chiée IX - (opus I van onbepaald)

OPUS I in 'Opera' (zoals in: werken, Opus, opera (mv.)

Een onbetekenende ochtend… Of toch niet helemaal…
Een vroege boodschap in de inbox als kleinood, als heilig beentje om vast te houden. Louter ter vergelijking, hé. En in de auto naar het werk slaat het toe, het idee, het plan dat al jaren sluimert en nooit werd uitgevoerd om allerlei zinnige en onzinnige redenen.

Gedachten kantelen terug in de pas getrokken sporen. Leven is een landschap, bedenk ik. Geologie heeft me al vaker in de diepte gevoerd naar gelaagde herinneringen in ongepolijste, vaak vuile en diepe grotten. Nu hoef ik slechts mijn hand uit te steken naar de avond van de dag tevoren.

Ik sta op de rand van een vulkaan en met mij de anderen. Het liefst wil ik duiken, de heerlijke vrije val… de hitte, het vuur… de intensiteit worden die ik bén, als in 'volledig samenvallen met'….

De avond van de nek, de stem... de controle (loslaten dus). Dat betekent: geluid produceren. Ik heb dat voordien altijd geweigerd. Geweigerd mijn stem te verheffen, laat staan te schreeuwen.
Ik weet het nog goed – een andere tijdlaag in mijn leven, scherpgerand en verzadigd met giftige zware mineralen – staande op diezelfde plek, weigerde ik als een halsstarrig paard met paniek in de ogen, steigerde en keerde haar mijn rug en ging tenslotte zitten, als een hoopje slijm – van paard tot pudding in één beweging.

In alle vrijheid sta ik nu en kijk rond, ontwaar datgene wat ik van vroeger herken in de ogen van de anderen, hoewel… - zijn ze dapperder dan ik toen? - maar ook zoveel anders? ...
Ik vervreemd mezelf van hen. Zíj leggen tarotkaarten, geloven in engelen enzovoort.... neen, niets dus voor mij. Maar één voor één storten ze zich met een gil van schrik, boosheid of pijn naar beneden.

Op míjn gezicht ligt een gloeiende grijns. Alles gaat nu zo gemakkelijk.
Het is nú een bijzondere ervaring te kunnen denken: “... ik ben ver voorbij dat alles. Door wat ik nu be-lééf, is alles wat nog komt zo simpel”.
Heerlijk dus, als uitgangspunt! En wat deed ik? Ik maakte, ik creëerde de schreeuw der schreeuwen. En niet één keer. Arme mensen daar. Tja. En toen was daar geen houden aan. (Je kan je toch ook wel voorstellen waar dat 'geweld' vandaan komt, nietwaar.) Het hele gamma van gevoelens en emoties tot aan het uiterste verlangen, voorbij het hoogste als uiteindelijk doel… in dermate intens voorkomen, dat daar even geuit werd…!
Onbegrensd, onbevangen, tomeloos, mateloos, zonder einde...

De schreeuw die we kennen van Munch, zo stond het in de inbox, …. Ja, het IS anders dan ik me voor kon stellen. Je hebt het volledig bij het rechte eind.

Het was niet beangstigend. Voor mij toch niet. Ook wat ik hoorde van die anderen kon mij niet raken, terwijl de hele groep op een enkeling na door de knieën ging. Letterlijk, figuurlijk. Degene die mijn ‘slachtoffer' was, ocharm, ze heeft het dus moeten doorstaan, terwijl de anderen zich niet aan meer dan één keer schreeuwen waagden, stond ik gewoon te wippen op mijn tenen om me te manifesteren. Het was haast demonisch. Ik kon niet anders dan lachen. Het gaf vreugde, die intensiteit, die combinatie met dat wat je uit het diepste van jezelf als een entiteit haast uit je katapulteert.

Goed, ik heb me dan maar op de matten uitgeleefd, om de mensen te sparen en dat duurde in beleving uren. Ik heb me heerlijk kapot gemaakt – alle remmen los, het lichaam in de schaal, genieten, bewegen, tot het uiterste gaan…. En dan nog verder, veel verder zelfs... .
En daar was ‘…’ heel sterk aanwezig. En dat was goed. Uitermate goed.

Ik kijk naar mezelf van buitenaf - naar mezelf en de anderen - en val met een demonische lach. Je noemt het: “Het geboren worden binnen het komische”.

En dan is dat komisch ja... Zeker als daar dan gezegd wordt dat het je ziel is die bevrijd wordt. En dan sta ik daar...
En dan ben ik blij en vind ik het heerlijk woorden te lezen hierover van iemand die WEET wat het is, en veel beter dan mezelf me begrijpt en me leidt.

De wijn moet onversneden zijn!!!

En in de auto naar het werk slaat het toe, het idee, het plan dat al jaren sluimert en nooit werd uitgevoerd om allerlei zinnige en onzinnige redenen.
Terug thuisgekomen – en wat later is mijn hoofd eindelijk kaal geschoren.
Het woord dat ik krijg, zegt alles: het is radi-caal, dat wat ik beslis en wat nu gebeurt in mijn leven. Radicaal en zonder spijt.