rozenblad van porselein
hand breekt licht in duizend
afgruwelijk gruis het lijkt
heerlijkheid
van olie op het soepele leer
gebroken vlecht op het tapijt
en altijd weer
die lach
terwijl je even linkser wordt
doch te vermoeid
het recht(s) in handen neemt
de mannelijke kant.
ik lik de woorden die niet vallen
breek je bekken open
als French Coffee
van Mijnheer
zijn hoogste oog
gegooid
afanisis
of gewoon verveeld?
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten