut angere. [42] Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. quoniam autem id est vel summum bonorum vel

Geode ochtend
licht als gerookte quartz

en in de verte de zon

in de punt van een sigaar
schijnt de herfst
het is nieuwe maan en er is

koffie

Is 't er?



hoofdstuk 8, § 1, p. 15
hoofdstuk 12, § 9, p. 18
(+g)

Luce Irigaray

"quand nos lèvres se parlent"

hoofdstuk 7, §10

Irigaray, Lessing, Kristeva, Butler,

hoofdstuk 12, § 9, p. 16

kussen uit Mongolië

nulla spe proposita fore levius aliquando, nulla praeterea neque praesenti nec expectata voluptate, quid eo miserius dici aut fingi potest? quodsi vita doloribus referta maxime fugienda est, summum profecto malum est vivere cum dolore, cui sententiae consentaneum est ultimum esse bonorum eum voluptate vivere. nec enim habet nostra mens quicquam, ubi consistat tamquam in extremo,

Zondag is de naam, qui tollis peccata mundi. Zondag, berouwloos, de hitte van gesmolten onderbuikgoud. L'un dit que je suis, je suis que je suis. Pas à vendre-di. Passe. Niet in de pas. Jamas, flapjas, tapas, sas, -as, -as, -as. Vrij-dag, papapapapapàssion. Pas sion. Si on, quoi? Westu? Westu bleben? Bistu? Lente, zomer, hoogzomer voorbij (bis bis). Herfst en derfst, je te cherche, je te - cher che. Gescheiden, glazen wanden, melkglas, doek. Doek en kleur. Le rouge et le noir. Noir de noir pour notre santé. Waar o waar? Gescheiden? Het hart buigt niet als een knie, al wat het doet is pompen, pompen tot kapot. Een beetje bloed op de meet - lijn - streep -; scheid niet wat heel is.

Ik wil de restricties niet, niet de ochtenden die vastlopen als schepen in een zandbank, de dag die knoeit, de dag die niet groeit en ondermaats met krakende kaakwielen tijd hapt. 

Er trekt een droom voorbij, de paarden bijten. Mijn hand, vuistig, rust tussen de uurwerktanden. Ergens klinkt een klokkenspel. De droom is een femmetasma uit steen. Zij verdwijnt terwijl ze verschijnt, oneindig deelbaar in boek en hout, horizonverticalen, vluchtig als het Noorderlicht. Mag ik haar zien? Mag ik je zien? Zal ik de woestijn in lopen? Na je... ? Of naar Kirgizië gaan? Op sloffen van vilt, aldragend, de pantoffels ohne geluid. Het is ver weg bovendien. Misschien is er geen web. Misschien is het de ultieme snede, de navelstreng geknipt, de glasvezelkabel gestript, het koper gestolen, einde contact, want einde van de wereld. Ik ren op hoge hielen. Waar, dat weet ik niet.

Je bent dichter met verve dan zonder, versomsdichtgedacht. Het oorkussen dat je me liet - toen je naar Gobi vertrok - is het creatieve gebaar. Slapeloosheid is een goede vriend sedertdien.
Denkend aan.

hulpcitaat :

"diep ademen en er door, zou ik zeggen. Het IS gewoon zo. Dat heeft te maken met de structuur van het verlangen, het verlangen dat je langs de Andere doet. Ademen dus."

 je Naam.

hoofdstuk 7, § 11, p. 11

hoofdstuk 8, § 3, p 5-6-7-8
hoofdstuk 12, § 9, p. 11 

der Meister und seinem Schüler

Elias Canetti - Masse und Macht

Tom & Jerry :)

Gewalt und Macht

Der Unterschied zwischen Gewalt und Macht läßt sich auf sehr einfache Weise darstellen, nämlich am Verhältnis zwischen Katze und Maus.
Die Maus, einmal gefangen, ist in der Gewalt der Katze. Sie hat sie ergriffen, sie hält sie gepackt, sie wird sie töten. Aber sobald sie mit ihr zu spielen  beginnt, kommt etwas Neues dazu. Sie läßt sie los und erlaubt ihr, ein Stuck weiterzulaufen. Kaum hat die Maus ihr den Rücken gekehrt und läuft, ist sie nicht mehr  in ihrer Gewalt. Wohl aber steht  es in der Macht der Katze, sie sich zurückzoholen. Läßt sie sie ganz laufen, so hat sie sie auch aus ihrem Machtbereich entlassen. Bis zum Punkte aber, wo sie ihr sicher erreichbar ist, bleibt sie in ihrer Macht. Der Raum, den die Katze überschattet, die Augenblicke der Hoffnung, die sie der Maus läßt, aber unter genauester Bewachung, ohne daß sie ihr Interesse an ihr und ihrer Zerstörung verliert, das alles zusammen, Raum, Hoffnung, Bewachung und Zerstörung-interesse, könnte man als den eigentlichen Leib der Macht oder einfach als die Macht selbst bezeichnen.
Es gehört also dazu - im Gegensatz zur Gewalt - eine gewisse Verbreiterung, mehr Raum und auch etwas mehr Zeit. 


