Landloos, eindeloos dwalen en ik wil -
ik wil begrensd onder je handen, de ruimte van je grenzenloze gebaar, mijn vorm terug vinden.
Verlaten dus waar gras het huis bedekt, de deur, de open ramen...
En toch de vormeloosheid van wat bestaat, van wat niet bestaat, schept mogelijkheid. Conventieloos, een som van zo veel wijzen. Kon je het maar zien, jij blinde kijker.
Hier leg ik dan een steen en weet: je vindt hem waar je niet struikelt. H/zij is onverloochenbaar verlangen.
Hoe ongemakkelijk toch de dorpsogen op elk gebaar, de mussen in de tuin. Hun uniform verraadt niet waar ze net te luisteren lagen. Het overstijgen van een vale kleur is zonde. Ongenadig de stem-banden van een koor. Het koor dat krijst, het koor dat prijst ontheft ons als dusdanig van onbeleefdheid, het bele(efde)ven zelf, doet alles conformeren.
Glazen zijn de dagen.
Ik zoek je, Krokodil. Ik zoek je maag om in te leven. Vingers. Mijn hand. Ik streel je schubben. Mateloos. Tegen de richting.
Verlangen is mijn wijzervrije klok.
4 opmerkingen:
Vrouwe sodade,
Het klinkt mooi, maar het is en blijft enigmatisch.
En ik vraag mij af waarom ik blijf komen om er nota van te nemen.
Een groet.
De Drs.
P.S. Ge moogt gerust hartvochtig zijn in uw reactie.
Drs, ik weet ook niet waarom u zich moeite blijft doen, als het toch allemaal zo raadselachtig, och, laten we maar plat zeggen: onbegrijpelijk is.
U heeft mijn opmerking in een van de vorige blijkbaar óók niet begrepen. Met zoveel onbegrijpbaarheid is het niet de moeite waard dat u nog langskomt.
Meer nog, dien ik me misschien af te vragen of ik nog zal schrijven. (Pfff, alsof ik ooit een toegeving zou doen.)
Hardvochtig heeft veel met hardheid te maken en weinig met hart.
Hoewel...
Voor een ontoelaatbare inhoud vind ik dit mooi ontoelaatbaar.
zoektocht naar de begrenzing van een krokodillenmaag, u leeft gevaarlijk!
Dank je, Axelle.
Net die plek zou wel eens veilig kunnen zijn...
Een reactie posten