Weet je, nazorg, ik kende het woord niet als dusdanig. Wel een hand die als een embryo in die andere lag. Gebarsten hersens en vingers, vuil en grijs van natte stof die ijlvleugelend ontgoocheling maaien, zoals -welja -voorspeld.
Later dan, na het schedelschaatsen - daar! - de afgedragen vod die eeuwig dreigt te vallen maar langs de lastigste vezel van het geheugen, het creatieve gebaar dat onorthodox het lichaam streelde, onverhuld beheerst - ja wat? verlangen? het vermeende weten? zien van het tekort? Genot? achter ogen van mahonie en obsidiaan - niet één moment lost.
(nog niet).
En ik, als naakte babyaap aan je hemd, je rug, je heupen, terwijl je uit het blote hoofd me een verhaaltje leest, een kind dat werd geslagen, het kind dat werd geboren.
Waarna je doodleuk over castratie begint.
4 opmerkingen:
Dit lijk(t) de sleuteltekst in de reeks Amour en Plus ?
Duister. Vooral het woord nazorg blijft me bij. Mij.
Die prent. Doet me denken aan een orgie-asfyxie.
(frasan)
(fr .. ligt niet in de bovenste schuif van mijn klankkast)
Dit is een kristal (voor mij). Een duistere dan maar.
Zo, heb je dat dan al ooit gezien zo'n orgie?
(Frans... A(h) - fr... doet me vooral naar het zuiden dwalen)
Krist al.
Zo'n orgie niet, wel de (mogelijke) gevolgen.
François(e)
(vermitee)
(et voilà : la fermeté)
Laten we christ er maar niet te zeer bij sleuren. God-dog is al genoeg, hoewel de weg van de zoon de weg van de gelijkheid schijnt.
De foto is een zelfportret. Ach so.
Vermitee... deed mij aan ver-mix denken.
En dan een goede mengeling. Hoewel het kindjesspul natuurlijk ook een optie zou kunnen zijn.
Een reactie posten