Een dode mond lacht niet, noch de onzichtbare. Vertel me: lacht je gezicht? Hoe kreukt het vel aan je ogen, plooit de huid naast je neus tot ze verdwijnt in wat je bedekt? Tijd. Ik krijg de raad van tijd. Niemand weet dat die oneindig is en zonder vergelijk met de sterfelijkheid van een oogschittering, het oplichten van obsidiaan, het aanspoelen van speeksel en tong aan lachende lippen, pratende accolades, verlorenwaaiende sliert, tikkende nagel tegen een glas, een aansteker, een sigaar, een ander(e)... object.
Vingerafdrukken verschijnen onder geloei van de wind. Rook, rook, alles is rook. Peau.rien bougent, open en dicht. Dopen en icht, ogen en licht. Wordt me verteld dat het in vlechten ligt, dunne sprieten langs de oren van de Naam van de Vader en het kind.
En traankaartjes gratis èn voor niets.
Dat de zon opgaat en ergens achter de einder een volk met twee harten leeft. Ze zijn bedreigd.
hoofdstuk 7-12
hoofdstuk 13, §5, p. 29 e.v. tot § 6, p.6 e.v.
hatchie, grüss Herr Nietzsche, Ode an die Freude, lac an tout
je ne cherche pas, je t'rouve
i rove you
horen +, zien +, ...