Elias Canetti - Masse und Macht




hoofdstuk 7, § 10, §11, p. 11
hoofdstuk 8,9,10,12 pagina's

hoofdstuk 12, § 9, p. 9
Walter Benjamin
Kant avec Sade
Hegel
looney tunes

-_-

sansidee

hoofdstuk 7 e.v.
hoofdstuk 12, §2, §7, p.9 e.v , §8, p. 16 -30.
in: actueel, twilight,, hard limits
de l'un à l'Autre - de l'Autre a l'un 
ad infinitumtumtum - hoger dan het hoogste lager dan het laagste - the Sublime
Is this the real life? Is this just phantasy?
blomme sauvage - homme sauvage  

orcheveria & sansidee

in gravitate brevis soleat esse, ut eius magnitudinem celeritas, diuturnitatem allevatio consoletur. Ad ea cum accedit, ut neque divinum numen horreat nec praeteritas voluptates effluere patiatur earumque assidua recordatione laetetur, quid est, quod huc possit, quod melius sit, accedere? Statue contra aliquem confectum tantis animi corporisque doloribus, quanti in hominem maximi cadere possunt, 

La calme de la nuit m'ennui. Moi j'ai pas peur de noir, des petits é-toi-les, per-se-ides. Je suis pas fatiguée, moi, insomniac... Wide awake (or eyes wide shut?) Et hodie... vertellen dat vertalen is en niet meer mag, niet elke dag, nog slechts met beetjes, gepland, verdeeld, geagendeerd, gesteriliseerd, als seks op dinsdagavond om halfnegen, klokvast. Dit is niet het leven meer - olim... - dit is niet het ongecompromitteerd en compromisloze saltare quam necesse est probae, het teugelloze rebelleren, het teveel en het tekort, de alles-openheid. De dubbele hemel tegenover en de wolken voor en na, het oosten het westen: in overglas vloeit het tesaam. De zon. De zon als ze dààr schijnt staat twee-x in de oriënt, driemaal echter blinkt de maan. En ik, ik ben het noorden kwijt. Het ligt bestorven in een lichaamskier, een winding van de binnenhuid, de begrenswaardigheid van dromen in mozaïek van slaap waarvan de stukken haperen. Er ontbreekt een e-, portie van de dagen, het goedemorgengoedenavend. Het hongerspel knaagt onverdroten aan de tijd. Onverrichterzake. Secondenhapjes als voor de hond de luizen, als de kroelende apenhand in mijn huid, in jouw huid, het geduld dat vingers vormt, de duim opstandig poneert tegenover zijn vier genoten. Het lichaam spreekt, het lichaam breekt waar reeds de aanzet scheurend existeert, geslacht. Hier is einde en begin. Onthouding is een duffe plant, als tralies voor een venster, evenals zich schikken naar. Maar ik wil bloemen, bloemen, bloemen en de wilde bloemenwei.




hoofdstuk 12, §8, p. 16, 19, 22, 26
de vrouw is een bloem, verscheidenheid alom, de zon is één, altijd hetzelfde in: actueel, twilight,
de l'un à l'Autre
ad infinitumtumtum - hoger dan het hoogste lager dan het laagste - the Sublime
blomme sauvage - homme sauvage

all the shits and shades included - II

 

 

 

 

but I don't think so 

but I don't think, so

hoofdstuk 12, § 8, p. 22

in: actueel, twilight,
de l'un à l'Autre
ad infinitumtumtum - hoger dan het hoogste lager dan het laagste - the Sublime

bangelijk het wandelen

in gravitate brevis soleat esse, ut eius magnitudinem celeritas, diuturnitatem allevatio consoletur. Ad ea cum accedit, ut neque divinum numen horreat nec praeteritas voluptates effluere patiatur earumque assidua recordatione laetetur, quid est, quod huc possit, quod melius sit, accedere? Statue contra aliquem confectum tantis animi corporisque doloribus, quanti in hominem maximi cadere possunt, 

 Soyez forts et fermes ! Vous ne frémirez pas, vous ne tremblerez pas en face d’eux : oui, IHVH, ton Elohïm, lui, va avec toi. Il ne te relâchera pas, il ne t’abandonnera pas.

