BAOBAB II

Daar staat nu de baobab en onder in het hol aan zijn voet rust Ngalyod. Ik schuil in de buik van de boom en kauw op zijn zachte vlees van kruimels die Nzou liet vallen. Mijn handen rusten op twee vruchten. De boom is goed. De zure inhoud zal me verfrissen, zal de melk doen stremmen. Met wat water dat ik uit de vezels wring les ik mijn dorst. Ik twijn draden uit de bast en weef een mat.  In zijn lichaam kan ik wonen.

Baobab, je bent verre van perfect. Je lijkt op een pokdalig wijf, je wortels reiken naar de lucht. Waarom graaf je met je handen in de grond?  Wat zoek je? Ik leg meer dan tien buffels rond je brede flank. Zeker vijf olifanten doen zich tegelijk tegoed aan je. Je trilt en beeft onder hun geweld.
Hier komt geen mes aan te pas. Je buik is week en zacht. Als de druppel die slijpt en slijt, is een dagelijkse aai van buitenaf voldoende om je te vormen.

Ik verberg me in je groeven, die zo diep zijn als de rimpels van een eeuwenoude man. Ik boor mijn nagels in je huid als het onweert buiten, als de ogen bliksem gooien, als je stam splijt, als je afstoot wat niet meer dient. Je lijkt dood, bijna je hele leven, tot je stinkende bloemen werpt tussen het schaarse blad, die dagen dat je terug op je voeten staat. Dan verdwijnt je kop weer voor lang. Je gaat op in het landschap omdat je duizend jaren telt. Niemand ziet je nog, jij met je enormiteit.

Ik hurk diep binnenin. Het is perfect. Want als het tijd is, als de tok opvliegt en de baviaan gaat fourageren, als de bateleur zijn rondjes draait en kuddes voorbij stromen, wacht ik niet langer. Dan kruip ik op je armen en begraaf me achter Nzou’s oor. Zij en jij zijn twee en een. Ze splitst zich uit je plooien, evenzo zo doet Ngalyod.  

Als de mensen hebben gepalaverd, als er dertig levens zijn geleefd, als Nzou’s zolen je roepen en haar slurf zich opricht, dan brengt Ngalyod je water. Ik glijd over de regenboog naar beneden. Je hebt gewacht op mij. Ik kom weer in je takken wonen.