weerdeloos?

... en dan te besluiten

En zo geschiedde.


hoofdstuk 6, §5, p. 22
hoofdstuk 7-10
hoofdstuk 11, § 2, pag. 24

le soleil noir III

hoofdstuk 7-10
hoofdstuk 11, § 2, pag. 25

Prins van Aquitanië

(...)



hoofdstuk 7-10
hoofdstuk 11, § 2, pag. 25

bull?III

Que m’importe les dangers ! Mon coeur est exempt de crainte et si je mourais, ce serait sans reproche et sans ignominie.

(Robespierre)

 

 

 

hoofdstuk 11, §2, p.  16, 19, p. 22 e.v.

only a strong left.

"So for me, again, just to conclude, the choice shouldn't  be Western liberal democracy or Islam fundamentalism. It's crucial to have a strong Left. Only this can save us. In Arab countries and in the West."
( Slavoj Žižek)

i(,) object

dat vertellen over getallen gaat en beminnen ook
net zo als vervelen, minachten, verdrieten, wenen en vieren
en houden van niet

niet te vatten is

opschorting van het woord

door de straten met een mes
in haar achterhoofd

soms weet ze zelf niet meer hoe
zeer
laat staan de wereld

haar lijf steekt in blijf



hoofdstuk 7, § 10, 11
hoofdstuk 8,9,10
hoofdstuk 11, §51, p. 12, 13 , 15e.v.
12345678910111213141516171819202122232425262728293031 - & +

verstokt?

hoofdstuk 7, § 10, 11
hoofdstuk 11, § 1, p. 14,15,19

how an ossified cry becomes a poem...

Undressing Kristeva

Apparently ‘the speech of the depressed
is like an alien skin’ is what she said

and, scattering petals aside, undressed,
leading me through my skin to the tousled bed.

This could have seemed somewhat heavy
for a first date

but in fact was as light as petals or duvet
feathers. So light that I lost weight

on the journey from the door to the divan.
So light that when she played upon my ribs

like a melodeon, she played on them an even
-song. From that, to go on to describe,

with a clarity that still alarms me,
how the ossified cries of a child

become the poems of a Mallarmé
or Nerval – it was as if she had willed

these words like birds from the trees.
Then she took me, took me like any lover –

elbows, eyelids, earlobes, ankles, knees –
as if none belonged to one, or to the other.


Uit: Matthew Caley 's Professor Glass (Donut Press, 2011).

evenement

duizend-koppigals het volk éénwezen wordtgeen kudde maarAntigone en heel de wereldals een koor metbrakke mond zingtén dirigeertals de ontblote kroonhoudt aan zijnsymbool

als
dan
en wordt

het dichten aan de dichters

hoofdstuk 7 & 8
hoofdstuk 11& 1,2

nacht, zie

If the lost word is lost, if the spent word is spent
If the unheard, unspoken
Word is unspoken, unheard;
Still is the unspoken word, the Word unheard,
The Word without a word, the Word within
The world and for the world;
And the light shone in darkness and
Against the Word the unstilled world still whirled
About the center of the silent Word.


T.S. Eliot

hoofdstuk 7-11, 

§2, p.9

Lob der Dialektik

Lob der Dialektik

Das Unrecht geht heute einher mit sicherem Schritt.
Die Unterdrücker richten sich ein auf zehntausend Jahre.
Die Gewalt versichert: So, wie es ist, bleibt es.
Keine Stimme ertönt außer der Stimme der Herrschenden.
Und auf den Märkten sagt die Ausbeutung laut: Jetzt beginne ich erst.

Aber von den Unterdrückten sagen viele jetzt:
Was wir wollen, geht niemals.

Wer noch lebt, sage nicht: niemals!
Das Sichere ist nicht sicher.
So, wie es ist, bleibt es nicht.
Wenn die Herrschenden gesprochen haben
Werden die Beherrschten sprechen.
Wer wagt zu sagen: niemals?
An wem liegt es, wenn die Unterdrückung bleibt? An uns.
An wem liegt es, wenn sie zerbrochen wird? Ebenfalls an uns.
Wer verloren ist, kämpfe!
Wer seine Lage erkannt hat, wie soll der aufzuhalten sein?
Denn die Besiegten von heute sind die Sieger von morgen
Und aus Niemals wird: Heute noch!

Bertold Brecht

vanitas vanitatis

Superbi colli e voi, sacre ruine,

Che 'l nome sol di Roma ancor tenete,

Ahi che reliquie miserande avete

Di tante anime eccelse e pellegrine!

Colossi, archi, teatri, opre divine,

Triomfal pompe glorïose e liete,

In peca cener pur converse siete,

E fatte al vulgo vil favola al fine.

Cosi se in alcun tempo al tempo guerra

Fanno1'opre famose, a passo lento

Il nome e l'opre loro il tempo aterra.

Vivrà dunque fra' miei martir contento;

Che se 'l tempo dà fine a ciò ch'è in terra,

Darà forse ancor fine al mio tormento.

(toegeschreven aan Giovanni Guidiccioni)