Debarim - 31,6 

Kunnen vissen alcohol drinken, kunnen ze hun schubben schrobben en koralen zingen? Kan een baars glijden tegen de ringen van de moeder in. & Uit? Er woont een vis in mij en die is blind. We komen elkaar op de kleerscheuren tegen: lek, losbandig en integer, ongewassen, ongekleed. Je weet. Jij, ja, je weet. Dûh pain, la main, le vagin, momentane schepels - fout: faalhandeling met koffie interfereert - momentane schepsels die we zijn. De andere fout was monumentaal, mon - U - men, men-taal, met goud geschreven is geen fout, kan niet fouten zijn. Ik bouw uit tekst een kind om van te houden. Het liefste mongooltje dat ik ken. Het lijkt op mij, debiel die ik ben. Neen, het is autist. Hij is mijn splintervaardigheid. Barbuto, qunanta antumtumtum als in spiritumtumtum cadavre de santé that will be the day... dan hangen vlaggen, wakkert vuur en waait de wind - dragonflies ant duizend duiven vliegen en de vlinders van de wereld nemen woning, het riet in mijn buik is een ruime behuizing, dan stuwt het bloed, dan stampt het hart, dan barst de huid - de bast - het huis. Cicade cicade - gaudeamus igitur -. Je wordt de buk-je-markt vol rijp fruit goudovergoten van de zon, mijn armen zijn vol, mijn vingers lopen over: (t)wee kiwi's en een wortel, (w)een komkommer en (t)wee tomaten, (t)wee limoenen en (w)een zucchini, een mand, de mand, de man(d), de vrouw. We komen elkaar op de kleerscheuren tegen, de wandeling van mens naar kever, er is meer, veel meer dan wat bleef, het goed, het kleed, de broek, pain, main, vagin, le trou, le truth, mieriaden onderhuids, wat zacht start komt hard, verdeeld in daar waar getal eindigt in veel - lèè!r - met de zweep (zie een i-slamschool) Dan werd de vlag halfstok gehangen, bedekt met zwarte as uit i-voor van Nzou en de mestkevers tuimelen in de bullshit van heden. Ongenadig pompt het hart pompt ongenadig, mokerslagaderend, neusbloedend en vloeiend zoals alleen een vrouw - zij is geen vrouw in wat je vrouw kan noemen - vloeien kan... Er wordt nog wat gesprokkeld, vergeelde takken van hou(me)vast. Het fruit is uitgedroogd, het leven gehart in stenen, kinderkoppen, molenrad, een zwerfkei die je vaak niet meer ziet. Of overal.Con fesse: misschien is vrijheid zo dierbaar niet - misschien moet men gebonden zijn en misschien zijn kleerscheuren onvermijdelijk en hield ik mijn adem drie volle dagen in. En telkens weer.
Komen we elkaar op de kleerscheuren tegen(.)(?)




hoofdstuk 12, §8, p. 16 
In:
de l'Autre a l'un
ad infinitumtumtum - hoger dan het hoogste lager dan het laagste - the Sublime
[...]mais on peut tomber au-dessous encore, et c’est là que commence et ne peut s’exalter la douleur[...]
en el vis evenals het werkwoord harten, het stoffelijk bijvoeglijk naamwoord fouten

Sad(e's) wa(y)s(te)

Badagu - http://www.flickr.com/people/27033134@N08/

"Was man braucht, ist ein dynamischer Vorgang der Erniedrigung: Es muß etwas so behandelt werden, daß es weniger und  weniger gilt, wie die Geldeinheit während der Inflation, und dieser Prozeß muß sich fortsetzen, bis das Objekt in einem Zustand kompletter Wertlosigkeit angelangt ist. Dan kann man es wegwerfen [...]"

Elias Canetti, Masse und Macht


"[...] in his work his victim is, in a certain sense, indestructible: she can be endlessly tortured and can survive it; she can endure any torment and still retain her beauty. It is as though, above and beyond her natural body (a part of the cycle of generation and corruption), and thus above and beyond her natural death, she possessed another body, a body composed of some other substance, one excepted from the vital cycle - a sublime body."


