...screenplay therefore not only expresses 'a will of the form to become another ' above and beyond the form ; that is, it captures 'the form in movement'," but " [...] what is most important to observe is that the word of the screenplay is thus, contemporaneously, the sign of two different structures, inasmuch as the meaning that it denotes is double : and it belongs to two languages characterized by different structures. " (p. 192-193) Situated as it is between literature and film, the screenplay-text occupies a "void", an interval which compels the reader to inhabit that same uncomfortable place between two languages.
(Pasolini, The Screenplay as a ' Structure That Wants to Be Another Structure. 1965)
Ik vraag me af of dit met schilderkunst/ beeldende kunst ook zo is. Misschien niet precies zo, maar ach, ook de still is een deel van de film. Op dat moment van verlamming gaat het toch om het snijpunt van verschillende talen.
Pasolini noemt daar het foneem, grapheem en kineem.
Een uitbeelding die een still is, zou je wellicht onder grapheem kunnen onderbrengen, maar mogelijk toch ook bij kineem.
Je weet dat ik die tekening maakte van die jongen/man met een kerk als geslacht, het beeld dat ik had bij Pastorale de Narcisse.
Ik denk dat die uncomfortable place wel op meer locaties zit.
Ik ben wel zeker!
2 opmerkingen:
Mooi. Het moment van verlamming als het snijpunt van verschillende talen. Mooi.
(outpubs)
Dank je, Jevski.
Het is trouwens fijn je niet-aflatende reacties te lezen.
Een reactie posten