Aan de rand. Op de rand. Ik weet het nu niet meer, maar het was zo groot. De sporen van zand, de duinen, de verlorenheid die ik gebruik als haven. En jij, die ruggenrijdend vervaagt, verdwijnt. Waar ben je dan, geelgebrilde Ngalyod?
Duinen. Eindeloos. En weet je…: zandlichamen - als kluwens - bewegen. Armen, benen, buiken… glijvormen onder de beitel van de wind. Daar: het blauwe licht als de naakte maan haar stralen spreidt over het glooien van de ochtend, het plooien van de tijd.
Of tijd bestaat? In honderdduizend vlaktes en gedachten, stoeiende nomaden? In myriaden sterren, in de melkweg als een autostrade tussen nu, toen en later?
Ingewikkeld.
Als een Tarqi eenzaam op reis. Het schommelen van de kameel, omdat ik nu éénmaal daar wil zijn. Duizelend tussen bulten van overvloed en schaarste in jouw kom van niets. Het eiland waar ik leef hanteert het halveringsprincipe, behalve in uren. Tijd tikt niet weg, maar wordt voortdurend herschikt, naar inhoud, naar ruimte. Zoveel te passen. En nu? Ik weet het nu niet meer.
Een foto en ik peil: hoe zou het voelen, zacht, koud, ruw,… en wat is niet te zien? Het opaal van je gedachten, de chatoyante meanders van je brein, het krocht van je onbewuste? Mijn gedachten herkneden je gezicht, ontvouwen neus en ogen als een binnenkijk. Het is donker in je hoofd. Of je het licht aan wilt steken? Je zwijgt. Nu al vele manen.
Vreemde talen tussen mijn oren, niet meer begrijpen wat ik denk, niet in staat te ontrafelen waar ik me nog bewust van ben, de wipzaag waarmee je me bewerkt tot haveloze splinters. Ik was nooit een puzzelaar. Beelden. Des images…, jij, allesbehalve sinterklaas, jij gloeiende Hongaar bonswaart me zelfs niet meer. Je gooit fragmenten als pepernoten. Het zijn stukken bot, wervels van je levensrug, afgekloven tot een essentie. Hoe terug een lichaam maken met zo weinig skelet? Hoe een Mensch kunnen worden, een hoofdletter mogen schrijven? Ik begreep het zo dat ik ze moest verdienen.
Jij past je aan, gebruikt mijn naam niet meer, het omzeilen… geen repliek op een gestelde vraag, maar antwoorden in tijd en toepasbaarheid. Daar waar het van pas zal komen. Je zal het weten ten gepaste tijd, zo zei je. Onvoorspelbaar, onvoorstelbaar. Boeiend bovendien.
De koopkracht is gedaald, zo blijkt. De rekken waar ik in kijk puilen. Te veel soms om verwerkt te krijgen. Maar zolang de tijd in mijn portefeuille huist, eet ik lezen, zinnen. De woorden die je schrijft.
.
