geurloos

Je komt binnen met die blik en zet je neer. Ik wrijf je rug tot boven aan je nek, waar je vel een prop van littekenweefsel is. Je draagt zoals steeds een pak en beweert dat het met een aortareparatie in orde komt, moèt komen. In mijn boodschappentas verkommert het gebakje, dat met slagroom, waar ik al zo lang naar smacht. Of je de hond nog uitlaat, is de vraag, en hoewel het niet mogelijk is, je kan gewoon niet meer, neem je het touw. Wat later sta je in de badkamer, uitgekleed. Je haalt het niet. Je haalt de wc niet, je haalt de lavabo niet. Je spuugt alles onder en terwijl je ineenzakt, ontdaan van wat je rechthield, met die onhoorbare stem van 'dit kan toch niet' kom ik bovendien te laat om je op het toilet te helpen. Niets blijft van je over, alleen het witte lichaam in mijn armen. 'Het is niet erg', blijf ik herhalen. We houden elkaar als boeksteunen zittend.
Ik word weggehaald.
Elke geur is afwezig.