Slavoj Zizek, The Sublime Object of Ideology




hoofdstuk 7-12
16-08-12 
silence broken, more than silence broken

Gîtengoe, j'ai faim

Lili—soif—plage—trace—peau—pied—corne

(Serge Leclaire, Psychanalyser. un essai sur l'ordre de l'inconscient et la pratique de la lettre)

hoofdstuk 7, § 10
hoofdstuk 12, § 6 en 7

Die Blendung?

Marcel Duchamp - Coin de chasteté, 1954 (cast 1963)

hoofdstuk 7, § 10
andere stukken

Die üble Nachrede

.

all the shades and shits included

hoc facillime perspici potest: Constituamus aliquem magnis, multis, perpetuis fruentem et animo et corpore voluptatibus nullo dolore nec impediente nec inpendente, quem tandem hoc statu praestabiliorem aut magis expetendum possimus dicere? inesse enim necesse est in eo, qui ita sit affectus, et firmitatem animi nec mortem nec dolorem timentis, quod mors sensu careat, dolor in longinquitate levis,

Mijn kleed brandt. Ik lach. Er is geen gevoel. Het kleed moet uit. Te traag toch, al te traag. De nächste nacht is het het huis. Weeral: gelach: "Geweld, stort uit my voete". De rozen zijn gek, ze warren en torsen - wat? - dwangbuizen, riool met ijzerslot. Geuren mengen zich. Deze cocon - de stottering van iets onmogelijks dat mogelijk moet worden - wil. Lichaam, ik/ haat/ je/ duizend halleluja's. Zal ik me tonen vandaag, tooien met je - ja - tja? Het doet zachter pijn want julizwart schalt door: Gîtengoe (-engoe, -goe, -oeoeoe) zingt op kapotte sandalen - indische makelij - gerecupereerd in het sterven van een droom. De slaande deur perst een schorpioen. Giftig stuwt en spuwt de staart. Dat het een verwandeling was en naakt. Stuten. Waarvandaan? 50 tinten. De spiegel is te kort de wc vuil. Drie paar, van leer met dunne vlechtjes, geregen maar doortrapt, drie nodig voor de wijn, het vat dat porto wordt. Panem et drievuldig wordt geroepen die nog Constantinopel zoekt. "Mijn vader slaat dat kind" (beweert ze tenminste - ongehoord). Gîtengoe en niet vrolijke vrienden. Er is stilte in de vorm van een hoekig mesblad. Venomenaal.
Maleisië.
Dan toch?




hoofdstuk 7, § 11 - A. Krog

hoofdstuk 10 - 11

hoofdstuk 12, §2, §7, p.9 e.v.
Is this the real life? Is this just phantasy?

buizen, michelen en parnassen

nec ulla pars vacuitate doloris sine iucundo motu voluptatis. sin autem summa voluptas est, ut Epicuro placet, nihil dolere, primum tibi recte, Chrysippe, concessum est nihil desiderare manum, cum ita esset affecta, secundum non recte, si voluptas esset bonum, fuisse desideraturam. idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. [40] Extremum autem esse bonorum voluptatem

 ex

Tussen zaad en zucht
verschilt het
dochter van een god
een minnares van Zeus.
De stier steekt de  Βόσπορος over,
een droom
van sporendragende ruiters,
zijn zij man, zijn zij vrouw, hij, is hij
zij?

Tussen zucht en zaad is het
tempeest en in haar hand rust.
Integriteit.

De toestand is opschorting, we eten
om te voeden niet,
we bewegen zonder doel en drinken dorstloos
en oneindig. État d'exception - het feest:
zuipen, schransen, dansen en veel lach.

De doffer maakt de duif het hof en gras
blinkt fris van nacht en dauw.
Hier klinkt de trom, hier schalt de fluit. Het is feest
tussen de pruimen, pistache barst en gember kruidt de spijs.
Aan de ladder een karkas,
we smeren bloed
met brood vermengd en draaien worst. Appel
moes.

Het vlees was zacht - 1

Plof in de keel en dood
Het verstuikte woord



hoofdstuk 9, § 10, p. 26
hoofdstuk 12, § 7, p. 1-2
menu: nr. 81

Mej.

nunc est, desiderat?' -- Nihil sane. -- 'At, si voluptas esset bonum, desideraret.' -- Ita credo. -- 'Non est igitur voluptas bonum.' Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. nam si ea sola voluptas esset, quae quasi titillaret sensus, ut ita dicam, et ad eos cum suavitate afflueret et illaberetur, nec manus esse contenta posset

(gisteren nog
sneed ze brood en smeerde
zalf op haar zusters been)

vandaag terwijl ze in haar zetel zat - bij het ochtendbrood -
en wellicht nog dacht - iets als: "ik moet meteen..." -
kwam hij onverwacht - een ongenode gast - de Dood,
achter hem de deur op slot, en zij: gastvrij als geen

(ongenood kwam hij
ook ongelegen?)



hoofdstuk 12, §5, p. 19

less than nothing?

