"Oh, you ca’n’t help that," said the Cat: "we’re all mad here. I’m mad. You’re mad."
"How do you know I’m mad?" said Alice.
"You must be," said the Cat, "or you wouldn’t have come here."
(L. Carroll, Alice in Wonderland)
Spaarzaam het niet alleen, het samen aan tafel, dachten we, maar het vuur brandde door mijlen heen en de ogen waren dezelfde. Iets ouder zijn we nu, nu de locatie weg valt en
lichamen blijven. De gedachten. De stem. Het zwijgen. Het vuur dat brandde als weleer.
De borden zijn gevuld en de maaltijd duurt als toen het offerdier uren de snijplank benam, de potten op hete stenen en de in de hand gesneden
rape. Vlees gleed in vloeibaar goud en we veegden onze wangen met de rug van elkaars hand. Ik wou alleen in je ogen kijken en naar je vingers luisteren wat je zei. Vuur tot diep in de nacht en vóór de ochtend weer. Er is
materie die branden blijft.
Er is geen (w)oord om te spreken van gemis of van gewoon graag zien op deze onbekeken plek. Twintig weken, een halve dracht. Je zou denken dat het haast verschrompelt, maar allerminst, het leeft. En hoe!
Ik blijf hierop het antwoord onschuldig, als de doofstomme kat, zwanger van een buik vol gedrochten. Zin en waan krioelen door elkaar, immaculaat of soms god-met-ons, het autistische geluk voor de omgeving van de locked-in, afscheidingen van sereniteit of dat ik het niets
lees als je raakt hier niet. De boodschap perverteert. De binnenkant van een ei heeft maar vorm door de schaal, het weekdier dat een mens is door de Ander. Ook niet raken is contact.
Ik zoek je aanwezigheid, het woord dat spleet, het golven van een arm. Ik was een melktrapper en onverzadigbaar.
Een ah en een tja, een que en zwijgen en betekenis krijgen, taal die ik zoek ontglipt, die ik niet meer schrijf... Ontbreken spreekt. Ik noemde het zus of zo en zei je: dit kende ik nog nooit, terwijl ik nu bekennen moet, opnieuw, het niet te kennen.
Ontwakend kijk ik in het oog van de cycloop en hoop te vinden dat de zwart-te openscheurt in écriture automatique, letterbraken uit de leegte. Ik zie wat strepen, een tak, een engels paard, drie punten, adem die stokt en een ingevroren traan waarin het licht breekt op een doek. Daar springt uit een graf (niet) meer dan kijken, tegels wijken van de muur, een onzichtbare hand schrijft, vliegenpoten brengen al de tekens in de war. De harlekijn lacht en in de scheur van zijn geluid dringt rook-waar, brandt tussen zes vingers. Een monster spat omhoog en leven beurt op uit sporen ernaast waar de klok nooit meer of minder maar veranderlijk dan eemig keer slaat. Ik klop op de kettingkast en daar gààn de gewichten.
We lachen want het klokkenspel is altijd gereed voor een charge terwijl de wijzers nooit de juiste tijd verrichten. We lachen zwarte vlammen op wit en smeren rojtmanvuur. Het slijk is zacht en in de schelp van mijn binnenbuik groeit... Ik zeg niet meer wat ik zei, ik zeg het niet meer maar het blijft. We lachen...
Lachers hebben geen brood.
De grijns is het laatste dat verdwijnt.
Ik zie hem nog steeds.
“La Specola” (Museo di Storia Naturale) : Florence, Italy *
