nog een beetje

We eten samen en drinken wijn. En toch ben ik er niet. Ze praat over werk en de kinderen en relaties en zoveel… Ik neem de tijd om dit te laten. Ik heb geen haast, want wat van belang is is blijvend, niet vluchtig. Het wacht. En terwijl ik bij haar zit, ben ik elders.
Later lopen we door de straten en ik toon haar gebouwen. Leegte, bovenal. Armoedige pogingen om een idee van warmte op te roepen. Uiterlijke schijn om het binnenskamerse te verbergen (!).

En toch… ergens zingt een gitaar, niet dat zoetgevooisde, maar duidelijk en ostentatief. En verderop … zie ik mezelf. Mijn schaduw danst tegen het licht, het draait, de derwisj is aanwezig. Ik ben er en ben heel ver. En dicht.

Kantoren, waar niemand een vaste plek heeft. Overheid. Je komt ’s ochtends aan en neemt een leeg bureel. Er zijn zelfs minder werkplekken voorzien dan personeel. En wegens het hoge ziekteverzuim is er nooit een probleem om die plek voor één dag te vinden.

Te veel lichten branden in de stad en vooral al dat overdadige, dat de tijd van het jaar aankondigt, het Einde... Die ker(st)mis interesseert me niet. Het ergert me zelfs niet echt. Maar alles lijkt zo op elkaar (en toch met zekere ontstelling zie ik rendieren lopen op gazons en kerstmannen tegen de gevels kruipen, als regennatte gol(l)ems in de nacht

Net zoals een maand geleden toen de Vlaamsche voordeuren plots elk met een pompoen werden bedacht... . Op huisbezoek kon ik net vermijden in de brij te stappen, die ergens op een drempel overbleef…
Opeten die handel, dacht ik toen, niet mee decoreren!
Ik deed toen vooral rituele slachtingen van deze vruchten - en nog steeds!

Een voorval van de dag doet me lachen, maar op een harde manier. Mijn voorlopig ‘bestand van tewerkstelling’ heeft me op een vreemde plek doen belanden, goed tot dat hopeloos overbelichte jaareinde. Iemand daar (op die plek dus) panikeert. Een printer blokkeert en of ik helpen kan. Ik ben stomverbaasd als ik ontdek dat hij (de paniekerige) het klaarspeelde een papieren wegwerphanddoekje in de machine te laten vastlopen.

Ik wil niet weten hoe dit kon gebeuren. Het interesseert me niet. Ik stuur hem weg, ook al is hij (op die plek dus) hiërarchisch mijn meerdere (Luide lach, à la Jenny), zogenaamd om een pincet. Hij is me veel te druk, die mens.
De klus is allang geklaard als hij zonder het gevraagde terugkeert.
Ik maan hem aan tot rust. Een vreemde mens die ik verder niet wens te kennen.

Ik trek me terug waar ik ben, deel me op in twee. Degene die het lichaam bemant en degene die in gedachten leeft.
De vrijheid van de laatste neemt her en der over.
Uitspattinkjes.
Dáár!