Ze staat op de berg. Er is alleen het koord.
Ze vertrouwt en begint de oversteek.
Armen gespreid en met tastende voeten.
Het eerste stuk gaat best. Ze wordt aangemoedigd. Ze gaat verder. Ze vertrouwt nog steeds. Ze plukt gedachten. Haakt zich vast aan verbanden, ideëen enzovoort,...
Er steekt een zandvlaag op, van grijpende klauwen, afgunst, zwart/wit, leibanden, bezwerende vingers en plagen die haar bedelven. Ze raakt verblind. Haar handen klemmen zich op haar ogen. Het evenwicht verdwijnt.
De wind lacht en roert het koord met kracht. De vingers wrikken haar voeten los.
Er is geen houden meer aan. Ze valt.
Er zijn dan bijvoorbeeld twee scenario's:
1. Ze wordt doof en blind. Ze stort te pletter. Alle botten in haar lichaam zijn gebroken. Ze sterft.
De volgende dag loopt ze met dode ogen, te shoppen in de winkelstraat. Ze koopt de obligate kerstcadeaus, zingt 'carols' en voegt zich naar wat moet. Zo braaf... ach ja, zo stompzinnig braaf. Zo hopeloos terug in het gareel. Gebonden aan handen en voeten.
Stom mens. Koe in de kudde. (ik spuug op haar - op mezelf)
2. Ze bungelt aan een O of een C of een E of een H... of.... Ze valt maar ze vertrouwt. Ze heeft gekozen. Ze zal hoe dan ook verder gaan, zij het oversteken, zij het vallen, maar met vertrouwen. Tegen alle verwachting in. Tegen de stroom. Ze heeft pijn. Ze is alleen. Ze huilt. Ze is wanhopig. Ze is onzeker en verward. En ook heel blij. En ze weet dat ze verder moet vertrouwen.
Iedereen wijst haar achterna: "Kijk, die dwaas, dat gekke mens - ontdaan van alles".
Maar dit is wat ze wil. En de wereld kan haar de boom in. Die beruchte boom. Uit dat beroemde bos, waar bladeren overdadig groeien.
Ze valt maar ze vertrouwt. Ze wil niet anders.
