chiée VI

Ik wacht niet met praten. Ik aarzel ook niet. Ik kies: dat wel, dat niet.
Tot ik hem hoor vragen: “Waarom schrijf je niet meer?”.
Lap, een directe vraag. Dat is ook de eerste keer en ik repliceer met een ‘hoezo’…
Ik vraag me af: “Hoe kan hij daar iets over weten?” en bedenk: “Het is niet eens waar!”
Ik zit stevig. Oh ja, van mensen die het kunnen weten hoorde ik dat ik in hun ogen nog nooit zo stevig zat. Dus vraag ik: “Wat bedoel je daarmee?”
Een blik van… verbazing.

De eenvoudige woorden ‘Wat bedoel je daarmee?’ kunnen in een gesprek een interessant instrument zijn.
Ik hanteer ze soms in dezelfde zin als het antwoord op een vraag als: “Vind je dit mooi?” (denk hierbij aan n’importe wie die naar de kapper ging, iets nieuws aantrok, zijn huis heeft geherdecoreerd, een fallussymbool etaleert (vul zelf maar in…)): “Tja, het is wel… bijzonder…” (en daarachter kan een wereld ingevuld worden, die me verder soms weinig interesseert).

"Ik krijg klachten van je lezers, Sodade.”
Ik tik hem meteen op de zijn vingers: “Kleine letter alstublieft!” en hij herpakt zich: “sodade.”
"Zo? In welke zin?” Ik blijf toch eerder op de vlakte.
”Je schrijft wartaal”, komt het bot.
Hm, dat kan tellen! Ik moet lachen. “Wartaal? Wie? Ik? Hoezo?”
"Je schrijft niet meer over de natuur of over hoe ellendig je je voelt of van Zebedeus… enfin, al die dingen die je vroeger beschreef. Waar men dan zo positief op reageerde, of vol medeleven … enzovoort. Zelfs je taal is veranderd, de toon is krachtiger, zeker, maar ook onverstaanbaar".
Ha, daar nijpt het schoentje, ik schrijf niet meer zoals vroeger, niet meer naar de verwachting van het publiek?
"Maar moet dat dan?” vraag ik onschuldig. “Ik dacht toch dat dit míjn blog is! Mag ik dan zelf de woorden bepalen, de zinnen, de foto’s, enfin de inhoud van wat ik schrijf, hoe ik het schrijf, de stijl, de taal… Moet ik dan degene blijven die alleen de donkere kant maar ziet? Die klaagt en zo? Vind je het dan erg dat Zebedeus een uitdovend fenomeen aan het worden is, omdat ik hem nu minder nodig heb? Vind je het dan abnormaal dat ik exploreer, explodeer..., dat ik me in een nieuw tijdperk geworpen heb, dat ik dát heb gedaan wat nodig was, gewoon zonder meer, om verder te kunnen met mijn leven? Denk je dat ik het nu gemakkelijk heb? Denk je echt dat dit glad verloopt? Ik kan je verzekeren….”

Mijn stoel is ondertussen te klein. Ik vul de ruimte met mijn aanwezigheid. Ik vul mijn eigen woorden met de inhoud die voor mij zo belangrijk is. Ik smaak de groei die er is, het snijden van de overtollige twijgen, het vormen van de takken, slijpen van de steen, het mes dat snijdt, het slaan van de klei tot steeds een nieuw zijn.
Ik treed buiten mijn grenzen, vernietig ze. Ik grijp hangende koorden, zuig me vast in nieuw gedachtegoed, ik proef de toon, de blikken, de gebaren die ik weet, die me drijven, die me tegen de massa in doen bewegen. Mijn woorden hoeven niet iedereen te bekoren. Ik ben geen uitleg verschuldigd over wat in mij leeft….

“Het is nu eenmaal zo”, zeg ik. ‘Ik schrijf als het kan. Ik schrijf wat ik kan en ik schrijf het op zoals ik het wil. Het is mateloos intens en ik wil het niet in andere woorden gieten dan die ik nú gebruik.”
En zo is het dus tot er weer een andere fase aan zal breken.
Hij kijkt me aan, terwijl ik terug ga zitten en zwijgt.

Ik zet zijn knop uit.