bezonken met bloed
in billen van kilte
lees ik je lippen
dicht
open
ze in denkbaarheid
verklaar en zeg: dit is geen kus
mijn ogen vloeien
als een hand in je schoot
Wat blijft
is
wimpers op de zuurstof
die je geeft
ik adem
in het proberen.
"Console-toi, tu ne me chercherais pas si tu ne m'avais trouvé".
Henri Bergson
6 opmerkingen:
Een kil vers, Vrouwe sodade. Bloed en 'billen van kilte' en van die dingen... Ik hou er een beetje een akelig gevoel aan over.
Misschien was dat wel de bedoeling.
Uw Drs.
Een ákelig gevoel, Drs? Wéér?
En dat terwijl er ook nog werd 'ingehakt' enzo?
Als u de volgende keer eens een halve meter, och, misschien slechts een cm van stand-punt verandert, dan kan u misschien - alweer - iets anders zien dan kilte.
Jamaar, Vrouwe sodade,
Dat was helemaal niet zo negatief bedoeld.
En moet ik van standpunt veranderen?
Ik denk dat ik hier maar niet meer kom; ik krijg toch altijd alleen maar knorrige reacties van U. En ik heb het blijkbaar - alweer - niet begrepen.
Vaarwel.
De Drs.
Wat ik bedoel is het volgende: lezen gebeurt vaak vanuit een bekende context. Zoals wanneer men vanop een bepaalde stoel door het raam altijd hetzelfde uitzicht heeft op de tuin. Tot men eens op een andere stoel gaat zitten, een ander stand-punt, of zit-punt in dit concrete geval inneemt. Het beeld verschuift, verandert en men ziet nieuwe dingen, onverwacht.
Misschien kan u op die manier iets anders in een tekst zien.
Doordat ik bij dit gedicht juist een heel vol beeld krij (vol en volledig), merk ik geen kilte, alleen een wranger gevoel. Maar volle wrangheid. Kilte is leeg, koud. Dit brandt.
En zo zullen er altijd uitersten zijn en daar tussen de eindeloze invulling.
Een reactie posten