slagwerk

sla!

Hondsvrouw

Afgedarmd van het bevrozen pad, de steen die het venster breekt en licht laat schijnen op een tot stinken gedoemde weg. Te vermijden dus. Je mond gevuld met ijskristal van verstilde woorden, je botten als schotsen op het Baikalmeer. Je houdt je ogen blind, terwijl je nog steeds kan kijken. Hoe ik telkens strand op je glaciale sediment. Ik ben koude gewend, je schrikt me niet. Ik stapel de verpulverde dagen als groeiende morene en schep schilfers van memorie met een dompelkop.

Hondsvrouwe trouw leef, beleef en belijd ik .

Diafaan