Ik woon beneden, ondergronds, in donkere gangen en mijnen.
Ik ben de spreekwoordelijk geslagen modderfiguur en plat nu – van de emmers stront de laatste dagen ge-re-serveerd – bijt ik in het zand.
Ja, vandaag!
Maar morgen sta ik recht, uit opgedroogde slijkcocon en als ik dan mijn leden kraak valt laag na laag na laag beneden, ontpopt schiet ik de hoogte in, dreig* zwerk en nieuwe zeeën.
Mijn schip ligt klaar, ik hijs het zeil. De wind de wind komt aangereden. Daar is de boeg die klieft. Het harde natte hout stijft ongenadig en snellend drijft zich in de open schelp. Slechts dankzij water is dit mogelijk, snijdt de boeg, en eet de coquille, zo scheurt het schip de golven.
Ik hef het ijzer, keer mijn rug en roep: 45,40.
Met klokke stem.
Ik lach!
* (droog, dreg, dreig, bedreig)
