Er lijkt een bom ontploft ten huize sodade. Een bom waardoor het haast onmogelijk wordt om nog te schrijven. Vandaag vraag ik me zelfs af: “Waar moet ik vannacht gaan slapen?”. De brokstukken van een decor hangen en liggen overal. Definitely geen moment voor onverwacht bezoek en och – laat ik eerlijk zijn – dat heb ik natuurlijk niet te vrezen. En dan nog!
Ik zou nog wat teksten lezen, de saaie eerst. Pfff. Het is niet de hoeveelheid die me uit het veld slaat, maar de korte tijdspanne om zaken te assimileren en er een mening rond te vormen. Mening die ik uiteraard zou willen toetsen aan... .
Omdat ik andere, interessantere plannen te week had liggen, heb ik me daar met genoegen aan overgeleverd. Met genoegen, genot ja.
En er kwam een lachbui aan te pas, dat ook, zo achter de computer.
En het ruikt hier lekker. En naar pistachenoten.
Ik wou van sommige zaken meer, ja, echt. Maar dit was niet slecht, moet ik zeggen. Helemaal niet slecht.
(die ontplofte bom heeft overigens een stuk van mijn brein aangetast, waardoor ik er inderdaad niet in slaag iets , iets moois, iets belangrijks, iets schokkends, iets aangrijpends of iets on-evidents te verzinnen…)