 

"het boek was - denk ik - tweetalig"

White Night

Oh, I’ve not locked the door,
I’ve not lit the candles,
You know I’m too tired
To think of sleep.

See, how the fields die down,
In the sunset gloom of firs,
And I’m drunk on the sound
Of your voice, echoing here.

It’s fine, that all’s black,
That life’s – a cursed hell.
O, that you’d come back –
I was so certain, as well.

Anna Akhmatova

 

hoofdstuk 7, §10, p. 31, §11, p. 1
hoofdstuk 12, § 6, p. 24

il n'y a pas de rapport sexuel

 

hoofdstuk 7-11
hoofdstuk 12, §6, p. 15

betonnen mensen zijn voor 99% doorboring

omnis autem privatione doloris putat Epicurus terminari summam voluptatem, ut postea variari voluptas distinguique possit, augeri amplificarique non possit. [ 39] At etiam Athenis, ut e patre audiebam facete et urbane Stoicos irridente, statua est in Ceramico Chrysippi sedentis porrecta manu, quae manus significet illum in hae esse rogatiuncula delectatum: 'Numquidnam manus tua sic affecta, quem ad modum affecta

voor het verdwijnen komt eerst nog mos als verlossend vel voor een skelet, voor het sterven
het vlees van dit huis verteert, de tweede, de derde ronde van overleven,
nadat het hart, nadat het substantiële, nadat de raking van een hand - Midas? - ...
ik weet niet of ik gouden boeien wil
om me aan vast te houden
ik wil zand met wier gevlochten en verglaasd in de zon - de zon de zon, je mag er niet in kijken.
[...] geur tot aan de zwarte sterren, tot ver voorbij de Maan, en Venus en Mars en de Pleiaden
ogen van obsidiaan

[...] vrouw ruikt naar stervend leven, ze werpt
haar bloed in vuilnisbakken, laat het achter in Harare, London, Chicago, Rome,
Hwange, over de grens met Mexico... maar als ze dichtbij is neemt ze het terug
naar huis. En wacht tot de geur verstrijkt en de tijd en de maanden een twee veel
jaar
en ze achter zich leegte ziet - een spoor
in een wij
ze heeft de gratie van een schaap - herkauwt de dagen
dan de Spore die in het lichaam verspreid niets nodig heeft om te overleven.

er groeit mos op haar bloed - het lam
geslagen leven ingehaald
less than nothing is propere was
naakt aan de draad

burps
(& pardon)



hoofdstuk 7, § 11
hoofdstukken met tekort

hoofdstuk 12, §6, p. 12
dat met de tranen

perle merle

 

 Merle, merle, joyeux merle, 

Ton bec jaune est une fleur, 

Ton oeil noir est une perle, 

Merle, merle, oiseau siffleur.

uit: 'Le merle à la glu' van Jean Richepin 

Een merel in de dakgoot fluit zich het hart uit het lijf. Het is 4.41 in de ochtend.
Van wat verderop komt een antwoord.
De dag begint. Vroeg.

hoofdstuk  12, § 6, p. 10
Agamben, Nudités, Apparatus: Genesis & de mode

Qohelet

Hebel. Hebel. Hebel.

hoofdstuk 7, §10, p. 31

Bible Chouraqui. 

Een ietwat roestig Hebreeuws. 

het woord was vlees geworden 
hoofdstuk 12, §6, p. 6: Foucault: ceci n'est pas une pipe, les mots et les choses

de halve tijd is een dodo

consecutionem affert voluptatis, sic in omni re doloris amotio successionem efficit voluptatis. [38] Itaque non placuit Epicuro medium esse quiddam inter dolorem et voluptatem; illud enim ipsum, quod quibusdam medium videretur, cum omni dolore careret, non modo voluptatem esse, verum etiam summam voluptatem. quisquis enim sentit, quem ad modum sit affectus, eum necesse est aut in voluptate esse aut in dolore. 

