La tregua: l’Odissea del ritorno
Sognavamo nelle notti feroci
Sogni densi e violenti
Sognati con anima e corpo:
Tornare; mangiare; raccontare.
Finché suonava breve sommesso
Il comando dell’alba:
........'Wstawac'.
E si spezzava in petto il cuore.
Ora abbiamo ritrovato la casa,
Il nostro ventre è sazio,
Abbiamo finito di raccontare.
È tempo. Presto udremo ancora
Il comando straniero:
........'Wstawac'.
Primo Levi
In the brutal nights we used to dream
Dense violent dreams,
Dreamed with soul and body:
To return; to eat; to tell the story.
Until the dawn command
Sounded brief, low
........'Wstawac'
And the heart cracked in the breast.
Now we have found our homes again,
Our bellies are full,
We're through telling the story.
It's time. Soon we'll hear again
The strange command:
........'Wstawac'
Move on, into
reality...?
Neen!
Je kent het gedicht. Als je het niet kent, dan weet je het te zoeken. Je vindt waar het om gaat. Het heeft zelfs niets met supposé savoir te maken.
Erwache!
En waar het klinkt: ... doe het niet. De waarheid is daar niet. Niet waar men zegt: "Laat nu toch los" - compromis na compromis.
Het laffe koor dat trekt en sleurt, in schijnvertoning voor elkaar. Neen!
Ze zeggen dat het niet kan. Ik ben overtuigd van het tegendeel.
Dan ben ik maar gek. Dan is het zo. Wie hield niet van normaal?
In een jungle van ethische konijnen, religieuze weerwolven, mystieke sprinkhanen en platjes ,
hijgen de lemmingen, zwanger van het verhaal van de dag en dorpsputwaterpompend vergaderd bij een nieuwe schelle noot of het publieke massa-dansje dat met een slok groepsgeproduceerde tranen wordt weggeslikt, trotseer ik de vuile blikken van het koor, de manende moersvinger enzovoort, en stort me de dwaasheid in, het enige dat standhoudt in het verkondigen van dat wat er toe doet.
Doe je ogen dicht en kijk, misschien botsen we ergens omtrent Parijs, hoog in de lucht als ontregelde vogels. (Of) Als duiven die elkaar een opdoffer geven. Jij mij. Een duivelse act ver boven het boudoir. Hoe leven als het scherp blijft het scherp blijft wetten,
Ik zeul de tumor mee die geheugen heet - daar zult gij niet snijden. Maar het mes ging door de lach, de eerste en de tweede, en de lippen - gelag.
Gebaren vallen als schillen op de grond. Ik volg de schaduw van de herinnering aan je arm, sterker rechts dan linker. Dierbaar dierbaar dierbaar...
Taal, het land van handenmateriaal, bouwen, slopen. De weg, het pad met gaten dat leven laat, laat bestaan. Je halve verdwijnen nu je geen woord meer spreekt, je zijn in de grootste helft van mij omdat ik je in zinnen belichamen b(e)lijf .
Je bent er al tijd.