Lluvia, je mag regen lezen, maar ook... wat je maar wil. Apollinaire, Luv'ya, you via, ... . Lluvia, de grijze, onbestemd niet zwart niet wit. Luoo, lueis, luei. Ik wind mij op met mijn linkeroor, de houten deur heeftt een sleutelworm. Wat delft de archeoloog uit hersensporen: here's a ready maid, ready made in reddy may, rain in may, reign in me. Holen. In een universum, duoversum, tri - tortilla, fajita, zilverpapier. Mei was de strafste mei was de stilste - van veel naar minstens één is geen lomwainseun tot toch weer een drievuldigheid. De röntgenstralen en de fluids ter ontwikkeling. En ik, ik strompelde door worstelzand van wensen, zo graag willen, plots verkrijgen. Water water amniolater, op tafel ligt doorgezakt de kater, een platte soufflé. Stemmen sterven in een morgen vol force feeding met merelzang en het gestommel van letters die hun zin zoeken, coucou hibou, tussen de bladeren verloren gelegd. Ik las liefdes, vrijages, pardonnages, passages, plages van ages, het stranden en rollen van emotiezee. Likplotsheid van de eigen borst gevolgd door kuchen. Viervoetigen leggen hun nachtpoten op een mistbank te rusten en glijdende wezens roeren steen. Ladders en slokkige slangen spannen steken van rag, de kuitnaad strak over de gastrocnemius, het strelen van een wreef, de nagels ongelakt, de ene voet, de ene teen performant uit zand gehesen, en dunne armen als voorpoten in een tomatentuin met borderheren. Èn een dadame - één. Ook de wijze lijdt, stuk van zijn geheugen kwijt, het achtste kwart, het verre part waar zij werd opgeslagen, bij toeval deze ochtend even
terug
- ik zoek niet, ik vind - eun zaakbrug - zin te geven aan wat zich voordoet aan tekens: de vraag, de uitroep, de komma en het punt. Droomt hij soms - een kleine droom - sterft hij nog als hij instrument wordt van wat hij zegt te doen, te zijn, is dood de kleine of de grote? Ik roep hem tussen koffie en citroen. Slagregen martelt 'het huis'. Het gebergte grommelt neurotisch. Aan het einde van een koord hangt een zoen, veroordeeld vanwege het kussen. Het treft - Lamoechair - schommelend - openeeropeneer - de schoot vol doek en kale honger in de vingers op zoek naar haar. Er is binnenmuziek achter de ogen. Porales seporal paparolt mamarolt parla parci parça, parole parole. Het zachtste is je voorhoofd, het zachterste de huid rond je ogen, het zachtigste je glans. Walvisbloemen zijn bedreigd, en Wagner voor apen en dolfijnen, zoals de beruchte parels. Ik wrijf je oor en wind je op. Je bent er niet. Daar ben je dus. Doelloos genot. De negatie van alles en minder nog dan niets, gapend diep. Kopflos in Liebe, met wimpers geschreven.



hoofdstuk 7-12, fragmenten en weekoverzicht
Kristeva & Sollers - Žižek - Hegel - Rook

de la trace du pas de Vendredi

parallax

quadam percipitur sensibus, sed maximam voluptatem illam habemus, quae percipitur omni dolore detracto, nam quoniam, cum privamur dolore, ipsa liberatione et vacuitate omnis molestiae gaudemus, omne autem id, quo gaudemus, voluptas est, ut omne, quo offendimur, dolor, doloris omnis privatio recte nominata est voluptas. ut enim, cum cibo et potione fames sitisque depulsa est, ipsa detractio molestiae 

tertium non datur 

het ihil dat rest van de interest - het othing, het ichts, het is. 

dagen met post zonder post dagen 

een doos vol geadresseerde ogen 

oren, op een rij gespitst in een envelop 

een pak met lippen die nog fluitend in de vorige levering hun volatiele boodschap blazen, 

bubbels, geluid, leven, het overgebleven object 

de glimlach van een kat 

in rust noch in beweging, 

tijdloosheid 

the One 

eppur si muove 
De naad van de nacht en zijn komende dag, krakend als een kapot roulement vol zand in de kruipwegen van het tussenbewuste, laat minimale kantelruimte. De horizon roept er met concreet in ijzervlecht de uren die geen halte kennen. De remmen van gestolen tijd houden als loodvrije soldaten hondenwacht tot het fibreuze licht de kruinen doet ontbranden, de dagmond openbreekt. Ik stuur je levend vlees in een corset van parels. De oester, omgekeerd.

hoofdstuk 7, §10, p. 31; §11 p. 11 
hoofdstuk 9, deze deur 
hoofdstuk 12, §5, p.8, p. 18 
levend dier